Μνήμη ακίνητη ο βρόγχος
όταν ξαναγυρίζουν οι παλιές στιγμές
εκεί που κάποιοι στοίχειωσαν μια άθλια ζωή και τώρα πνίγονται στο αίμα των πληγών τους.
Όμως το δέντρο ατένισε ψηλά στον ουρανό γιατί είναι ήλιος το φως που αναπνέει και είναι πράσινο το χρώμα των ματιών σου και είσαι εσύ που με ποτίζεις με φιλιά και είσαι εσύ που ακόμα θέλω να υπάρχω.
Βαθιά στο χώμα ό,τι πέρασε στη λάσπη μέσα όσοι ζηλεύουν Σκουλήκια εσείς των υπονόμων ο κέδρος ο αιώνιος ζει για να δοξάζεται ο Έρωτας κι Εκείνη.
(Από τη συλλογή ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ, η οποία δεν θα
εκδοθεί…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου