Εξάλλου, στ' αναχώματα,
διαισθάνεσαι το λάθος,
είναι ξεκάθαρα ένα παιχνίδι
επιβίωσης,
το ήθος του πολέμου.
Βρώμικος πόλεμος, θα πεις,
μπλοφάρεις
ακροβατείς
κι ενίοτε σαλτάρεις
κι όλα καλά μέχρι εδώ,
τον αντίπαλο τον έχεις.
Δεν είναι ούτε ο παλιμπαιδισμός.
Να αγαπάς σαν το παιδί
και να πεινάς σαν λύκος
το αίμα για να πιεις
από έναν έρωτα που μαίνεται,
τη σάρκα του να γδάρεις
για να αφομοιωθείς,
να τον φορέσεις
στις διαστάσεις σου,
να του εκχωρηθείς.
Θα σημαδέψεις
θα οπλίσεις
και θα παραχωρηθείς,
μποέμικα θα αγαπηθείς.
Είναι η σφοδρότητα
αυτή που διαιωνίζεις.
Είναι η φλέγουσα αγκαλιά
που διεκδικείς
για της ζωής σου το υπόλοιπο
και μια ρακέτα
για να την αντιγυρίσεις,
είναι η ηχηρή παραδοχή
πως δεν σκοντάφτεις
ούτε έτρεξες ποτέ σου
ξωπίσω του μέτριου,
πως δεν εκποίησες ποτέ σου
τα ενέχυρα τα αγαπητικά.
Περήφανα αγαπάς
και με καμάρι αγαπήθηκες
και σε κανέναν τοκογλύφο
τον έρωτα σου δεν πουλάς,
ναι, πάντα μπορεί
ερωτικά να πολεμάς
μα τα όπλα θα ναι φανερά
και θα διαδηλώνεις,
τι διάολο,
αν κάτι του έρωτα τού πρέπει
αν όχι το αίμα
κι ο αυτοσχεδιασμός
τότε τι άλλο μένει.....
Κι ένα ξεφύλλισμα
στον τόμο της αλήθειας
που φέρει τον τίτλο
Έρως ο αιρετικός.
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ
Πίνακας - Oswaldo Guayasamin, serenity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου