ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ - ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΥΚΙΔΑ
Εκδόσεις - ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ
Χρονολογία Έκδοσης - Οκτώβριος 2018
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Αριθμός σελίδων - 72
Διαστάσεις - 24x15
ISBN - 13 9786185274344
Περιγραφή:
Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα, εκδ. Σαιξπηρικόν 2018
Η συλλογή χωρίζεται σε δύο ενότητες:
«Όλα μες στο σκοτάδι θα γίνουν» και
«Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα»
Οι τίτλοι των ενοτήτων βρίσκονται και ως στίχοι σε ποιήματα. Αυτονομούνται, για να
αποδώσουν σε γενικές γραμμές το κλίμα των ενοτήτων και της συλλογής.
Η συλλογή περιλαμβάνει σαράντα εφτά ποιήματα, μικρής έκτασης και πυκνά.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
i. Από την ενότητα «Όλα μες στο σκοτάδι θα γίνουν»
ΧΑΣΜΩΔΙΑ
στην Ελένη Κάρτσακα
Το όνομα Αβραάμ με τρόμαζε όταν ήμουνα μικρή,
είπε η Ελένη, μ’ όλο αυτό το αα, εσένα;
Όχι, καλέ, εγώ είχα παππού, νονό, ξαδέλφια και ανίψια με αυτό το όνομα.
Απ’ τη Μικρά Ασία, συνηθισμένη έτσι κι αλλιώς στη χασμωδία.
Και κάνω έτσι και πάει, έσπασε το ποτηράκι απ’ το σερβίτσιο της γιαγιάς μου
της Ρουμελιώτισσας, όχι της άλλης .
η άλλη έφυγε με έναν μπόγο και ένα τσούρμο παιδιά ξοπίσω της…
Και να που η γλωσσική αναζήτηση και μια απροσεξία τις έφεραν μαζί
και τις φιλοξενούν στη μνήμη μου.
✦ ✦ ✦ ✦
ΚΑΡΦΩΜΕΝΗ
Σέρβιρε στο πιο σικ καφέ του αεροδρομίου.
Νόστιμη, ευγενική, ευρύχωρα παπούτσια για την ορθοστασία.
Περνούσαν όλες οι φυλές του κόσμου, και πετούσαν.
Εκείνη έμενε εκεί, με τα τσιμεντένια της πόδια.
Καρφωμένη,
στο εν δυνάμει πέταγμα.
✦ ✦ ✦ ✦
ΟΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ
Το άνοιξε όταν είδε ένα περίεργο ζωύφιο, μπας και το διώξει,
εκείνο το παράθυρο που κρατούσε χρόνια κλειστό.
Το ξέχασε. Οι συγκάτοικοι άκουσαν για πρώτη φορά
φωνές στριγκιές κλάματα παρακαλετά βρισιές γδούπους.
Όταν το ανακάλυψε ήξερε ότι όλοι έμαθαν πλέον.
Όμως τα πιο βαθιά δεν μαθαίνονται.
Ότι σκάει το στήθος της σε πεταλούδες διάφανες,
μερικές τις είχαν δει να περιφέρονται στον φωταγωγό.
Οι πιο δυνατές όμως κατεβαίνουν στο ισόγειο τις νύχτες,
ανοίγουν την εξώπορτα και βάζουν μέσα τούς περαστικούς,
όχι όλους, κάποιους που φέρνουν σ’ εκείνον που αναζητά
χρόνια και χρόνια τώρα.
✦ ✦ ✦ ✦
ΣΑΝ ΓΥΑΛΙ
Μικρό τσαλακωμένο ποίημα
αθώο μου φάνηκε
μού ’σχισε το χέρι σαν γυαλί
αίμα πάνω σε μπλε καπλαντισμένα τετράδια
έλιωσαν τα ήδη μισοσβησμένα γράμματα
διήθηση.
ii . Από την ενότητα «Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα»
ΣΑΝ ΤΥΨΗ
Ποδίτσες παιχνιδιάρικες και τρυφερά φορμάκια
ζακετούλες ροζ, με φιόγκο, με ζεστή επένδυση.
Εκείνα, όμως, δεν έχουν
μόνο θυμούνται
αυλές και γέλια και παιχνίδια
βλέπουν γονείς στραγγισμένους
ή τους χάνουν
δεν ονειρεύονται
γιατί το μέλλον μικρή κουκίδα
χωρίς χρώματα χωρίς διαστάσεις
σεντονάκια της αθωότητας
μη μου γίνετε τύψη.
✦ ✦ ✦ ✦
ΣΤΙΓΜΗ
Έπαιζε ένας fado ρυθμός
γυρτό το κεφαλάκι σου στο στέρνο του
και λικνιζόσασταν
μέσα στον χρόνο ένα στροβίλισμα ευτυχίας.
Υγρό κρύο, σκούρα σύννεφα.
Κι εγώ στην γκρίζα ομίχλη
μ’ ένα φόρεμα μοβ
όλο ξεμάκραινα.
Ανοιχτή η τηλεόραση ξεχασμένη
συνέχιζε να πυροβολεί κατά ριπάς.
