Μεγάλοι "Κωνσταντίνοι" της Ελλάδας

                                                       

                                           Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ

.. και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις βαθιά

στου Κακού τη σκάλα -

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

                            

           Κ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

                                         Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

       Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.

     Κ. ΟΥΡΑΝΗΣ

Θὲ νἄρθει τάχα μιὰν ἡμέρα
σὰν ἀπὸ τόπους μακρινοὺς
ἡ Ἄνοιξη ποὺ λαχταρᾶμε; 
Καὶ θὰ μᾶς εὕρει ζωντανούς;

  Κ. ΜΟΝΤΗΣ

Ο κίνδυνος δεν είν’ η μοναξιά,

ο κίνδυνος είναι να μη συνηθίσεις στη μοναξιά.

                                              Κ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

Ἄσε τότε τὸ κῦμα ὅπου θέλει νὰ σπάζει,

ἄσ᾿ τὶς ζάλες νὰ σέρνουν τυφλὰ τὴ καρδιὰ

κι ἂν τριγύρω βογγὰ κι ἂν ψηλὰ συννεφιάζει,

κάπου ὁ ἥλιος σὲ κάποιο γιαλὸ θὰ γελᾷ

κι ἂν πικρό τη ψυχή σου τὸ δάκρυ τὴ ραίνει

πάντα κάπου κρυφή, μιὰ χαρὰ τὴ προσμένει.

     Ν. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

                                              Κ ΘΕΟΤΟΚΗΣ

 Στον κόσμο δεν μπορεί να ` ευτυχισμένοι παρά ή εκείνοι που κάνουν το,καλό , ή εκείνοι που όταν αμαρτήσουν αληθινά μετανιώνουν . Γιατί η ψυχή και του κακού ανθρώπου βαστάει μια θεϊκιά αχτίδα που τηνε φωτίζει . Είναι πλάσμα Θεού ως κι αυτή . Και η θεϊκιά αχτίδα είναι η καλοσύνη . Κι όταν ο νους δεν εξουσιάζει την ψυχή , μάλιστα την ώρα που θα πέσει ο άνθρωπος στον ύπνο , τότε κυριεύει εκείνη η καλοσύνη κι η συνείδηση τον ελέγχει για την κακία του . Παρόμοια θα ’ ναι και η φοβερή ώρα του θανάτου , όταν για το φονιά παίρνει ο χάρος την όψη του σκοτωμένου . Και παρόμοια , όταν οι άνθρωποι κρύβουνε στην καρδιά κάποια λύπη βαριά και

μεγάλη , όσο ο νους εξουσιάζει στον ξύπνιο , ας φαίνεται αυτή η λύπη λησμονημένη και νεκρή , μα τη στιγμή που ας κλείνει τα μάτια ο ύπνος ανασταίνεται μέσα μας και ας χαλάει την ανάπαψη !

                                       Κ. ΧΡΗΣΤΟΜΑΝΟΣ

Τα παλαιά τραγούδια είναι γεμάτα δάκρυα — και τα χείλη των νέων που γελούνε φανερώνουν το τόξο της οδύνης: γιατί και χαρά δεν είναι παρά ένας καημός που περιμένει την ώρα του ναρθή — είναι ο άμμος πάνω από την πέτρα την αληθινή που τονέ σκορπάει ο άνεμος. Έτσι ξεγελιούνται κ’ οι καρδιές μας σαν τις μυγδαλιές που πολλές φορές ανθίζουν προτού ναρθή η πίκρα του χειμώνα . . .

                  

    Κ. ΠΑΡΘΕΝΗΣ

Το λιμάνι της Καλαμάτας 

   Κ. ΜΑΛΕΑΣ

Ακρόπολη

                                            Κ. ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ     

Η αναχώρηση

  

                                      Κ. ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ 

 Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (Βερολίνο, 13 Σεπτεμβρίου 1873 – Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου 1950) ήταν Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Καραθεοδωρή ήταν γνωστός εκτός Ελλάδας ως Constantin Carathéodory και συχνά αναφέρεται (λανθασμένα) ως Καραθεοδωρής. Το επιστημονικό έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και τηςΑρχαιολογίας. Είχε σημαντικότατη συνεισφορά ιδιαίτερα στους τομείς της πραγματικής ανάλυσης, συναρτησιακής ανάλυσης και θεωρίας μέτρου και ολοκλήρωσης.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

                  Κ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ( Κ ΜΥΡΗΣ)

ΣΤΙΧΟΙ Κ Χ, ΜΥΡΗΣ                                                 ΜΟΥΣΙΚΗ Γ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ήταν ο τόπος μου βράχος και

χώματα ήλιος και μαύρο

κρασί. Όργωνα θέριζα και με

τον Όμηρο σε τραγουδούσα, 

λαέ μου. Πάνω στα κύματα

νύχτες ολόκληρες σε ονειρεύτηκα.

Ήταν τα σπίτια μου άσπρα

γαρίφαλα και τα κορίτσια σεμνά.

Είχαν αρμύρα στα χείλη στα

μάτια τους καίγανε την οικουμένη

και τα παιδιά μου με μια

φυσαρμόνικα τα ξελογιάζανε.

Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο, 

όνειρο καθημερνό.Κάποιος τον

πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε

σαν δανεισμένη πραμάτεια.

Τώρα τ’ αγόρια μου παίζουν

το θάνατο στα χαρακώματα. 

ΑΠΟ http://www.stixoi.info/