ΣΤΑΥΡΑΤΗΣ ΑΛΕΞΗΣ "Φέτος η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες"

Φέτος η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες. Παγωμένα χαμόγελα περπατούν στους δρόμους και γερμανικές ερπύστριες αδειάζουν τη ζωή μας από κάθε μέλλον… Οι ποιητές παράτησαν τις λέξεις και ασχολούνται με ελπίδες και προσευχές, ο λαός ζει στα όρια τού θαύματος και οι άρχοντες έγιναν οι ιπποκόμοι της Ευρώπης…
Δεν έχω άλλη υπομονή, δεν έχω άλλο θάρρος· βλέπω το μαύρο πρόσωπο που υπόσχεται θάνατο, βλέπω τα κοράκια να τροχίζουν τα ράμφη τους, βλέπω αυτά τα λόγια σαν κραυγή που πάει να με πνίξει.
Τυφλέ ποιητή, πες μου: τώρα που πέθαναν οι θεοί, ποιος θα βοηθήσει τον έρμο Οδυσσέα σου… Τώρα που οι μνηστήρες αγόρασαν την Ιθάκη, πού θά ’βρει αργαλειό να υφάνει η Πηνελόπη; Πού θα ’βρει σκοπό να ταξιδέψει τη ζωή του ο Έλληνας;
Μόνο μια επιθυμία έχω.. Να ζήσω, να δω την ανάσταση της πεθαμένης χώρας μου. Αλλά μη με πιστεύετε…, δεν έχω άλλα όνειρα… Τα χέρια μου απλώνω στο χάος, μπας και χαθούν μαζί μου οι Εφιάλτες και όλοι εκείνοι που τώρα τρέχουν να σώσουν μόνο τη ζωούλα τους…
Γιατί έρχομαι από πολύ μακριά και δεν μπορώ να ξεχάσω ποιοι ασέλγησαν πάνω στο σώμα της Ελλάδας… Ας βρούμε εμείς, ας κρατήσουμε ένα λόγο να ζήσουμε, να χαρούμε και να τους τσακίσουμε με το όραμα της ευτυχίας μας…
….γιατί ‘‘Ακόμα τούτ’ η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες…’’ Μετά, δεν ξέρω…