✦ ✦ ✦ ✦
ΜΟΝΟΓΡΑΦΙΑ
Σφυρίζει ο αέρας στο απέραντο πάρκο
σαρώνει φύλλα κίτρινα και καφετιά
άλλα κολλούν στο υγρό χόρτο.
Μικροί στρόβιλοι αιχμαλωτίζονται στις μπούκλες σου.
Και ξαφνικά ανοίγει η μπαλκονόπορτα
κι ορμά ένα σμάρι πολύχρωμες πεταλούδες–
αυτές που ζωγραφίζετε όταν γυρνά απ’ τη δουλειά της –
τραβούνε νότια.
Γιατί μπορεί να φεγγάρια της Ουαλίας να είναι τόσο όμορφα
όσο τα παίνεσε ο Ντύλαν Τόμας
αλλά απ’ το Llandudno και το Crewe ως την πόρτα σας
είναι μια μονογραφία δρόμος.
✦ ✦ ✦ ✦
BROKEN VOICE-ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΙΙ
Περνούν τα τρένα
τα κοιτάς από τη μεγάλη μπαλκονόπορτα
κόκκινες μπλε ασημί λωρίδες
σκιές στο ημίφως όταν κόβουν ταχύτητα.
Θ’ αλλάξουν όλα
χρώματα μεγέθη τόποι
εσύ θ’ αλλάξεις
μα πάντα θα κοιτάς μ’ αυτά τα σκούρα μάτια.
Και θα περνούν τα τρένα….
Αργά κυλάει απόψε η φωνή μου
με ευδιάκριτη την υγρασία της
αργόσυρτη απόψε
η ραγισμένη φωνή μου
μακριά από μένα.
Σημειώσεις
-Llandudno: πόλη της Β. Ουαλίας
- Crewe: πόλη της Αγγλίας, σιδηροδρομικός κόμβος
-«Broken voice»: ποίημα που, σε διαφορετικές εκδοχές, αποτελεί συνδετικό κρίκο
ανάμεσα σε ποιητικές συλλογές. Η πρώτη μορφή περιλαμβάνεται στη συλλογή Διπλή
άρθρωση, εκδ. Ταξιδευτής, 2009, σ. 79.
Η πρώτη παραλλαγή στη συλλογή Οδυσσέας, τρόπον τινά, εκδ. Σαιξπηρικόν 2013, σ.
36-37.Εδώ έχουμε τη δεύτερη παραλλαγή.
BIOΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η Κούλα Αδαλόγλου γεννήθηκε στη Βέροια. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πήρε μεταπτυχιακό στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και διδακτορικό δίπλωμα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Υπήρξε Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων (1998-2007) και διευθύντρια του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης (2007-2011).
Αποτελεί μέλος της συγγραφικής ομάδας των βιβλίων Έκφραση /Έκθεση, που εισήγαγαν την επικοινωνιακή γλωσσική διδασκαλία στο Λύκειο. Επίσης, μέλος της ομάδας φιλολόγων «Δημιουργική έκφραση», η οποία δημιούργησε το ψηφιακό έργο «Πολύτροπη Γλώσσα» ( http://politropi.greek-language.gr ), για τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας.
Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
Επίσης, μέλος του Κύκλου Ποιητών.
Εξέδωσε οχτώ ποιητικές συλλογές, τελευταία η συλλογή Γιατί το μέλλον μια μικρή
κουκίδα, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2018.
Μία συλλογή διηγημάτων: Βγήκε ένας ήλιος χλωμός, εκδ. Ταξιδευτής, 2012.
Επίσης, τη μελέτη Η γραπτή έκφραση των μαθητών. Προτάσεις για την αξιολόγηση και τη βελτίωσή της, εκδ. Κέδρος 2007.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Κριτική στην ηλεκτρονική εφημερίδα της Βέροιας Faretra, 9 Ιανουαρίου 2019, από τη Δήμητρα Σμυρνή:
(Αποσπάσματα )
Μετά από τριάντα έξι χρόνια γραφής, η Κούλα Αδαλόγλου φέρνει στο φως την 8η ποιητική της συλλογή, «Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα», εκδόσεις Σαιξπηρικόν.
Ποίηση πυκνή, της ωριμότητας, αγγίζει τη μνήμη και τον χρόνο, παίζοντας μαζί τους άλλοτε οδυνηρά κι άλλοτε λυτρωτικά.
Η συλλογή χωρίζεται σε δύο ενότητες, « Όλα μες στο σκοτάδι θα γίνουν» και «Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα», που αποτελούν και στίχους ολοκληρωμένων ποιημάτων, σηματοδοτώντας όμως τους στόχους, νοηματικούς, εκφραστικούς και συναισθηματικούς της ποιήτριας.
Τα σαράντα εφτά ποιήματα της συλλογής διακρίνονται για το μικρό τους μέγεθος, την εκφραστική τους ευστοχία και τη συναισθηματική τους δύναμη, καθώς καταφέρνουν να δώσουν το μέγεθος της στιγμής ή τη σμίκρυνση του απείρου, σ’ ένα παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον.
Πρωταγωνιστεί ο ψυχικός κόσμος της ποιήτριας, φορέας της μνήμης ενός παρελθόντος καθοριστικού για το παρόν της, που συναντιέται με το παρόν της μικρής εγγονής της, της Νεφέλης, καθώς γίνεται το πρόσωπο ενός λαμπερού, πολλά υποσχόμενου μέλλοντος. Η Νεφέλη είναι γι’ αυτήν η συνέχεια…
Γυρνώντας πίσω η μνήμη πονά - «με πολλαπλά κατάγματα η μνήμη» - καθώς αγαπημένα πρόσωπα εισβάλλουν μέσα από τη μνήμη με φιγούρες ή ακόμη και μυρωδιές, υπενθυμίζοντας άλλοτε την επερχόμενη φθορά,
Ερχόταν πρώτα η μυρωδιά
κρέμα νυκτός
κι ύστερα έμπαινε η ίδια, η μαμά.
Τώρα πηγαίνω κι εγώ για ύπνο με κρέμα νυκτός.
Όμως το προσκεφάλι έχει βαθιές χαράδρες
γκρεμίζομαι
κόκκινα κουρέλια τα σεντόνια
παφλάζουν και μετά ηρεμία.
Μια πρόσκαιρα ενυδατωμένη επιδερμίδα
επιπλέει σαν σχεδία
πάνω σε θολό υγρό επαπειλούμενης σήψης.
κι άλλοτε πάλι τη νοσταλγία ενός παιδικού χαμένου παράδεισου.
Με ευλόγησε το χέρι της γιαγιάς, παχουλό σαν φουσκωμένο ζυμαράκι στον καρπό, είχα χρόνια πολλά να δω το χέρι της, το χαμόγελο το βλέπω συχνά, με συντρέχει, όπως και οι άλλοι από τις φωτογραφίες χαμογελούν, μου περνούν ένα σάλι στους ώμους σαν πέσει ψύχρα, ένα λαστιχάκι στα μαλλιά να μην πέφτουν στα μάτια μου, κι ύστερα καμώνονται τους ανήξερους και κοιτούν το άπειρο, όμως εγώ δεν κάνω λάθος και κλείνω τις κουρτίνες, ο ήλιος διώχνει χειρονομίες και βλέμματα που ανθούν στο σκοτάδι.
{ ......}
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μικρή αέρινη Νεφέλη, όμως οι ισορροπίες προσώπων, συναισθημάτων και ιδεών κατανέμονται έτσι, που να φωτίζουν όχι μόνο τον προσωπικό πυρήνα από τον οποίο είναι φυσικό να ξεκινά κάθε ποιητής, αλλά και το σημερινό κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Η ποιήτρια δεν αποστασιοποιείται από τον πόνο του άλλου, που είναι τόσο κοντινός γι’ αυτήν, όσο και ο δικός της. Τον καταγράφει συμπάσχοντας χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, αποδίδοντας με λέξεις καίριες τον καθρέφτη του αδυσώπητου σήμερα.
Η τρέλα, κάποτε απότοκος των σημερινών αδιεξόδων, περιγράφεται με στίχους τραγικά σαρκαστικούς.
Όλοι τον γνώριζαν για καλόβολο άνθρωπο.
Ένα πρωί μπούκαρε με κονκάρδες
με σημαία και ένα σουγιαδάκι στο χέρι
χοροπηδούσε πάνω στα γραφεία και στις καρέκλες.
Πίσω και σας έφαγα κερατάδες βαλτωμένοι.
Την τελευταία μέρα
εμφανίστηκε ντυμένος στα μαύρα
να κρατάει έναν νεκρό καραγκιόζη.
{ ....}
Η ποίηση της Αδαλόγλου δεν είναι ποίηση του εντυπωσιασμού. Είναι ποίηση βαθιά ανθρώπινη και ευανάγνωστη. Τη βοηθά να την κάνει κτήμα των πολλών όχι μόνο η πηγαία φλέβα της αλλά και η επιστημονική της γνώση της γλώσσας, γνωρίζοντας όλα τα μυστικά της και την ιδιαίτερα βαρύνουσα χρήση της στίξης στον λόγο τον ποιητικό. Ποίηση που κάνει τον αναγνώστη συμμέτοχο των ποιητικών της αναζητήσεων με συναισθηματική μέθεξη από τη μεριά του.
Η ποιήτρια συνεχίζει το ποιητικό της ταξίδι, που το ταυτίζει με το ταξίδι της ζωής, αφού, όπως δήλωσε κάποτε «Η ποίηση για μένα είναι τρόπος ζωής, είναι ανάσα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν. Και για να δανειστώ και τον στίχο του Καρυωτάκη η ποίηση είναι ένα καταφύγιο. Είναι τρόπος ζωής, ανάσα και επιβίωση…», κλείνοντας τη συλλογή της με τους στίχους:
…………………………………
Κι εγώ στο κατάστρωμα πάντα με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν
ρούχο λινό
αλλάζω σχήμα και χρώματα
κι εύχομαι ν’ αργήσει πολύ να φανεί η στεριά.
Διαβάστε περισσότερα :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου