ΣΜΑΡΩ ΝΟΤΟΥ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Από κάπου μακριά πρόβαλε.
Κάτι σα φως που φτερουγίζει
σα ξυραφιά…
Μια θαμπή, ακαθόριστη λάμψη φωτίζει το βλέμμα
και στέκει εκεί.
Εκεί… στο κορίτσι που χαμογελάει ξένοιαστα μέσα στο κάδρο.
Πόσο όμορφο είναι.
Κρατάει το αύριο ολοζώντανο μπροστά του
τις προσδοκίες αγκαλιά
και χαμογελάει, μόνο χαμογελάει
με χαμόγελο μυστικό, εξωτικό κι όμως απλό
κι όμως γλυκό…

Χρόνια βαδίζατε μαζί,
μα χωρίς ποτέ να μάθεις
χωρίς ποτέ να ψάξεις πως
Το κορίτσι με το χαμόγελο χάθηκε.
Έπεσε, σκάλωσε, σκίστηκε στα αιχμηρά κλαδιά του χρόνου.
Το κατακρεούργησε ο ψεύτικος χρησμός
τα SOS που δε ξεχώρισε
τα λυσσασμένα σκυλιά
που ξαμόλυσε η πραγματικότητα στο κατώφλι του.
Μια επικίνδυνη αυταπάτη
ένα μπουκάλι αλκοόλ…
Το κορίτσι με το χαμόγελο ξεχάστηκε.
Τα ψέματα βούλιαξαν κι αυτά.
Οι προσδοκίες κάθονται βουβές στις χαρακιές της παλάμης
και καπνίζουν…

Ένα γιατί μόνο πρόλαβε να ξεφύγει.
Ένα γιατί από κάπου μακριά πρόβαλε.
Κάτι σα φως που φτερουγίζει
σα ξυραφιά….

[ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΛΑΒΕ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟΥΣ 33ους ΠΟΙΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΛΦΩΝ 2018 ΑΠΟ ΤΗΝ Π.Ε.Λ.]

ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ ΠΙΑ

Μετέωρη στην άγρια εποχή
συντηρώ την ανάσα μου.
Τι να πω και τι να σωπάσω πια.
Κρύβονται οι λέξεις πίσω από την ψυχή
κρύβεται η ψυχή πίσω από τις λέξεις.
Βρέχει παραίτηση μέσα μου.
Περιπλανιέται η άρνηση
πιο γρήγορα από τον άνεμο.
Τίποτα δεν εκπνέει ελπίδα.
Οι προσφορές τελείωσαν
μαζί τους και οι αντοχές.
Φοβάμαι ότι χάνω τον έλεγχο.
Χαμόγελα δε βλέπω πλέον γύρω μου.
Μαζί με τους λογαριασμούς
θα κοιμηθώ κι απόψε.
Χάνονται, κατρακυλούν με δάκρυα
τόσα γιατί, τόσο μήπως, τόσα αν
που προσπέρασα.

Τι να πω και τι να σωπάσω πια.
Γνωρίζω το ρήμα
ξέρω να το κλείνω απέξω κι ανακατωτά
σε όλους τους χρόνους
η πραγματικότητα όμως το διαψεύδει.
Ακυρώνει την ενεργητική φωνή και το πρώτο πρόσωπο.
Παθητικά ακυρώνει την πίστη.
Η καθημερινότητα δε δίνει εγγύηση καμιά.
Μια θλίψη μόνιμη πλανιέται σαν ίσκιος.
Μεθοδικά καμπυλώνει η ευθεία
και ο γκρεμός μπροστά μου.

Τι να πω και τι να σωπάσω πια.
Τα σπουδαία δε μένουν πια εδώ…

ΜΑΘΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ 

Μάθε να ακούς τη σιωπή.
Η φωνή της δειλή τρεμάμενη ξεχνά τα λόγια
ξεχνά τις λέξεις που τη βουλιάζουν στο ανούσιο ξόδεμα.
Παλεύει να φυλακίσει τη στιγμή
εκείνη τη στιγμή, που σε κοίταξε και φύγατε μαζί.

Μάθε να ακούς τη σιωπή.
Για σένα τη σχεδίασε.
Φορτωμένη ζωή η ανάσα στην αγκαλιά σου κρύβεται
και περιμένει να σου πει τα πιο όμορφα μυστικά.
Μη βάζεις σημάδια.
Το φιλί αιώνια χαραγμένο στο χρόνο
θα σου δείχνει το δρόμο.

Μάθε να ακούς τη σιωπή.
Μη σε φοβίζει ο καιρός που σπατάλησες
ακόμη δεν πήγε για ύπνο η αγάπη.
Ενωμένοι θα αγγίξετε το όνειρο
και το άγγιγμα θα γίνει ύμνος δοξασία,
υπόσχεση και λύτρωση μαζί!
Μάθε να ακούς τη σιωπή.

ΣΤΑ ΔΥΟ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ

Στα δυο σου μάτια τρύπωσα
στις απόκρυφες σιωπές τους.
Είναι τόσο αργά
είμαι τόσο μόνη…

Βυθίζομαι και χάνομαι
αιχμάλωτη στην αντάρα τους.
Μέσα τους κι απόψε απλώνω τους ουρανούς μου.
Έτσι κι αλλιώς αυτά
τους έχουν δεσμεύσει όλους.
Το φως τους αναζητώ
σκιά από ένα χαμόγελο
ταραχή από ένα χάδι
λύτρωση από το μεγάλο παράπονο.

Δε θέλω άλλα βλέμματα πάνω μου.
Το δικό σου θέλω
και το θέλω αβάσταχτα δικό μου.
Είναι το μόνο που ξέρει το μέσα μου.
Το μόνο που χρειάζομαι να με αγγίξει
να με ζεστάνει, να με φιλήσει.
Το μόνο που ξέρει να γεφυρώσει το κενό
της ξεχασμένης υπόσχεσης
και να μελώσει την ψυχή
απ’ του αντίο το πικρό κατακάθι.

Mέσα στα δυο σου μάτια
η νύχτα μου το δίκιο της ζητά.
Είναι τόσο αργά
είμαι τόσο μόνη…

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ 

Παγώνει και το κόκκινο της φωτιάς;
Μα αφού τα μάτια σου ακόμη πετούνε σπίθες
ακόμη η νύχτα βάφει στιγμές
ακόμη μετρώ τα λεπτά κοντά σου.

Χειμώνας πια και νυχτώνει νωρίς.
Έξω λυσσομανάει ο βοριάς στροβιλίζοντας απαισιοδοξία.
Οι ανάσες κόβονται στα δυο.
Χιονοσκέπαστα τα όνειρα βουλιάζουν
μα εσύ είσαι εδώ.
Εδώ, να ζωγραφίζεις «σ’ αγαπώ» στο νοτισμένο τζάμι
και να μου κολλάς φτερά.
Κόκκινα, κατακόκκινα φτερά στους ώμους και στα μάτια.
Με φιλάς και καίγομαι στον πυρετό σου.
Κάθε μου σκέψη γίνεται φωτιά
κάθε ενδοιασμός λιώνει
κάθε φόβος γίνεται στάχτη.

Ο έρωτας συντονισμένος στην ίδια τρεμάμενη ανάσα.
Ο χρόνος παύει.
Πυρπολημένο το είναι μου
ενώνεται μαζί σου σε μια μυστική επαφή
σ’ ένα παθιασμένο ταγκό.
Όλα κόκκινα στο μυαλό μου.

Κόκκινο ζεστό σαν αγκαλιά
ευαίσθητο σαν όνειρο
υψωμένο σαν έξαψη
φλογερό σαν ηλιοβασίλεμα
καυτό σαν αίμα.
Κόκκινο σαν φλόγα
που ολοένα και θεριεύει.
Σαν λάβα που θέλει να ξεχυθεί παντού
να πανηγυρίσει.

Δεν έχω τίποτα πια να φοβηθώ.
Έχω το κόκκινο που μου χάρισες.
Απαράλλαχτο εσύ
απαράλλαχτο εγώ.

Οι πίνακες είναι της Alla Tsank

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σμαρώ Νότου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σιτοχώρι Σερρών και κατοικεί στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε Νοσηλευτική και εργάζεται στο Π.Γ.Ν.Α. Ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, πεζών κειμένων και άρθρων.
Έχει λάβει τιμητική διάκριση από την Π.Ε.Λ στους 33ους Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες Δελφών το 2018, το βραβείο ‘’Πολύμνια’’ στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης ‘’Κ.Π.Καβάφης’’ καθώς και ποίημά της θα συμπεριληφθεί στην υπό έκδοση Ποιητική Ανθολογία του 15ου Παγκόσμιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού της Ε.Λ.Β.Ε.
Επίσης πολλά ποιήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά και έγκριτες Λογοτεχνικές Ιστοσελίδες.