ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΙΑΣ "Ωδή στην παγκοσμιοποίηση "

Κύκλοι ομόκεντροι 
εκτεινόμενοι στο άπειρο, 
συναίσθημα, όνειρα, ανθρώπινοι πόθοι.
Μύχιες σκέψεις, 
ασύνδετες και ανερμήνευτες, 
υπόλοιπο της μακρινής εξαφανισμένης γνώσης.

Μυστήριο πέπλο σιωπής, 
αρρώστιας γέννημα, 
η σύγχρονη φυλακή του ανθρώπινου νου.
Καρδιά, μυαλό και ψυχή μόνιμοι τρόφιμοι, 
αποκομμένα από σάρκα, 
αδύναμα οστά και νεύρα.

Σφικτός ρόγχος 
ο καινούργιος Μεσαίωνας, 
σκαιά τιμωρία της Ιστορίας που προδώσαμε.
Χαμογελαστοί πολυπράγμονες τεχνοκράτες, 
οι νέοι με καινούργιο σμόκιν, 
σαρκοφάγοι ιεροεξεταστές. 

Στο δικό μου βασίλειο 
ερμητικά κλεισμένος, 
τις σκέψεις και τις παλιές θύμισες αντιπαλεύω.
Σε σιδερόφρακτα κάγκελα η λογική της ύπαρξης, 
απρόσωποι αριθμοί 
στην αποστεωμένη κι άγευστη γνώση. 

Μασημένη τροφή 
η προσφορά των δασκάλων, 
σοφιστείες και ψέματα στης νιότης το ξέσπασμα.
Οικιοθελή στρατόπεδα πνευματικής αποχαύνωσης, 
ασφυκτικά γεμίζουν 
με απρόσωπες μαριονέτες.

Βάλσαμο και νέκταρ 
η καλημέρα του γείτονα, 
φτερούγισμα της ψυχής το χαμόγελο της νιότης.
Μοίρα και ριζικό μου η επίπονη δυνατή άρνηση, 
το όχι των λίγων 
η καινούργια μας παντιέρα.

(γιώργος θ. τζιας, απο τη συλλογή "...του αστεριού ο τοκετός")