Νικολέττα Ρεπάνη ''Δροσοσταλίδες της ψυχής μου'' Ποιητική Συλλογή

Νικολέττα Ρεπάνη - Δροσοσταλίδες της ψυχής μου
Εκδόσεις - Οστρια
Χρονολογία Εκδοσης - 2017
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Σελίδες - 100
Διαστάσεις - 21x14εκ.
ISBN 978-960-604-206-5

Ο πίνακας  που κοσμεί το εξώφυλλο  είναι της Ζωγράφου Φωτεινής Παππά .

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Γυναίκα! Μάνα! Ουρανός!

Εσύ! Με το Φως στα μάτια!
Με το απροσπέλαστο χαμόγελο
στην άκρη των χειλιών σου!
Με το πέρασμα του χρόνου στην ρίζα του ματιού!
Με τη δύναμη της Ζωής στις χούφτες!
Κόρη ήσουν κάποτε, έγινες Γυναίκα
με την ευλογία Του Θεού έγινες Μάνα!
Ανέθρεψες στα σπλάχνα σου, στην αγκαλιά σου ύστερα
το Μέλλον των Ανθρώπων!
Ένα χαμόγελο διώχνει την κούραση.
Ένα σ'αγαπώ σταματάει τα γηρατειά.
Μιά αγκαλιά ζεσταίνει την ψυχή σου!
Κι αν δεν τα έχεις, γίνεσαι εσύ!
Χαμόγελο, Αγάπη, αγκαλιά για όλους!
Κάποιοι σε λένε Άγγελο,
πως για αυτό είσαι μόνη σου...
κάποιοι σε είπαν άχρηστη,
πως δεν αξίζεις τίποτα.....
Δεν σε πιάνουν τα βόλια τους,δε σε αγγίζουν ...
Εσύ ξέρεις!
Είσαι στη Γη για να αγαπάς, να συγχωρείς, να δίνεσαι!
Για αυτό γεννήθηκες! Να προστατεύεις!
Ας πειράξει κάποιος τα παιδιά σου!
Λέαινα γίνεσαι!
Πάντα τα καλύτερα λες για όποιον αγαπάς! για όλους!
Έχεις πληγές....που ματώνουν.....
απο τα λόγια και τις πράξεις αγαπημένων....
Φαρμάκι στάζει στην ψυχή σου η απόρριψη....
μα δε σε πιάνει....
Δεν έχει ρυτίδες η καρδιά,
κι οι πιο φωτεινές αναμνήσεις σβύνουν τις στεναχώριες...
εξαγνίζουν....
Κοιτάς ψηλά! Το βλέμμα σου σκίζει τους αιθέρες,
φτάνει πολύ μακριά, ψάχνει στους ουρανούς!
Ανοίγεις τα χέρια σου λέγοντας σ'αγαπώ!
καλώντας να κλείσεις στην αγκαλιά σου όσους πονούν!
Κάποιοι γίνονται φίδια και σε δαγκώνουν
κάποιοι γίνονται απο σπουργίτια αετοί και φεύγουν!
Μένεις εκεί, στη γη, ακλόνητη,
να τους χαϊδεύεις με τη ματιά σου καθώς ξεμακραίνουν......

-Το πρώτο παραμύθι της  "το μικρό αστέρι" που υπάρχει στο Ανθολόγιο παραμυθιών των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές "Στην Ανέμη τυλιγμένη"

Το μικρό αστέρι

΄Ηταν κάποτε ένα αγόρι και σ'ενα χορό,παραμονή Πρωτοχρονιάς,γνώρισε ένα κορίτσι...΄Ηταν πολύ όμορφη, λεπτεπίλεπτη και αέρινη , σαν οπτασία βγαλμένη απο κάποιο παραμύθι! Σαν μπαλαρίνα χόρευε , στροβιλιζόταν , έκανε φιγούρες.....μαγεύτηκε το αγόρι, που ήταν εξίσου όμορφο!Το κορίτσι τον είδε πώς την κοιτούσε,ένοιωσε ένα σκίρτημα, τον πλησίασε χορεύοντας , έβγαλε ένα αστέρι που είχε καρφωμένο στα μαλλιά, του το έδωσε και του είπε.

"Λένε πως το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς,

ο,τι επιθυμεί ο καθένας μας αληθινά, αν το ζητήσει με την καρδιά του,

γίνεται αστέρι και καρφώνεται ψηλά στον ουρανό,

και απο εκεί ψηλά ,τον φωτίζει μέχρι να πραγματοποιηθεί η ευχή του!" 

Κατόπιν ,χάθηκε μέσα στον κόσμο.Το αγόρι ξαφνιάστηκε κι έμεινε με το αστέρι στα χέρια.΄Ομως σχεδόν αμέσως τα μάτια του γυρνούσαν ένα γύρω την αίθουσα, ψάχνοντας να την βρουν,μα δεν την ξαναείδε.

΄Ολο το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς,χαρούμενοι όλοι έκαναν ευχές και τ'αστέρια τους στόλιζαν τον ουρανό ,με λάμψη και όμορφα χρώματα! Μόνο ένα αστέρι απόμεινε ,μέχρι την τελευταία στιγμή περίμενε πως θ'ακολουθούσε τα άλλα στο φωτεινό στερέωμα........Τι κρίμα , δεν έγινε και το αγόρι γύρισε λυπημένο στο σπίτι του. Πολύ λυπημένο,γιατί η καρδιά του ήθελε να πει στο κορίτσι οτι το αγάπησε πολύ, οτι την ήθελε στη ζωή του,να ζήσουν όμορφα μαζί ,μα, δεν μπόρεσε,δεν έβρισκε τα λόγια,έχασε την κατάλληλη στιγμή να της το πει,έχασε το θάρρος του,δείλιασε.Και έτσι, η στιγμή πέρασε..η ευχή δεν ειπώθηκε.. το αστεράκι έχασε τη λάμψη του και σιγά σιγά απόμεινε ένα όμορφο στολίδι.Το έβαζαν κάθε χρόνο στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου που στόλιζαν,μέχρι που, πέρασαν τα χρόνια, γέρασε το αγόρι και δεν είχε πια διάθεση να στολίσει το δέντρο,ούτε μπορούσε να φτάσει ψηλά και να καρφώσει το αστέρι στο πιο ψηλό κλαδί.Είχε άλλωστε ξεχάσει πως υπήρχαν στολίδια στο σπίτι,καθώς παιδιά δεν υπήρχαν , αφού δεν παντρεύτηκε ποτέ

.Κάποια στιγμή νοστάλγησε να ξαναδεί παλιές φωτογραφίες..καταχωνιασμένες κάπου..πού να ήταν άραγε?΄Αρχισε να ψάχνει ντουλάπες, συρτάρια, να ανοίγει κούτες..ώσπου μια κούτα έπεσε στο πάτωμα και ξεχύθηκαν στολίδια ένα σωρό!.Πολύχρωμες μπάλες, γιρλάντες, δεσμίδες με φώτα!...τι κακό? ποιός θα τα μάζευε τώρα? και ξαφνικά,να, εκεί, παραχωμένο μέσα στα στολίδια,αμυδρά ξεχώριζε κάτι, κάτι που κάποτε ίσως να είχε πιότερη λάμψη,μα τώρα ήταν θαμπό....΄Ηταν το μικρό αστέρι........Γονάτισε ο γέρος, το πήρε και το έκλεισε στην αγκαλιά του και πόσο παράξενο! νότισαν τα μάγουλά του,από τα δάκρυα που αυθόρμητα έτρεξαν ..και θυμήθηκε.... εκείνο το κορίτσι.....τι όμορφη που ήταν με το αστέρι στα μαλλιά!Σαν να την έβλεπε τώρα μπροστά του, με το παιδιάστικό της χαμόγελο, με το όμορφο φόρεμα, πόσο ωραία χόρευε....! ΄Απλωσε το χέρι του και νόμισε θα την αγγίξει,μα η οπτασία χάθηκε,του φάνηκε σαν να πέταξε από το ανοιχτό παράθυρο έξω στη νύχτα κι όπως άπλωσε το χέρι του έξω από το παράθυρο,να την κρατήσει ακόμα λίγο,του γλύστρησε τ'αστέρι και έπεσε στον δρόμο....Τι κρύα και άγρια νύχτα....σκέφτηκε....και τώρα, πώς θα το έβρισκε να το βάλει πίσω στη ζεστασιά, που ήταν φυλαγμένο τόσα χρόνια? κοίταξε έξω από το παράθυρο,ζύγισε την απόσταση , σκεφτόταν να βγει να το ψάξει, μα εκείνη την στιγμή γέλια ακούστηκαν , μια παρέα παιδιών πλησίαζε, ένα παιδικό χέρι πήρε το αστέρι , το κοίταξε έκπληκτο, και χαρούμενο το έδειξε στους φίλους του και ξεφώνισε....Κοιτάξτε πόσο όμορφο και λαμπερό είναι! θα το χαρίσω στο κορίτσι μου! πού θα βρω πιο όμορφο δώρο για εκείνη που λατρεύω? Ο καλός μας γεράκος χάρηκε και σκέφτηκε πως καλύτερα έτσι θα ήταν,να το κρατήσουν δυο παιδιά που αγαπιούνται.

Πραγματικά, το αστεράκι είχε ξαναβρεί την λάμψη του! μια υπέροχη λάμψη, τόσο έντονη και όμορφη,που φώτιζε την σκοτεινή νύχτα.! ΄Ηταν η λάμψη της αγάπης!!!!

Δεκεμβρης 2014

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑΣ ΡΕΠΑΝΗ 

Η Νίκη Ρεπάνη γεννήθηκε στην άκρη ενός συννέφου, μήνα Μάρτη στο Μώλο Φθιώτιδας. Είναι κόρη της στιχουργού Ελένης Λιάκου και του μουσικού Δημήτρη Ρεπάνη, αδερφού του Αντώνη Ρεπάνη. Μεγάλωσε στην Αθήνα και στην Ναύπακτο. Σαν σύννεφο μεγάλωσε και γνώρισε τον ουρανό- ζωή σε όλες τις αποχρώσεις του. Κι όταν ήταν γκρίζος ή μαύρος έπαιρνε τα πινέλα της και τον χρωμάτιζε με ουράνια τόξα. Τότε έρχονταν οι λέξεις και χόρευαν μέσα της τον χορό της ποίησης κι εκεινη, άλλωτε γελούσε κι άλλοτε έκλαιγε γράφοντας στο ρυθμό τους. Ποτέ δεν καλουπώθηκε. Δεν την τρομάζουν οι μπόρες της ζωής, είναι μεγαλωμένη σε αυτές. Όπως επίσης, δεν την τρομάζουν οι κακές σκέψεις των άλλων για εκείνη. Γράφει ποιήματα και παραμύθια αφήνοντας δροσοσταλίδες στις ψυχές. Κάποιοι λένε πως τις νιώθουν, ενώ κάποιοι άλλοι πάλι όχι. Η ίδια πάντως είναι ευτυχισμένη με όλους. Δεν στεναχωριέται ίσα, ίσα παίρνει περισσότερο θάρος. Έχει πτυχίο ελεγκτή ορκοτών λογιστών, με μετεκπαιδευτικά σεμινάρια. Επίσης πτυχίο νοσηλευτικής. Από το 2003 ξεκίνησε να εργάζεται στο Αττικό Νοσοκομείο και κατόπιν στο Ιατρικό Αθηνών. Ζει με τα παιδιά της, την Ακριβή και τον Κωνσταντίνο. Από το 2015 συμμετέχει σε χορωδίες. Το 2016-17 έκανε στο ωδείο Άλφα ένα χρόνο φωνητική και θεωρία. Από το 2016 συμμετέχει σε ανθολογίες ποιημάτων (Εκδόσεις Βεργίνα, Όστρια, το βιβλίο net) και παραμυθιών από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Το 2017 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Όστρια με τον τίτλο ''Δροσοσταλίδες της ψυχής μου''. Το 2017 τιμήθηκε με το Γ' Βραβείο ποίησης στον ΣΤ' παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης με ελεύθερο θέμα της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.

-Το ποίημα της  "Γυναίκα, μάνα, ουρανός" πήρε το τρίτο βραβείο στον ΣΤ Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης στην Αμφικτυονία!