Μαίρη Μπρίλη " η θάλασσα"

η θάλασσα
να μας κοιτά από το μπαλκόνι
σαν μικρό κορίτσι
με τα γαλάζια μάτια της

απλώναμε τα χέρια μας
στα κυματιστά μαλλιά της
και τότε αυτή γινότανε γυναίκα

φανέρωνε με ψιθύρους
τις καμπύλες της
πλάι στα δάκτυλά μας

και τότε εμείς ακίνητοι
να την κοιτάμε με δύο μάτια
ένα δικό σου κι ένα δικό μου

φύτρωναν κοράλλια
στον κύκλο του λαιμού της
με στάχτες στα μαλλιά
γινότανε γριά

βυθιζόταν στις ρυτίδες της
στα ρίγη της συγκίνησης
που σήκωσε το σώμα της
στον κόλπο της ψυχής μας.

Μείναμε ν’ απορούμε, πόσο απέραντο υπάρχει
που να μπορεί να μηρυκάζει τόσο γρήγορα

ένα πλάσμα πάνω στη γη.

Μαιρη Μπριλη