Αυτοί οι Μάηδες της ζωής μου
με εκδικούνται
όλο μου κλέβουν
κι όλο γελάνε
με την επιμονή μου να σκαλίζω
λέξεις
και να ζωγραφίζω μαυροπίνακες...
Αρνούνται να μου δώσουν
τα χρωματά τους
κι ότι πρόλαβα να κρατήσω
είναι κάτι περσινά ρόδα
φυλαγμένα στο πάγο...
Βγήκα τρέχοντας έξω
έγραψα ευχές στα παπούτσια
μα σβήστηκαν στα πρώτα βήματα
του φετινού Μάη
δεν έγιναν το παραμύθι μου...
Κέινο που ακόμα έσωσα
βιαστικά σημειώματα
σε καθρέφτη
που τάχα όμορφα δείχνουν
γράμματα -κραγιόν
μέσα στη καρδιά
ανοξίτηλα και υπενθυμίζοντας
περίμενε ακόμα
δε τελείωσε
έχουν να παίζουν ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου