στο ξέφωτο του νου και της φωτιάς
η μόνη αστροφεγγιά είναι η ιστορία μας
φτερουγιασμένο φως κι αγέρας μυροφόρος,
κι εσείς ονειροθύρες ανοίχτε να χορέψουμε
αναπολώντας στα βράδια τα φεγγίσματα
όταν θ΄αγκαλιαζόμαστε με πάθος
πριν μας σκοτώσει η αβεβαιότητα.
Με το βλέμμα άνυδρης αυγής μονάχα εμείς
θα αλλάξουμε τον κόσμο,
αχτίδα ονειρέψου, σαν μπει η άνοιξη
αν έχει ο ουρανός θάλασσες,
αν οι αγάπες έλκονται
κι ύστερα χάνονται για πάντα
ποιος θα μυρώσει την θλίψη μας ίσως
τα σύννεφα της καταχνιάς σταλάξουν
αιωνιότητα, ίσως του ήλιου τα χρυσά δάκρυα.
Ποτέ να μην τάξεις όνειρα
στα πληγωμένα φτερά μιας άνοιξης,
έχουν μια έκρηξη οι νότες όταν ρέουν,
εμείς ανήκουμε στο πουθενά ολόγυμνα κλαδιά
με ξύλινες κραυγές, ω κόσμε η δόλια ανάμνησή μας
η στάχτινη μνήμη μας, η απόγνωση των χαμένων
τα σπλάχνα μας οργώνει ο φιδίσιος ήχος της,
τα σπλάχνα μιας αρμυρής θάλασσας η λήθη μας.
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φωτογραφία από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου