Ο Σπύρος Ποταμίτης γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1955, όπου και
ζει μόνιμα από ηλικίας 18, όταν και επέστρεψε από την Αθήνα που πέρασε τα
μαθητικά και εφηβικά του χρόνια. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία και την
φιλοσοφία, κυρίως όμως με την
ποίηση. Από τις περισσότερες από 75 ποιητικές του συλλογές (25 από τις οποίες έχουν εκδοθεί) οι πιο γνωστές είναι: «Διαδρομές», «Έκτη αίσθηση», «Άγονη γραμμή», «Δρομέας», «Ευθεία γραφή», «Ιδιωτική έξοδος»,«Κύκλος λησμονιάς», «Μορφές» κλπ.
ποίηση. Από τις περισσότερες από 75 ποιητικές του συλλογές (25 από τις οποίες έχουν εκδοθεί) οι πιο γνωστές είναι: «Διαδρομές», «Έκτη αίσθηση», «Άγονη γραμμή», «Δρομέας», «Ευθεία γραφή», «Ιδιωτική έξοδος»,«Κύκλος λησμονιάς», «Μορφές» κλπ.
Από τη νέα του συλλογή "Υπερωκεάνιο"
1. Ενόραση…
Αυλακές της γης τριγμοί του απείρου που διχάζουντα οστά με τις σάρκες των ονείρων…
Φυτεύεις θρούμπι και βγαίνει πασχαλιάφυτεύεις Πάσχα και βγαίνει Ανάσταση.
Τα άλλα που είδα είχαν ένα χρώμα φαιό και διάφανο…
«Υπερωκεάνιο»
2.
Προϋπόθεση…
Νεφέλη της άνοιξης πεταλούδισεεδώ στο σώμα να διεγερθεί η ψυχήτης αγάπης να ζητήσει λογαριασμόκι όλος αυτός ο πλούτος που ανθίζειςνα γίνει κηπουρός της χαράς μας.
Είπα τον έρωτα με κάθε τρόποείπα το φιλί με όλες τις αισθήσεις τουείπα τον άνθρωπο που τα στέλνει και τα λαβαίνει…
τώρα θα πω ότι δεν είπα τίποτααν όλοι δεν πουν περισσότερα απ΄ όσα είπακι αν όλοι δεν απλώσουν το χέρι πρόσφοραγια να τα αγγίξουν…
Πώς να καταργήσεις την ψυχή σου ανήμερα άνοιξης;
«Υπερωκεάνιο»
3 Δημοσία
αιδώς…
Κολτουρίσματα μιας τυφλής μέλισσας
στο κάρβουνο των καμένων ανοίξεων
μαυροπίνακες της ηθελημένης άγνοιας
να σπουδάζουμε στη ρέμβη του χάους.
Ράγισαν οι κίονες του Παρθενώνα
να υποστηρίζουν τραγικές φωνές
τα σωθικά του Σωκράτη να ταΐζουν αιώνες
στου κώνειου την αθανασία έρποντας
στάχτη και μπούρμπερη στην αλκή της τύρφης…
…μια και το κάλος του πολιτισμού δεν είναι
θέμα «Δημοσίας αιδούς» !
Πώς αντέχεις Καρυάτιδα και δεν μας φτύνεις;
«Υπερωκεάνιο»
Κολτουρίσματα μιας τυφλής μέλισσας
στο κάρβουνο των καμένων ανοίξεων
μαυροπίνακες της ηθελημένης άγνοιας
να σπουδάζουμε στη ρέμβη του χάους.
Ράγισαν οι κίονες του Παρθενώνα
να υποστηρίζουν τραγικές φωνές
τα σωθικά του Σωκράτη να ταΐζουν αιώνες
στου κώνειου την αθανασία έρποντας
στάχτη και μπούρμπερη στην αλκή της τύρφης…
…μια και το κάλος του πολιτισμού δεν είναι
θέμα «Δημοσίας αιδούς» !
Πώς αντέχεις Καρυάτιδα και δεν μας φτύνεις;
«Υπερωκεάνιο»
 |
| απόσπασμα από την συλλογή «Σημεία των καιρών» |
Από τη συλλογή "ΣΥΝΟΔΟΣ"
1 Το δέρμα της σιωπής
Μυστική ανθοφορία η μοναξιά ριζώνει πέταλα
στους ίσκιους που στεκόταν στις γωνιές
μοσχοβολά από παρουσίες το δωμάτιο
μυρώνουν ξανά τα παγωμένα σεντόνια
και μυρίζει το εσπερινό καλωσορίσματα
τρίζοντας μια πόρτα από καιρό μανταλωμένη.
