Ήταν μιά εποχή πίστης
στο λεμονόδασος των ονείρων,
εως ότου έγειρε η ποίηση
κι έκλαψε θλιμμένη...
Στα ερωτήματα των παιδιών,
ναυτολόγος ο στίχος
γίνηκε καράβι
κι εγώ εσάλπαρα μακρυά
στα μάτια των φεγγαριών,
στα τρίστρατα των οδοιπόρων λογισμών,
στα μυριόκαλλα άνθη των φωνηέντων,
στα βράχια των συμφώνων...
Και για πάντα στους ανεμόμυλους
θα φυσώ για να σμίξω τ´ απείρου...
Ωιμέ, ασυλλόγιστη ανθρωπότητα,
μαζί σου θρηνώ,
ατελής προσφώνηση στα πέρατα του κόσμου...
Μαρίνα Σολδάτου
Φωτογραφία: Πράγα 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου