ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ " Σκυφτή ιστορία αθωότητας"

Κλυδωνίζομαι.
Βγαίνω απ το σώμα μου
και συναντάω τις συντριβές μου.
Έτσι μόνο μπορώ
να τις μετατρέψω
σε πετούμενα χνούδια,
σε μεταξωτές μνήμες
χαδιών,
σε αγαπημένες ανάσες.
Πυροβόλο ο χρόνος,
κατά ριπές με σπρώχνει
σε φρούρια κατακτημένα
από μια παιδική φαντασία :
όλα εκείνα που ήμουν εγώ
κι αυτά που δε θα γινόμουν
κι όσα κι αν γίνηκα
όλα μου ανήκουν.
Πετάω και ίπταμαι
πάνω από σωρούς
με βαρίδια που αποτίναξα,
ένα συνθηκολογημένο έρμα
τετριμμένων κανόνων
και τύπων
και τίτλων κενών,
μια φαύνη χαρά με κυριεύει
για όσα δεν έγινα
για ο,τι κι αν είμαι,
για κείνο που ξέρω
καλά
πως δε θα είμαι ποτέ :
ένα χέρι που θα κινείται
σε διατεταγμένη τροχιά.
Αέρας χαρμόσυνος
πλήρους αγάπης με τύλιξε
κι ο έρωτας,
με τη διάχυτη μυρωδιά του
με πότισε μέχρι
το ύστατο μόριο,
ένας πυρήνας ερωτογόνος
μια ολάκερη ζήση
και πάλι, δε φτάνει,
τον καταπίνω ακόρεστα
και κάθε θηριωδία
στον κόσμο αφανίζεται.
Το ξέρω,
κάθε ασκήμια αβγατίζεται
με το κρύο άγγιγμα
μιας στέρφας παλάμης,
μια στείρα καρδιά,
στεγνή από πόθο
φυσάει ξεροβόρια
και σπέρνει παντού
καταδίκες,
μα εγώ,
υπερίπταμαι πλέον
της εγκόσμιας λύπης
και πλέκω μια κουβέρτα
υπερκόσμια,
έναν θόλο δικό μου,
το καταφύγιο μου
το παιδικό.
Εκεί,
σ αυτό το οχυρό,
όλοι οι πολιτισμοί καταρρέουν
και μόνο διάφανα απόβραδα
υπερασπίζονται τους θεούς,
εκεί,
στην παιδική ηλικία
η ιστορία είναι σκυφτή.
Μόνο αφουγκράζεται :
ψιθυρίσματα
κι ακατέργαστες άχνες.
Είναι η παρατημένη μας
αθωότητα
που αιώνια σαλεύει.

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ.

Η φωτογραφία είναι από https://pixabay.com/