ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ «Κολασμένη Γη»

Έκανα τόσο δρόμο

δρόμο ουρανό και όχι κατηφόρα

ποτάμια με παρέσυραν

χιόνια μ’ αρρώστησαν

και βρώμα μ έκανε να ζέχνω τον εαυτό μου

Κόπηκα, μάτωσα,

κρύφτηκα, έτρεξα,

λαχάνιασα, γλίστρησα,

έπεσα, πάλεψα,

σύρθηκα, σηκώθηκα,

πλήρωσα, έφτασα

Γιατί; Για να ξεφύγω από τις βόμβες

Και έφερα αντίλαλους φωνές μαζί

και πιτσιλιές με αίμα

έσπειρα και φόβο στο διάβα μου

έσταξε απ τις πληγές μου

και θάνατο έσυρα σε όλο το ταξίδι

άλλοι φέρνουν γλυκά απ την πατρίδα

ότι έχει ο καθένας

Την αξιοπρέπεια μου σκότωσα

για να γιομίσω την κοιλιά μου

Οικείους ξέχασα

φίλους έθαψα

και φοβήθηκα πολύ, ακόμα φοβάμαι

Γιατί; καλύτερα σκουπίδι στην παλαίστρα

παρά σε αποσύνθεση

Όσο εσύ ερωτευόσουν

εμένα τζογάρανε το κεφάλι μου

Και πως να μην χαλάσω την αισθητική σου;

ένα στοίχημα είμαι που δεν παίχτηκα

Μια νότα που δεν γνωρίζει κανείς

για να την χώσει στις μελωδίες του

Μα και σε χρώμα μοιάζω, άχρωμο

σαν ραντεβού χαμένο

και από άνθρωπος έγινα θόρυβος

θόρυβος και μουτζούρα

Παραβίασα την κοινή ησυχία

και συ κοιμόσουν

γιαυτό με μισείς

Θα σου λεγα να ρθεις στην θέση μου

μα θα πρέπει να βγάλεις τα τακούνια

Μη με ρωτάς όμως γιατί

μη με ρωτάς τι φταις εσύ

ούτε εγώ φταίω

Μην απορείς που τρέμω, κρυώνω

μην απορείς που μπορώ να σου κάνω κακό

Μωρό σαν ήμουνα μου βάλανε στάμπα στο κούτελο πως θα σκοτώσω

δεν φταίω εγώ, με σημαδέψαν

και μια κατάρα μου δωσαν

να σέρνω γη κολασμένη πίσω μου

και γω διορισμένος φρουρός εκεί για να πονώ

Και ξέρεις, μου λείπουν πολλά

μα παραδόξως λιγότερα από σένα

άμα διψάς θέλεις νερό

και άμα πονάς μια γάζα

παυσίπονο ο ύπνος μου

πονάνε οι εφιάλτες

Γιαυτό μη μου ζητάς να αλλάξω

10 σκαλιά διαφορά έχουμε και σ ενοχλώ ακόμα

άνοιξε χέρια ουρανό

τέντωσε να με φτάσεις

λίγο να ανέβω να πιαστώ

μα τράβαμε κοντά σου

Εκεί, στα ίσα αν βρίσκομαι

χαίρομαι τη χαρά σου

Και αν στο χέρι μου πιάσω όπλο .. θα ναι γιατί άδειο το ένοιωσα που έλειπε το δικό σου