Μυστική πνοή υφαίνοντας ανάσες πάνω στο δώμα
λάμπει σαν ουρανό το δέρμα της σιωπής
να ξαναδώσουν αρώματα τ΄ άστρα της αφωνίας. «ΣΥΝΟΔΟΣ»
2 Ανύπαρκτο φως
Περίσσευμα ζωής σ΄ έναν άχρονο κόσμο
δρομολογώντας το σαρακοστιανό σου φόρεμα
ντύνει το κορμί που λάξευσα επαιτώντας γύμνια.
Τώρα δίχως ρολόι αγκιστρώνω τον καιρό
στην άκρη μιας φυγόπονης ψυχής
δόλωμα του χρόνου που μοιραζόμαστε.
Αρκεί να ξέρεις πίσω απ΄ τα φυλλώματα ένα τοπίο
το τρεμόπαιγμα του ίσκιου στο χόρτο
και το σχήμα που ύφαιναν χρόνια οι αράχνες
για να μυρίσεις μέσα μου το σκοτάδι
καθώς ανοίγει τα μάτια του στο ανύπαρκτο φως.«ΣΥΝΟΔΟΣ»
..................................................................
Φυλές αγρίων με λάβαρα πολύτροπων θεών
κατέχοντας την ισχύ έρχονται να συντρίψουν
την τυφλή μου πίστη στον άνθρωπο που ονομάζω.
Γαλαζορροώντας το φιλί των ουρανών
στο πιο πορφυρό σημάδι του ορίζοντα
μετοικίζω την αιμάτινη παρακαταθήκη
της καταγωγής μου αποστραγγίζοντας τη σάρκα
απ΄ το έλεος των παθών που τη χειραγωγούν
στην απάνθρωπη μοίρα της.
Ουσία δωρισμένη απ΄ το μέλλον
η φύση μου αντιστέκεται στο φαιό της μανδύα
με το κρανίο μου ολόγιομο με παρωχημένα οράματα
που πρέπει να παρακμάσω για μια ικμάδα
αυριανού φωτός να υποδαυλιστεί το σκοτάδι.
Ορθόπλωρος καταντίκρυ στην κατακραυγή
κι ονειροπότης μιας επιούσιας μέθης
Μνήμη εξαλειμμένη με απογυμνώνει…
στον οικτιρμό μου διάφανη ύλη να φωτίσει
το έρεβος που κατέχω ανοίγοντας μάτι στη θηλή
του εφήμερου να θηλαστεί στα χρηστά της όρια
η παντοτεινότητα γνώση εξωραϊσμένη
από έλλειψη πολυμάθειας και αυτοθαυμαστικής θυμηδίας!« ΕΠΙΓΟΝΟΣ »
Φυλές αγρίων με λάβαρα πολύτροπων θεών
κατέχοντας την ισχύ έρχονται να συντρίψουν
την τυφλή μου πίστη στον άνθρωπο που ονομάζω.
Γαλαζορροώντας το φιλί των ουρανών
στο πιο πορφυρό σημάδι του ορίζοντα
μετοικίζω την αιμάτινη παρακαταθήκη
της καταγωγής μου αποστραγγίζοντας τη σάρκα
απ΄ το έλεος των παθών που τη χειραγωγούν
στην απάνθρωπη μοίρα της.
Ουσία δωρισμένη απ΄ το μέλλον
η φύση μου αντιστέκεται στο φαιό της μανδύα
με το κρανίο μου ολόγιομο με παρωχημένα οράματα
που πρέπει να παρακμάσω για μια ικμάδα
αυριανού φωτός να υποδαυλιστεί το σκοτάδι.
Ορθόπλωρος καταντίκρυ στην κατακραυγή
κι ονειροπότης μιας επιούσιας μέθης
Μνήμη εξαλειμμένη με απογυμνώνει…
στον οικτιρμό μου διάφανη ύλη να φωτίσει
το έρεβος που κατέχω ανοίγοντας μάτι στη θηλή
του εφήμερου να θηλαστεί στα χρηστά της όρια
η παντοτεινότητα γνώση εξωραϊσμένη
από έλλειψη πολυμάθειας και αυτοθαυμαστικής θυμηδίας!« ΕΠΙΓΟΝΟΣ »
Έρχομαι να σε συναντήσω
Έρχομαι να σε συναντήσω μέσα απ΄ τους αιώνες.
Η απουσία των χρόνων με φέρνει εδώ
απόστημα οδύνης στον κρατήρα των ματιών σου
που κυλάει στο μάγουλο σου δάκρυ.
Φρεγάτα της ζωής το δάκρυ
στις θάλασσες των αισθήσεων
λικνίζει τους πόθους μου ερωτικά.
Έρχομαι να σ΄ αγαπήσω μέσα απ΄ τους αιώνες των αιώνων.
Να θερίσω τους κάμπους της ψυχής σου
να στραγγίσω την ουσία σου
να κοινωνήσω το σώμα σου
να λατρέψω τις ηδονές σου.
Πόθος των πόθων ο πόθος που με φέρνει σε σένα.
Έρχομαι να σε διεγείρω μέσα απ΄ τους κυκλώνες των χαρών
έκκριση ώριμη των γαμετών σύσμειξη θεία
που θα γεννήσει γλυκό καρπό το δώρο της δημιουργίας.
Μελωδία στεναγμών ο σπόρος στην αγκαλιά του κορμιού σου
ανθίζει τους καημούς μου ερωτικά.
Έρχομαι να σε ταξιδέψω στα περιβόλια του μέλλοντος.
Να σπείρω τους κάμπους της ψυχής σου
να μεταγγίσω την ουσία σου
να λειτουργήσω το σώμα σου
να διαιωνίσω τις ηδονές σου.
Καημός των καημών ο καημός που με φέρνει σε σένα.
Αγγελιοφόρος της ζωής το άγγιγμα σου
ξεδιπλώνει τους αέρηδες του κορμιού μου
αποθέτοντας τη γύρη των σπλάχνων μου
γόνιμο σπέρμα στη μήτρα της γης.
Ευλογημένο ρόδο της προσμονής ο ανθός
που μπουμπουκιάζει στην καρδιά της άνοιξης.
Έρχομαι να σε συναντήσω μέσα απ΄ τη φύση του αρσενικού
λατρεία ιερή των θηλυκών σου κυττάρων.
Έρχομαι κουβαλώντας τη γνώση των γερασμένων βράχων
σοφία του καινούριου στους θύλακες των μαστών σου.
Ζωή της ζωής η ζωή που θα θηλάσει τους μαστούς σου.
Έρχομαι να σε συναντήσω μέσα απ΄ τους αιώνες.
Έρχομαι να σε ταξιδέψω στα περιβόλια του μέλλοντος! «Μορφές»
Από τη συλλογή «Δρομέας»
Μάταιος υπολογισμός
Βλέπω πίσω απ΄ τις συστάδες των κυπαρισσιών
παρθενικές εικόνες σώματα εξιλαστήρια
που φορούν το έρεβος στη μετώπη
βότανο ψυχών με λάγνα χείλη εξοπλισμένα.
Κοιτάζω σαν να ψάχνω κάτι απίθανο να ξεχωρίσω
σκιασμένος κάτω απ΄ το φέγγος της ερημιάς
τον άνθρωπο που θέλησα απ΄ τις μέρες αποδιωγμένος
περπατώντας πάνω στις ανοιχτές πληγές του πένθους του.
Τόση ερημιά την περίμενα τέτοια όμως όχι!
( από τη συλλογή «Δρομέας» )
Από τη συλλογή «Τραγουδώντας κάτω απ΄ τ΄ άστρα » / ΜΟΝΤΑΖ
Σε είχα όλο το βράδυ μες στο φεγγαρόφωτο
γερμένη στο χώμα που νότιζε ακόμα
την αυγινή καταιγίδα των δακρύων μου.
Σε είχα μες στη νύχτα όπως ένα άστρο
που είναι αρκετό να ονομάσεις τον καημό
χαμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ήσουν ένα κομμάτι βελούδινης υπομονής
απ΄ το νύχτιο μου φόρεμα κομμένο
να σηκώσω πανί στις θάλασσες των γυμνόστηθων σκιών.
Ένα γοργό ταξίδι ανάμεσα στις μέρες μου
να ξαποστάσει το νωχελικό μου φιλί
στη γλυκιά κούραση της ανατριχίλας τους.
Σε είχα μ΄ όλο τον πόθο που θα είχα μια γυναίκα
ιδωμένη με μάτια του έρωτα στην πανσέληνο
που ανοίγει το κορμί μου σαν μια πόρτα να περάσει
αγέρωχο μέσα του το ηδονικό σου σπαθί Ερινύα!«Τραγουδώντας κάτω απ΄ τ΄ άστρα » / ΜΟΝΤΑΖ
Σε είχα όλο το βράδυ μες στο φεγγαρόφωτο
γερμένη στο χώμα που νότιζε ακόμα
την αυγινή καταιγίδα των δακρύων μου.
Σε είχα μες στη νύχτα όπως ένα άστρο
που είναι αρκετό να ονομάσεις τον καημό
χαμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Ήσουν ένα κομμάτι βελούδινης υπομονής
απ΄ το νύχτιο μου φόρεμα κομμένο
να σηκώσω πανί στις θάλασσες των γυμνόστηθων σκιών.
Ένα γοργό ταξίδι ανάμεσα στις μέρες μου
να ξαποστάσει το νωχελικό μου φιλί
στη γλυκιά κούραση της ανατριχίλας τους.
Σε είχα μ΄ όλο τον πόθο που θα είχα μια γυναίκα
ιδωμένη με μάτια του έρωτα στην πανσέληνο
που ανοίγει το κορμί μου σαν μια πόρτα να περάσει
αγέρωχο μέσα του το ηδονικό σου σπαθί Ερινύα!«Τραγουδώντας κάτω απ΄ τ΄ άστρα » / ΜΟΝΤΑΖ
ΔΙΑΦΟΡΑ
όταν δεν έχω να ταΐσω το παιδί μου
τους άσβεστους έρωτες όταν δεν ανάβει το τσουκάλι μου
κείνα τα διάφανα ρίχτια του φεγγαρόφωτου
όταν κλινοσκεπάσματα δεν έχω, φως και νερό
να κοιμίσω να δω και να πλύνω τις πληγές μου!
Και που με κράτησες όλη νύχτα ξάγρυπνο
στην αγκαλιά σου…τι; Χόρτασε κανείς μας;
Μόνο τα όνειρα χορταίνουνε κι ούτε καν μπορούν
να περπατήσουνε από το πάχος…
Γι΄ αυτό σου λέω φίλε μου
μην γράφεις μόνο ποιήματα, αλλά κάπου – κάπου
σβήνε και κανένα…
Ίσως να βρει εκεί χώρο να φυτρώσει το ψωμί!
8-5-2013
τους άσβεστους έρωτες όταν δεν ανάβει το τσουκάλι μου
κείνα τα διάφανα ρίχτια του φεγγαρόφωτου
όταν κλινοσκεπάσματα δεν έχω, φως και νερό
να κοιμίσω να δω και να πλύνω τις πληγές μου!
Και που με κράτησες όλη νύχτα ξάγρυπνο
στην αγκαλιά σου…τι; Χόρτασε κανείς μας;
Μόνο τα όνειρα χορταίνουνε κι ούτε καν μπορούν
να περπατήσουνε από το πάχος…
Γι΄ αυτό σου λέω φίλε μου
μην γράφεις μόνο ποιήματα, αλλά κάπου – κάπου
σβήνε και κανένα…
Ίσως να βρει εκεί χώρο να φυτρώσει το ψωμί!
8-5-2013
2 Η νύχτα χτύπησε κόκκινο
στους γαλαξίες τα φιλιά κρύφτηκαν
οι φυλλωσιές ρούφηξαν τις φωνές των πουλιών
δέθηκε το πέλαγος κόμπους στις αγκαλιές
κι εσύ απελπισμένη φώναξες:
« Μας κήρυξαν τον πόλεμο!», «Χριστέ μου!»
Στρατιές αγανακτισμένων κρίνων
μπήχτηκαν στους πόρους του κορμιού μου
και με δηλητηρίαζαν με άρωμα και ψέμα
ώσπου ξημερώθηκα νικημένος πάνω στην ουλή σου
μέσα σε τόσο αίμα…
που μπόρεσε να ταξιδέψει ένα αεροπλανοφόρο
μέχρι το πιο ευαίσθητο σημείο της ανθρωπότητας.
Γι αυτό οι νύχτες μας πλημμυρίζουν νεκρούς
και οι μέρες μας με σκοτωμένους!
8-5-2013
στους γαλαξίες τα φιλιά κρύφτηκαν
οι φυλλωσιές ρούφηξαν τις φωνές των πουλιών
δέθηκε το πέλαγος κόμπους στις αγκαλιές
κι εσύ απελπισμένη φώναξες:
« Μας κήρυξαν τον πόλεμο!», «Χριστέ μου!»
Στρατιές αγανακτισμένων κρίνων
μπήχτηκαν στους πόρους του κορμιού μου
και με δηλητηρίαζαν με άρωμα και ψέμα
ώσπου ξημερώθηκα νικημένος πάνω στην ουλή σου
μέσα σε τόσο αίμα…
που μπόρεσε να ταξιδέψει ένα αεροπλανοφόρο
μέχρι το πιο ευαίσθητο σημείο της ανθρωπότητας.
Γι αυτό οι νύχτες μας πλημμυρίζουν νεκρούς
και οι μέρες μας με σκοτωμένους!
8-5-2013
3 ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ…
Κρίμα να μην έχω πάρεξ την καρδιά μου
να σου προσφέρω αδελφέ.
Πατρίδες καμένες κι οι δυο μας, δεκάδες εκατομμύρια
ψάχνουμε στην αγκαλιά μας ένα κόσμο
να χορτάσουμε τα παιδιά μας και τα όνειρα μας!
Βλέπω το λουλούδι που άνθισε
στο τσεπάκι του πουκαμίσου σου
και σ΄ αυτό μυρίζω την αγιοσύνη, τον έρωτα, το φιλί
τα μύρα ενός ιερού δακρύου της παγκόσμιας συγνώμης
το αίμα των αδερφών μας που ρέει άδικα
από φονιάδων χέρια οπλισμένα από την ιστορία!
Δεν θα σου ζητήσω συγνώμη αδελφέ!
Δεν σε λυπάμαι, δεν σε φοβάμαι, δεν σε ντρέπομαι!
Το χέρι σου δώσε μου πάνω από τη φωτιά
μαζί να παλέψουμε τα θηρία του κόσμου!
Δεν είσαι μόνος κι ας πεινάει το χείλι σου κι η ψυχή σου
είσαι αυτό το μεγάλο που γράφω στα ποιήματα μου
και ΔΕΝ θα αφήσω να το σβήσει ΚΑΝΕΝΑΣ!
7-5-2013
Κρίμα να μην έχω πάρεξ την καρδιά μου
να σου προσφέρω αδελφέ.
Πατρίδες καμένες κι οι δυο μας, δεκάδες εκατομμύρια
ψάχνουμε στην αγκαλιά μας ένα κόσμο
να χορτάσουμε τα παιδιά μας και τα όνειρα μας!
Βλέπω το λουλούδι που άνθισε
στο τσεπάκι του πουκαμίσου σου
και σ΄ αυτό μυρίζω την αγιοσύνη, τον έρωτα, το φιλί
τα μύρα ενός ιερού δακρύου της παγκόσμιας συγνώμης
το αίμα των αδερφών μας που ρέει άδικα
από φονιάδων χέρια οπλισμένα από την ιστορία!
Δεν θα σου ζητήσω συγνώμη αδελφέ!
Δεν σε λυπάμαι, δεν σε φοβάμαι, δεν σε ντρέπομαι!
Το χέρι σου δώσε μου πάνω από τη φωτιά
μαζί να παλέψουμε τα θηρία του κόσμου!
Δεν είσαι μόνος κι ας πεινάει το χείλι σου κι η ψυχή σου
είσαι αυτό το μεγάλο που γράφω στα ποιήματα μου
και ΔΕΝ θα αφήσω να το σβήσει ΚΑΝΕΝΑΣ!
7-5-2013
4 Εξαΰλωση…
Θυμάρι κόβω ευχές που πάλιωσαν
σκέψεις αλλοτινές που δεν έστερξαν
μετουσιωμένα φιλιά σε αργύρια
να εξαγοράσω το δικό σου παράδεισο.
Γυμνή ύστερα να σε κοιτάξω
καθώς τσακίζει ο καιρός κόκαλα
να εξαϋλώνεσαι στα σκορποχώρια των ψυχών…
αναστηλώνοντας ωραίες αγάπες…θρησκεία!
29-4-2013
Εαρινή πρόκληση κι όμως…
κοιτάς διστακτικά
ένα θαύμα που θαμπώνει ο πόνος
κι η αγωνία. Κοιτάς δακρύζοντας
για όσα μέλλει να συμβούν
για όσα βαραίνουν την ελπίδα
τα αδιέξοδα που ορθώνει η εποχή
τα λόγια που δεν σου έρχονται στο στόμα.
Έγινε πικρό το ψωμί
για άλλους κατάρα κι εφιάλτης
ο ουρανός, ο ύπνος, η θάλασσα
δεν λένε να γαληνέψουν
κατάντια η ζωή κι η σκέψη τυφλή…
Άκου όμως αυτά που επιμένουν,
που υπερβάλλουν... Αυτά δεν είναι
μηνύματα περιττά είναι η φωνή
ενός κόσμου που επιθυμεί την ανάσταση!
19-4-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου