ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΓΓΟΥΡΙΔΑΚΗ - ΚΟΥΦΟΓΑΖΟΥ , Ποιήματα από τη συλλογή "ΑςΦωΔείλιΨυχής".

 

Στους στίχους σου Ποιητή
κατοικεί ο ιός της Αναζήτησης..
κατοικεί το Πνεύμα, 

που ανήσυχο σπαράζει
εκείνο, που μοιάζει ανεκπλήρωτο....
Τα ιόντα συγκρούονται συνειδησιακά
εσώτερος ρυθμός
βρασμός σε μεγαλείο...

Της Αλήθειας το όνομα μπορείς άφοβα να προφέρεις
δεν μπορείς όμως εύκολα να την αγγίξεις
πόσο μάλλον να την προσεγγίσεις
Με μηχανισμούς πολύτροπους αναστέλλουμε τη λειτουργία της...
Τα δέκα χρόνια σου Οδυσσέα
είναι η αιωνιότητα της δικής μας ανυπαρξίας...
σ'ένα ταξείδι του χωροχρόνου που διανύουμε,
η Ιθάκη καρτερεί και τη συνέχεια
Δυσβάσταχτη η κληρονομιά..
Στα μονοπάτια των Μουσών 

περπατούν οι απόκληροι του Κόσμου
εδώ δε νογάνε οι γεφυρισμοί
στο ΜΗΔΕΝ η αρχή
στο ΜΗΔΕΝ και το τέλος
Με ηδονή και Πόνο βρισκόμαστε εδώ
το ταξείδι αέναο,
σκάβουμε τ'απομεινάρια του, 

με μια ξύλινη γλώσσα που μικροφωνίζει..
*
«γεφυρισμοί=πειράγματα σκωπτικά κάτω από τη γέφυρα κατά την πορεία προς την Αθήνα των μυημένων στα Ελευσίνια Μυστήρια»
Τα μικρά Ελευσίνια τελούνταν κατά τον μήνα Ανθεστηρίων (Φεβρουάριο) στην Άγρα, ή Αγραί στις όχθες του Ιλισού, προάστιο της πόλεως των Αθηνών.

 *Έχω κάτι να πω διάφανο και ακατάληπτο
Σαν κελαηδητό σε ώρα πολέμου*
(Οδυσσέας Ελύτης)
 
με ψιθυρισμούς σιωπής
 
ο πόλεμος...
διαρκής και αιώνιος
ματώνει τα κουρασμένα μάτια μας..
Η λύπη ακουμπά τα βλέφαρα
στάλες μικρές
που ο ήλιος εναποθέτει
σαν αποφθέγματα στα χείλη μας...
Μεσ' στις ρωγμές τους
κοκκινίζουν τα μελλούμενα...

Της Άνοιξης
να της χαμογελάς με το τραγούδι σου...
αυτή ονοματίζει τ'ακρογιάλια
και της χαράς το σπέρμα
ξεμυτίζει στην αυλή σου
με ψιθυρισμούς σιωπής
διαβαίνει τ'ανηφόρι...
Μικρή η ζωή
κι ο χρόνος της χρυσάφι
σκορπίζει χίλια ρόδα στα πέλαγα...
εκεί, που οι ψυχές αναζητούνε
την Ανάσταση
© 24-02-2015 @ 11:44

εκ περιτροπής

 
Σου μιλάω ...
με της λογικής το ακρωτηριασμένο πνεύμα

ξεφλουδίζοντας της σιωπής το δέρμα
τα κρόταλα του λόγου ηχούν
φουρτουνιάζουν τα πέλαγα
Στις αναταράξεις της Μνήμης
αποσυντίθενται τα νοήματα όλα ...
πυρφόρος αεροδιάδρομος ο νους,
ραχάτι,
στις νεφελώδεις μας διαδρομές...
Άφησα μια χαραμάδα ανοιχτή,
οπή της πλάνης μου,
να βλέπω τη λάμψη των κεραυνών
καρφώνεται στης σκέψης τα ηχεία
Της ηλιαχτίδας τα οράματα,
προβάλλονται στο φως
ως εραστής της Τέχνης εκ περιτροπής
αφήνει την πνοή της να υπάρχει...
Φωτεινή.Α.Κ) © 18-11-2011 @ 23:14

 

Της ερημιάς οι δρόμοι

 
δεν έχουν φανοστάτες
μονάχοι οι διαβάτες
τα όρια περνούν
τα ερημικά φεγγάρια
του ουρανού αχνάρια
πλέουν μέσα στα βράδια
ψαύουν μακρυγορούν...
©φ.κ29_05_2013

 

Παρακλητικός κανόνας

Σφηνώθηκες για τα καλά
στις ρωγμές του ονείρου
χρόνια τώρα στέκεις αλησμόνητος,
μαντατοφόρος άγγελος ...

καημός...
δεν προσπαθώ να αποκρύψω το γεγονός
πως σε νοιάζομαι....
Μεγαλυνάρι το όνομα της αγάπης
κι εμείς... 

οι παρακλητικοί κανόνες της
σκιαγραφούν το πρόσωπό της...

Αν ρωτήσεις τον άνεμο που δίπλα μας θροίζει
σίγουρα θα σου πει,
πως αφήνω μια χαραμάδα ανοιχτή
τα βράδια που ονειρεύομαι
να φέρει εκείνο τ'άρωμα ...
άρωμα της λεβάντας
 

©φ.κ31_05_2013

 

Η καταιγίδα

 
πάντα ξεκινάει...
με χοντρές δυνατές σταλαγματιές
κεραυνός εν αιθρία..
ανατριχιάζεις σύγκορμος
δευτερολέπτων υπόθεση
με τις πιθανότητες
φίφτυ φίφτυ
κοσμοπλημμύρα,
χαλασμός
λύτρωση
να  κατακαίει
και το τελευταίο της σκέψης
απεγνωσμένο μας χαρτί....
©φ.κ19_06-2013

παρτίδα κομβική...

 

Σε περίμενα...
στην πόρτα της μεγάλης φυγής
μ΄έναν χρόνο ακόμα φορτωμένο στις πλάτες μου
ν'αναμασάει τις δυνάμεις μου

Σε περίμενα...
εκεί
οπού τα δένδρα φουσκώνουν τις σκιές
στους γαλαζοπράσινους δρόμους της ανάσας...
με το χαμόγελο της μέρας
να ξεσηκώνει τις λέξεις μου όλες
οργασμικά δοσμένες στο ποιείν....

Οδοιπορούσα μου  ψυχή ...

 
μαζεύεσαι νωρίς νωρίς τις νύχτες
Ο μήνας τούτος σφίγγει τα δόντια του
το φινάλε απρόβλεπτο
σε μια παρτίδα κομβική
που αφορά τη συνέχεια...
©φ.κ09_02-2013

πετάγματα

 
τώρα που οι σιωπές
σκεπάζουνε τα βλέφαρα
τώρα που οι ανάσες  γίνονται πιο βαριές
κοπάζει ο άνεμος
στο ύστερο λιοστάσι του...
μαζεύει και τα τελευταία του μποφόρ
αποχαιρετά,
αφήνοντας το πέταγμα στη θέληση....
να ψάχνει τις κορφές της...
©φ.κ26_12_2012

γαλήνεψε απόψε το τοπίο
έστειλε μήνυμα
με της Σελήνης το γέμισμα
οριακό στο μεταίχμιο του χρόνου
Αναπτερώνεσαι μικρή μου φλόγα
βαστάς την ανάσα μας ακόμα ζωντανή
κι ας πέφτει η ομίχλη μεσ' στο βράδυ

απόψε...

 
που κοιτάς τ' στέρια και πληγώνεσαι
μέτρα τις λάμψεις ...
στραφτάλισμα,
σαν άλλο άγγιγμα
στα μάτια μας τα παιδικά...
©φ.κ26_12_2012

ποιητική αδεία

 
  ένα ακινητοποιημένο τίποτα
στις ραγάδες του σήμερα
στις μεταμορφώσεις του αύριο
στις αναλαμπές του χθες....

κι εσύ...
φίλε αναγνώστη
ισορροπείς στο στίχο του πουθενά
προσπαθώντας να βρεις το νόημα...

άσε την Ψυχή σου να σε ταξιδέψει
βρες την ορμή των δικών σου κυμάτων
λεηλατώντας του μυαλού τους καταδότες
βουτιά κάνε στον ωκεανό
στην ίδια θάλασσα
που οι λέξεις μας όλες
βαφτίζονται εκεί,
ποιητική αδεία...
φ.κ 16_02_2013

ένα φεγγάρι

 
κρυμμένο στα πρόσωπα των παιδιών
και στους θλιμμένους δρόμους 

της ''Ελπίδας''
που ποτέ δε μας φανερώθηκε...
αυτό είναι το ριζικό της
φυλακισμένη σ'ενα χθες,
εγκλωβισμένη σ'ενα σήμερα
αφού η Μοίρα της
δε διάβηκε ποτέ...
το χρώμα της ψευδαίσθησης
μονάχα αγροικούμε...
©φ.κ30_12_2012

όλα μπερδεύονται γλυκά

καθώς η νύχτα βάδιζε
μ'ένα φεγγάρι κρυμμένο στα σύννεφα
οι σκέψεις καταλάγιαζαν
με τη σιωπή των ρόδων
έστεκαν εκεί
στου κήπου το τοιχάκι
αναρριχώμενο όνειρο
με τη δροσοσταλιά του έρωτα
μυριστικό πανδαιμόνιο
της ομορφιάς αιώνιο σινιάλο....
όλα μπερδεύονται γλυκά
με τ'αγεριού το σφρίγος
κλείνω μεσ' στις παλάμες μου το άρωμα
ελάχιστο δείγμα
μιας ζωοφόρου παρουσίας
έτσι χαιδεύονται οι παλιές πληγές
βάλσαμο κι απόσταγμα
όταν οι δείχτες του χρόνου ευθυγραμμίζονται
νωχελικά στο άπειρο...
©φ.κ30_12_2012

πατρίδα 

 
Πες μου, ποια άφωνη κραυγή
στενάζει στους αιώνες;
ποιος τάχα θάνατος αργός
μας γλύφει τις πληγές;
παγώνουν τώρα τα κορμιά
δικάζουν τους χειμώνες
κι ο Πειρασμός την Άνοιξη
θύματα αναμετρά...

Πατρίδα μου, σε σπείρανε
με όρους και διχόνοια
φλέγεσαι μεσ'τους κάμπους σου
μαζεύοντας σοδειά
είναι ίδια τα χρόνια σου
και στα μαλλιά σου χιόνια
να γίνεις ξένη και βορά
αλλόγλωσσης,  γριά

Εσύ τον ήλιο θ'απαντάς
χειμώνες καλοκαίρια
με το τσεμπέρι στα μαλλιά
σε ξέπλεκα νησιά
αυτόν τον ήλιο ξεπουλούν
γνωρίζοντας το Φως του
στα σπλάχνα σου, δεν έθρεψες
μπάσταρδα ορφανά...

Είν' η κραυγή που έρχεται
απ' τις αρχαίες πέτρες
που γίνηκαν αγάλματα
και κλαίνε γοερά
τα μέλη τους κινήθηκαν!
μα άδειες οι φαρέτρες
η Σκέψη σου η Αθάνατη
τους έδωκε φτερά!

Είναι της γλώσσας η λαλιά
και της Πυθίας ρήση
των Μυστηρίων η σκιά
που μας ακολουθεί
διάσπαρτη μικρή γενιά
που φόβισε τη Δύση
κι η Δωδωναία πλώρη σου
τη Λευτεριά μηνά
© φ.κ 24_03_2013

««κι αν σήμερα εσύ μιλάς για την Πατρίδα,
για ήρωες που έβαψαν τα χώματα αυτά
σαρώνουν οι επιτήδειοι με μιάς σαν το χιονά
την ιστορία απ'αρχής, το Είμι και το Οίδα.....»

επικονίαση

 
ήθελα να ζωγραφίσω τα μάτια σου
το σκέφτομαι καιρό τώρα
είναι τα μόνα που λάμπουν στα όνειρα
έτσι κρατάω ζωντανή τη στιγμή..
έτσι κρατάω δυνατή την ανάσα...
στους κόμπους των δακτύλων μας
έν'άγγιγμα ζεστό μες στην παλάμη
τι άλλο μας απέμεινε;
καθώς ο άνεμος φυσά
όλα σκορπίζουν...
γύρη...
επικονίαση ερωτική
μένει μόνο η αίσθηση,
του θυμικού η Μνήμη
©φ.κ03_04_2012

δε σε φοβάμαι ζωή

 
σαν τα έρημα βράδια μ'αγκαλιάζεις
μέσ'στις σιωπές
ανακαλύπτω το μεγαλείο σου
έχω το στίγμα σου....
διασυνδέσεις όλα
μιας συνοχής και μιας συνάφειας
σ'αυτό που λέγεται μοριακή δομή
''εν τη ενώσει''
©φ.κ23_12_2012

στην ορατότητα μιας λέξης

 
ξεδιπλώνεται η Ψυχή
δε χαραμίζεται σε χρόνους παρελθοντικούς
όταν σου μιλά με τα Αληθινά της μάτια
έρχεται απροσκάλεστη
με τα φωνήεντα Εύηχα
να πάλλονται
εσωτερισμός και Μεγαλοσύνη
στην ιερότητα των ημερών
αφουγκράζομαι τις σιωπές της αθόρυβα,
κατανυχτικά...
τα πάντα περιστρέφονται γύρω απ'αυτήν
μέσα σ'αυτήν...
©φ.κ22_12_2012

κομποσχοίνι...

 
με το βοριαδάκι να μαίνεται ,
η σιωπή παγώνει
στην ομίχλη των ημερών
καρτερεί το Φως
λάμψη ανέσπερη..
θύτες και θύματα μετράνε οι μέρες της οργής
μάτια Ψυχής μάρτυρες...
σε αντίγραφα Βυζαντινά,
σιγοψιθυρίζουν το κλίμα,
σε αλλόκοτες ώρες,
με αλλόφρονα αισθήματα,
κομποσχοίνι
σε ακρωτηριασμένα δάχτυλα
ανήμπορα ν'αντέξουνε
της προσευχής τον ουλαμό...
©φ.κ17_12_2012

ελβιέλες

 
σε κόλα λευκή σκορπίζεις όνειρο
βαδιστής ζωής
με τις λιωμένες ελβιέλες
μαργώνεις μέσ'στην παγωνιά
ξαναβάφεις τους κύκλους σου
κόκκινους ....
στης νύχτας τη βουβή ώρα
ένας λιθοξόος ξεχασμένος
με διαμαντάκι χαράσσει
τα δάκρια της Ψυχής του στην άσφαλτο....
κρυσταλλωμένοι στίχοι 

η Τέχνη του
γητεύουν του καιρού μας
την παράφραση....
©φ.κ13_12_2012

το αυτονόητο...

 
απόψε...
που η νύχτα μεγαλώνει τις σκιές
θροίζει μες στο ξεροβόρι η μοναξιά
τραγική φιγούρα που συλλαμβάνεται
να χορταίνει ελάχιστη συμπόνια
από τα στερημένα της ουσιαστικά
π'απέμειναν για να προφέρει....
αφού τα χείλη της
διψασμένα υπάρχουν ακόμα
για το αυτονόητο....
©φ.κ12_12_2012

νηρηίδα ...

 
έδεσα τη σιωπή
με ξόμπλια μύρια
νεκρή φύση
σε ελαιογραφία ακριβή
έργο με λυπημένο τέλος
εγκιβωτισμένο  κοχύλι του δάσους
νηρηίδα η σκέψη 

μεταναστεύει εκεί
σε μάτια πλάνα
ερωτεύεται από αρχής
χωρίς αιδώ
λουσμένη στο Φως
χωρίς προσχήματα
και άμυνες...
©φ.κ11_12_2012

μέρες .. νύχτες ...
υφάδια
σε διαστολή και συστολή μιας πλάνης
μιας πλάνης του χρόνου
που καταβροχθίζει ανύπαρκτος
την παραζάλη μας

στην ερημιά 

 
της πόλης σε συναντώ
κάτω από μαρκίζες και ομπρέλες
στα ερημωμένα  πάρκα,
στις άδειες πλατείες
και τις λευκές γραμμές των δρόμων
απαστράπτουσες...
τ'άστέρια χάθηκαν νωρίς,
οι βρεγμένες τους σιωπές αχνίζουν
σαν το πέρασμα της ομίχλης...

άχρωμα τα λόγια...
σ'ένα τοπίο γεμάτο θλιβερά οράματα...
©φ.κ09_12_2012

γνώση.....;

 

τα συμπεράσματα σαφή
επισφαλής δικλείδα
στις αυταπάτες μας
στο ΘΕΛΩ ο στόχος
στο ΔΥΝΑΜΑΙ η προσπάθεια
στο ΕΙΜΙ και ΟΙΔΑ
ο οδυρμός....
©φ.κ08_12_2012

αλήτισσα ανοχή

 
λυσσομανάει ο άνεμος στη νύχτα
κι ένας Βοριάς αλύπητος
γδέρνει τα πρόσωπα
στα πεζοδρόμια του κόσμου
γονατίζουν οι ψυχές απόψε...
όλες μου οι λέξεις
προσκρούουν σε σένα

εσένα, που κοιμάσαι σε κείνο το σταθμό

σε μια απόμερη θυρίδα
κλειδώθηκε ολάκερη
η συμπόνια των ανθρώπων

το τρένο σφυρίζει

κι εμείς στα παραθύρια μας
να χορταίνουμε θαλπωρή....
πώς μπορείς να πεις λοιπόν  Νοιώθω
σε μια αλήτισσα ανοχή που μας σκοτώνει...
©φ.κ03_11_2012

Θεσμοφοριάζουσα η Ψυχή

στη Φιλότητα της Οικουμένης
©φ.κ02_12_2012

moments

 

I drink my moments and I feel good
you sale your soul for some ...''food''
I see my sun and dreaming a lot
you run about to be more hot
smile and love are calling at all
life is short like drop in fall
close your eyes and look in your sky
smell the wind before you' ll be dying
my hands are opened
my mind is free
goodness all around
alive is she

©φ.κ30_11_2012

ες άπειρον 

 

 
να βλέπεις κείνα τα κόκκινα τα δειλινά
μεσ' στο βαθύ τους χνώτο
να υφαίνουν τα δικά σου κλαδιά
απλωμένα στης καρδιάς το χώμα

συλλέκτης
αστρορρήμων γίνεσαι
καβάλα στης σελήνης
τη νυχτερινή περιπολία

γευματίζει η Ψυχή σου ες άπειρον....

© Φ.κ 05_02_2014

Ναυαγός

 
σε δοσίλογους καιρούς ξέμεινα...
σ'απόσκια, που τα σύννεφα ορίζουν
τα περάσματα
αποθανάτισα τη σοφία των ημερών
σκορπισμένα νοήματα στο διάβα τους ...
στη σιωπή της ψευδαίσθησης
η ουτοπία φαντάζει αστρινή κι ανάλγητη
διαφυγή ηθελημένη
ποιητικά αναπλάθεται
σε λίγες αράδες
καταθέτει τις βρεγμένες σκέψεις της
στο βωμό που της όρισαν θυσία....

Ως να ματώσουνε τα δειλινά στα μάτια μας
ανόθευτα τα ταξίδια ηχούν
γλάροι, σε λεύτερο φτερούγισμά τους
στη Αιθρία εικόνα της στιγμής
η διαδρομή χαράζει της αυγής
την επανεκκίνηση...
©φ.κ30_11_2012

Αουρόρα

 

Στη μοναξιά σου θα λαμπυρίζω..

σαν  απόηχος μιας ευχής 

που δεν έφτασε ποτέ
στον προορισμό της Αουρόρας
 μαστιγώνεται ακόμα
με του λόγου το ανάθεμα...
καλόβολη Ψυχή μου ...
εσύ! μου ορίζεις ακόμη  τη συγχώρεση...

©φ.κ20_01_2012

φεγγάρι

 
σαν το σύννεφο φεύγεις
σκορπάς
και σε ψάχνω φεγγάρι
που πας...
στο βαθύ σκοτεινό σου ουρανό
μα σαν άστρο μου μοιάζεις
κρυφό...
τις αυγές αχνοφέγγεις
γελάς...
και στης μέρας το φως μου
γυρνάς...
νοιώθω μόνη μα ξέρεις γιατί
σα δεν έχω απ'τα χείλη γλυκό
το φιλί....
αν με κύκλους φωτίζεις
μεθάς...
με πανσέληνους πάντα καρδιά
τραγουδάς...
μες τους κήπους χρυσίζεις καρπούς
κι ασημένιους στη θάλασσα
δίνεις ρυθμούς...
κατευόδιο της Ψυχής μας
μ'ανάσες μεθάς
σ'ουρανού ακρογιάλι πάντα
μας πας
κυνηγός του ονείρου
της καρδιάς ζωγραφιά
ασημένια μου όψη της ελπίδας
θωριά
έλα λίγο στης σιωπής
το σκοπό...
σε μιας κόρης εκεί σεντόνι λευκό
δυο φιλιά για να νοιώσει
ζεστά...
μια ψυχούλα γυρεύει ουρανού
αγκαλιά...
©φ.κ06_01_2012

γαιτανάκι

 
όλα γυρίζουν γύρω μας..
κι εμείς ..
στο μεσαίο κατάρτι
με μια ψυχή ακροβολισμένη
οι ταξιθέτριες του νησιού
μας βάλανε σε θέση περιωπής
''υπόληψης'' δυναμική...
τη λάμψη του πυρός χειροκροτάς
νομίζοντας...
το ''ψηλά''σου μετράει Δύναμη..
απλός προσκυνητής μονάχα είσαι
το βλέμμα σου το χώμα θα γροικάει..
λαθρεπιβάτης η στιγμή
στης θάλασσας το Χρόνο
με ''εναλασσόμενη ''φορά
το ''συνεχές'' σε καίει..
©φ.κ29_12_2011

ξημέρωμα..

 

Λίγες αναταράξεις..
Δέηση ..

Άγγιγμα
ολική η επαναφορά...

Σε είδα εκεί
στην έκλαμψη της Σελήνης

Δελφίνια έσμιγαν τα ρύγχη τους
σε χρώμα λουλακί
βαθύπνοοο...

Θέμα λεπτών

Θέμα στιγμών
στα ροδοπόρφυρα δάχτυλα
του Ηωφορεμένου λυκαυγούς...
©φ.κ14_01_2012..
ώρα 07.π.μ..

ακροβολιστές

 
στο Πνεύμα που ανέκαθεν η Άνοιξη διαχέει με ορμή
δε μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία
να το ερμηνεύσουμε
ακροβολιστές της Γνώσης
παραχαράκτες του ονείρου που ζύγωνε εκεί να δροσιστεί
γενιά μεγαλωμένη ....με μνήμη μηχανιστική
προγραμματισμένη γενιά στην υπηρεσία
μιας άνεσης
και μιας Ζωής...νομίζοντας...
ακόμη και στα παιχνίδια θέσαμε όρια και κανόνες
να μην αποσυντονιζόμαστε..
''γιατί σπαράζει τότε εδώ η Ευτυχία ;''
''τι χάσαμε''
και ''τι μας ανήκει'' πάλαι
πέρα από τον Εγωισμό του είδους;
στα μονοποπάτια των σοφών αποθανάτισε η ιστορία
την Ουσία όλη
καιροφυλακτούμε την κάθε φορά
μ'ενα γινάτι αβάσιμο
πως χάσαμε ''τον εαυτό μας...''
πότε και πως ''Αυτόν αναζητήσαμε...''
στα τετριμμένα του καθημερινού ''γίγνεσθαι''
αλλοιώθηκαν τα νοήματα
ενός Λόγου
που κύματα ανά τους αιώνες στέλνει μυστικά
στο πάλλεσθαι της Φύσης...
©φ.κ24_03_2012

χαρμολύπη

 
Τελειωτικό διαγραφής...
οι κάνες καπνίζουν την κάθε αυγή
με το ξημέρωμα
μαζεύω τις τάπες και τ'ανορθόγραφα συνθήματα

Μ'άδεια φυσίγγια γεμίζω τα κιτάπια μου
σταμάτησα πια να μετρώ...
δεν έχει νόημα
ο εξοστρακισμός υφίσταται από αρχής
Η αξία του λόγου χάνεται στις χαράδρες
των προσβολών
αυθαιρεσίες ....
ιαχές....«ποιητική αδεία»

ποσότητα και ύλη.......
αυτό πουλάει στις μέρες μας...

Μια μελαγχολική μέρα του Φθινόπωρου
μεσ' το γλυκό Νοέμβρη
σαν κλείσω ήρεμα τα μάτια μου
με της χαρμολύπης το μελάνι
θα σου γράψω το πρώτο
και το τελευταίο μου ποίημα...
©φ.κ22_02_2012

παλμογράφος...

 

Η σκέψη
ξεκλειδώνει σιγά σιγά τα μέρη του Λόγου της....
μια χειραψία ζεστή του ήλιου
ένα αγέρι αλλιώτικο...

Ο παλμογράφος
καταγράφει την κάθε κίνηση
ευαίσθητο όργανο..
προειδοποιεί
προβλέπει....ετοιμάζει

Η  Άνοιξη δεν αργεί
νομοτελειακά υφίσταται...
σταθερά στην εμπασιά της ελλειπτικής της
το πρώτο τεταρτημόριο
καθοριστικό για το ξεκίνημα
της όποιας ιστορίας...
©φ.κ03_03_2012

*φοριαμοί μνήμης*

 

Εκεί που η σκέψη ησυχάζει ...
σαν αεράκι έρχεσαι
στη ραχοκοκκαλιά των Ερώτων
απάνεμες μεταστάσεις του Είναι
καθ'υποταγήν χαρές....
σημαιοστολισμένες οι στιγμές
αξεπέραστα υφίστανται
θέλεις να ζωντανεύουν σε φοριαμούς μνήμης
Ξεκλειδώνονται στο σκοτάδι και αγγέλονται
γεύση ζεστού ψωμιού στον ουρανίσκο...

Σκορπίζομαι μεσ'στα φτερά τους
κτήμα και ουσία τους γίνομαι
να νοιώσω ευτυχής....

Στην παραζάλη των ημερών
μια μακροχρόνια οικειότητα κρατάει το χαμόγελο
εύηχη ρήση
σαν επεισόδιο μίας και μοναδικής παράστασης
χωρίς ακροατές θαμώνες
που άφησε εποχή στις εκπνοές κάποιου μας Μάη...
Φ.Κ© 16_05_2013

της Ψυχής τα λόγια άηχα...
ως αντίλαλος χάνονται
δακρύζουν πέλαγα
με προθέσεις σφυγμομετράς την αντίδραση
αυτές δίνουν κάθε φορά την Έμφαση
μια πειθώ, μιαν αυθυποβολή στο Εγώ του λόγου

-Αν μαζέψεις όλες τις σιωπές στη χούφτα σου
δονείται το σύμπαν της ανυπαρξίας μας...
Eμείς μάθαμε μόνο να ζωγραφίζουμε χάρτες
να υγραίνουμε το χαρτί στης σφαίρας το γαλάζιο
γάργαρες ρήσεις
ευφράδεια
ευφροσύνη
ενώ το Ταξείδι υπάρχει πέρα
από των αισθήσεων το πλέγμα
ένα αστροφέγγιχτο δειλινό που καθορίζει τη Μοίρα
εκείνων που θέλουν να λέγονται οραματιστές
του Όλου...
Φ.Κ/© 02_10_2011

Ένας δρόμος όλα σου τα όνειρα....
ένας δρόμος κι η ζωή σου
κινούμενη άμμος....
λύνεσαι στο βούλιαγμα με άπλετη βουλιμία

Σε ρουφάει στα ενδότερα σημεία της

αφήνεσαι ολάκερος μέσα της να σε παρασύρει
Τη συμπονάς

Τη συγχωρνάς

Την Αγαπάς...
Με κατάπιε ολόκληρη
παραδόθηκα στ'άγρια κύματά της

ακόμη παλεύω 

στη περιδίνηση της ουτοπίας της....
Φ.Κ©/23_05_2013

Ένα ματσάκι αγριολούλουδα συνέλεξες στο μονοπάτι σου
λιλά ...με άσπρες μαργαρίτες
τι ήθελες και τά'κοψες...
έμεινε έν' αγκαθάκι στο δάχτυλο εκεί
να σου θυμίζει την εικόνα
Εκ των υστέρων αντιλαμβάνεσαι τον πόνο...
ελαφρύς ...ανεπαίσθητος
Κι όπως η ηλιαχτίδα τρύπωσε ζεστή 

στην  πρωινή σου σκέψη...
τη δίπλωσες προσεχτικά σ'ενα λεπτό χαρτί
την έκλεισες κοιτώντας την με τρυφεράδα
σφράγισες την ομορφιά της
στο πάνω ράφι του μυαλού σου...
.............θύμισες
στους τόμους της Ψυχής μας 

εναπόκειται η φροντίδα της

Όταν αγαπάς φροντίζεις

Όταν αγαπάς δίνεσαι

Όταν αγαπάς δε μιλάς

Όταν αγαπάς γεννιέσαι και πεθαίνεις εσαεί....
Φ.Κ © /31_05_2012

 

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ https://aggouridaki.blogspot.com/