Γιαννουσά Πηνελόπη "Νικηφόρος"

Τότε που είδα
τα μάτια του θανάτου
τρόμαξα
Φλόγα ο φόβος
όχι δεν είχα τόλμη περισσή
Φλόγα γίνηκε
όταν το κεφαλάκι του
έγειρε στο στήθος μου
άκουσα
την άνιση αναμέτρηση
Ζωής και Θανάτου
λόγχη διαπερνούσε το μυαλό
ΓΙΑΤΙ;
η ψυχή είχε αφεθεί
Δικό Του Δώρο
αν σαν παιδί
θελήσει
πίσω να το αρπάξει
πώς, πού να Του το κρύψω;
Φλόγα ο φόβος
ένας πανέμορφος ανθός
άνοιγε-έκλεινε
δειλά τα πέταλά του
προσπαθούσε
την ευωδιά του να σκορπίσει παντού
Φλόγα ο φόβος
μα το χαμόγελο
δεν ξεχάστηκε καμιά αυγή
ΓΙΑΤΙ;
τόσα ολόλευκα αγγελούδια
ακουμπούσαν την ελπίδα μου
με τις ορθάνοιχτες φτερούγες τους
Άγγελοι
που είχα
αγγίξει, φιλήσει, παίξει
σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα
που ποτέ δεν ήρθε
Φλόγα ο φόβος
πεντακόσιες τόσες μέρες
εκείνος εκεί
με το ολόμαυρο πέπλο του
κάποτε έμοιαζε φιλικός
όμορφος μπορώ να πω
τι ήταν για αυτόν;
ένα τόσο δα κορμάκι
μια κίνηση αστραπή
θα το κρύβε κάτω απ’ τον μανδύα του τέλους
και μετά
θα μεθούσε από τα δάκρυα μου
τι ήταν για αυτόν;
Φλόγα ο φόβος
μονάχα
το μητρικό χαμόγελο
τον κρατούσε μακριά από την αρπαγή
τον είχα δει
ύπουλα ξεγελούσε την ελπίδα
τον είχα νιώσει
όταν σώπαινε η προσευχή
ορμούσε
κόβοντας
τους ωραιότερους ανθούς
γέμιζε τα τζεπάρια του
κι έπειτα
μονάχα
την ηχώ του γέλιου της νίκης του άκουγες
κα τα ποτάμια των δακρύων
έσβηναν και το τελευταίο χνάρι ελπίδας
Φλόγα ο φόβος
μονάχα
το αγγελικό τους φως
τον αρωματισμένο αέρα τους
προλάβαινες να νιώσεις
εκεί
στη μέθη τη νίκης του
άνθη δραπέτευαν
και στόλιζαν τον παράδεισο
Φλόγα ο θάνατος
ετάχθης Νίκη να φέρεις
οδηγώντας με
από τη Σταύρωση στην Ανάσταση
τρόπαιο η υπομονή
φλόγα η ελπίδα
άνοιξες
νωχελικά τα τρυφερά σου πέταλα
όλοι γονατίσαμε
μπρος στο θαύμα σου
βουβά ποτάμια
έβρεχαν το στήθος μου
κάθε παλμός
ευχαριστία
πεντακόσιες και πλέον μέρες
μέχρι να με τυλίξει
το άλικο φως της Ανάστασής σου
………………….

π.γ. (25/5/2013, χαράματα, , 9 χρόνια μετά, )

(Για τον δεκάχρονο γιο μου Νικηφόρο και όλα τα παιδιά που δοκίμασε και δοκιμάζει ο καρκίνος)