Χατζηθωμά Ζωή ''Εν αρχή ην η αγάπη''..

''Είσαι καλά;'' τον ρώτησε με αγωνία σχεδόν...Η ίδια πάντα ηλίθια ερώτηση,αστεία,παιδική.Μέσα της περίμενε πάντα με λαχτάρα να της πει πως είναι καλά,πως ζει με δόσεις ευτυχίας.Δεν ήταν σίγουρη και ούτε που την ενδιέφερε αν εκείνος καταλάβαινε πόσο ανάγκη είχε να τον νιώθει καλά. Υπέφερε στην ιδέα πως δε χαμογελά,πως δεν τον αγαπούν,πως δεν κοιμάται ήσυχος...Εμμονές...σταγόνες ζωής τις έλεγε εκείνη...Το ίδιο πάθαινε από μικρή,όταν κάποιος που αγαπούσε πολύ υπέφερε,πονούσε...οτιδήποτε άσχημο,αποδιοργανωνόταν,χανόταν ο κόσμος όλος...Και να οι τύψεις που δε μπορεί να βοηθήσει και να ο φόβος μη χαθεί για πάντα από κοντά της.Παράλυση στην ψυχή και στο σώμα.Ωδή στη ζωή και στην αγάπη.Ακατανίκητη η δράση της αγάπης...''Εν αρχή ην η αγάπη''...Μόνο αυτή είναι σοφή...είναι η νίκη της ζωής στο σκοτάδι και τον εγωισμό...η υποταγή ''του νοείν'' σ'αυτή και στο αόρατο σύμπαν...χωρίς χώρο και με εγκατάλειψη της χρονικότητας...ζωή απλώς!Ένιωθε πληρότητα έτσι.Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου και η αγάπη είναι το πλάτος του.Και η ζωή για κείνη όνειρο και παιδικές ζωγραφιές στα μάτια του.Απόλυτη και άδολη αγάπη.Χωρίς ανταλλάγματα,χωρίς εγωισμούς,χωρίς πάθη και υπερβολές.Αγάπη ήρεμη και τρυφερή...αλλά ανίκητη και σταθερή... Και θα το ζούσε...Για όσο....για πάντα στρατευμένη στην ανιδιοτελή αγκαλιά που θεραπεύει και λυτρώνει.Θησαυρός απ'το αιώνιο σέλας της αγάπης που ακόμη και μέσα από την ηθελημένη σιωπή καθαγιάζεται!