Ο Καμίλο Χοσέ Θέλα Τρουλόκ (Camilo José Cela Trulock, 11 Μαΐου 1916 - 17 Ιανουαρίου 2002) ήταν Ισπανός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Ίρια Φλάβια, περιφέρεια του Παντρόν, επαρχία της Α Κορούνια (A Coruña).
Ο Θέλα εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα, La familia de Pascual Duarte (Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε), όταν ήταν 26 ετών. Το μυθιστόρημα αυτό είναι παρόμοιο με πολλά άλλα έργα του, με χαρακτηριστικό τον υπαρξιακό, ηθικά αμφιλεγόμενο πρωταγωνιστή. Ο Πασκουάλ Ντουάρτε δεν βρίσκει αξιοπιστία στην τυπική ηθική, και εκτελεί μια σειρά από εγκλήματα, συμπεριλαμβανομένων φόνων, για τα οποία δεν νιώθει τίποτα. Υπό αυτή την έννοια είναι σαν τον Mersault στο διάσημο μυθοστόρημα του Αλμπέρ Καμύ Ο Ξένος. Το γνωστότερο έργο του, «La colmena» (Η Κυψέλη) εκδόθηκε το 1953. Η τεχνοτροπία του Θέλα είναι μια μορφή σκοτεινού ρεαλισμού. Εξέδωσε περί τους 70 τόμους. Ως ταξιδιωτικός συγγραφέας συνέγραψε το 1948 το Viaje a la Alcarria («Ταξίδι στην Αλκαρία»), μεταξύ άλλων.
Το 1957 ανεδείχθη μέλος της Ισπανικής Βασιλικής Ακαδημίας (Real Academia Española). Πέθανε στη Μαδρίτη το 2002.
Βραβεία
Βραβείο Λογοτεχνίας Prince of Asturias, 1987
Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, 1989
Βραβείο Θερβάντες, 1995
Βιβλία
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2010) Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Πυξάρι, Μεταίχμιο
(1991) Ανοιξιάτικοι έρωτες και άλλα διηγήματα, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.
(1989) Η κυψέλη, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.
(1989) Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε, Εκδόσεις Καστανιώτη
Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε
Ο Πασκουάλ Ντουάρτε και η οικογένειά του είναι τα τραγικά θύματα μιας κοινωνικοπολιτικής δομής που αγνοεί τον ίδιο τον άνθρωπο, που τον αφήνει στην τύχη του και στην τύχη ενός ανύπαρκτου Θεού ο οποίος, παρ' όλα αυτά, δεσπόζει μες στο μυαλό του και κατατρέχει την κάθε του πράξη.
Ο Θεός συγχέεται με τη μοίρα: ό,τι είναι γραφτό να γίνει θα συμβεί, και γι' αυτό δεν είναι κανένας υπεύθυνος. Μόνο που τελικά αυτός που θα πληρώσει είναι ο ίδιος ο Πασκάλ Ντουάρτε και η οικογένειά του.
Όταν, στα 1942, εκδόθηκε "Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε", μια νέα ώθηση δόθηκε στην ισπανική λογοτεχνία: ξαναγύρισε σ' έναν κόσμο λαϊκό και αγροτικό, που οι χαρακτήρες του ήταν άνθρωποι πρωτόγονοι κι αυθεντικοί.
Στα άγρια πάθη και στα απλοϊκά ένστικτά τους, ο κόσμος ολόκληρος είδε την παραβολή μιας χώρας στην οποία ανακυκλώνεται συνεχώς η βαρβαρότητα, η βία, τι μίσος και το αίμα. http://www.biblionet.gr/
Απόσπασμα
Υπάρχουν φορές που καλύτερα να πεθάνεις, να εξαφανιστείς αίφνης απ'το πρόσωπο της γης, να γίνεις αέρας, ή καπνός. Φορές που μοιάζουν ακατόρθωτες, μα που, αν ήταν δυνατόν να γίνουν, θα μας μετέτρεπαν σε αγγελούδια, θα μας προφύλαγαν απ'τις κακοτοπιές κι απ'το να συνεχίσουμε μες στο κρίμα και στην αμαρτία, θα μας ελευθέρωναν από τούτη την αρρωστημένη σάρκα, την οποία, σας διαβεβαιώ, δεν θα ξαναθυμόμασταν ποτέ πια- τόσο φριχτή είναι-, αλλά που κάποιος τώρα μας υποχρεώνει να μην την ξεχνάμε, και μας δηλητηριάζει την ψυχή. Τίποτα δε βρωμάει τόσο πολύ και τόσο άσχημα όσο η σαπίλα που αφήνει το κακό στη συνείδησή μας, όσο το σάπισμα τούτων των νεκρών, νεογέννητων ελπίδων που- εδώ και τόσον καιρό- έχει καταντήσει η ζωή μας!
Η ιδέα του θανάτου έρχεται πάντα με το βήμα του λύκου, με τα σουρσίματα της έχιδνας, όπως όλες οι κακές σκέψεις. Δεν έρχονται ποτέ έτσι ξαφνικά οι ιδέες που μας βασανίζουν. Το αναπάντεχο στραγγαλίζει μερικές στιγμές, αφήνει όμως ξοπίσω του πολλά χρόνια ζωής. Οι σκέψεις που μας τρελαίνουν με τη μελαγχολία, τη χειρότερη μορφή τρέλας, φτάνουν πάντα σιγά σιγά, χωρίς να το πάρουμε είδηση, όπως δεν παίρνουμε είδηση την ομίχλη που πλημμυρίζει τον κάμπο, ή τη φυματίωση στα πνευμόνια μας. Προχωρεί, μοιραία, ακούραστα, αλλά αργά και με σταθερό ρυθμό, όπως ο σφυγμός. σήμερα δεν την καταλαβαίνουμε- ίσως ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε σ'ένα μήνα. Περνά όμως ο μήνας κι αρχίζουμε να νιώθουμε πικρό το φαΐ κι οδυνηρή τη θύμηση. Μας έχει κιόλας αρπάξει. Περνούν οι μέρες κι οι νύχτες και γινόμαστε μονόχνωτοι, περίεργοι. Μέσα μας διασταυρώνονται ιδέες, σκέψεις που μας αναστατώνουν. Περνάμε ακόμα κι ολόκληρες βδομάδες δίχως να κάνουμε τίποτα. Αυτοί που μας περιστοιχίζουν συνηθίζουν πια τις ιδιοτροπίες μας και δεν εκπλήσσονται ούτε καν γι'αυτές. Μια μέρα όμως το κακό φουντώνει όπως οι θάμνοι, ξεχειλίζει. Δε χαιρετούμε πια του ανθρώπους. μας θεωρούν παράξενους, κάτι σαν ερωτευμένους. Αδυνατίζουμε, όλο κι αδυνατίζουμε, ενώ τα πυκνά μας γένια αραιώνουν όλο και περισσότερο. Αρχίζουμε να νιώθουμε το μίσος που μας θανατώνει. Δεν αντέχουμε άλλο τις ματιές του κόσμου. Η συνείδησή μας υποφέρει, αλλά δεν πειράζει, ας υποφέρει! Τα μάτια μας καίνε και γεμίζουν ένα δηλητηριώδες υγρό σαν κοιτάμε ίσια μπροστά. Ο εχθρός καταλαβαίνει την επιθυμία μας, αλλά δεν ανησυχεί. Το ένστικτο δε λαθεύει. Η δυστυχία είναι πρόσχαρη, φιλόξενη, και το πιο ανθρώπινο συναίσθημα μπορεί να εκσφενδονιστεί στην τεράστια πλατεία και να γίνει θρύψαλα. Το σκάμε σαν τ'αγριοκάτσικα, αλλά το κακό έχει ήδη εισχωρήσει μέσα μας. Δεν υπάρχει άλλη λύση, τίποτα δεν μπορεί να γίνει πια. Αρχίζει η ιλιγγιώδης πτώση μας, για να μην ξανασηκωθούμε ποτέ. Ίσως να ανασηκώσουμε λίγο το κορμί μας την τελευταία στιγμή, λίγο πριν ρίξουμε κατακόρυφη βουτιά με το κεφάλι στην κόλαση...
Μεγάλο κακό. http://klasikilogotexnia.blogspot.com/
Για τον Καμίλο Χοσέ Θέλα και για τον Πασκουάλ Ντουάρτε του
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //
Το πρώτο μυθιστόρημα του Καμίλο Χοσέ Θέλα, ‘Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε’ (La familia de Pascual Duarte, 1942), είναι η προσωπική αφήγηση ενός αγρότη από την Εστρεμαδούρα, του Pascual Duarte, ένα κείμενο που γράφτηκε την ώρα που ο ίδιος περίμενε την εκτέλεσή του για ένα έγκλημα που διαπράχθηκε κατά το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Η Εστρεμαδούρα είναι μια από τις δεκαεπτά αυτόνομες περιφέρειες της Ισπανίας, η οποία δυτικά συνορεύει με την Πορτογαλία. Οι αναφορές του Ντουάρτε εκτείνονται σε εκείνο το μέρος της ζωής του που ξεκινάει από την παιδική ηλικία μέχρι και το φόνο της μητέρας του, με την ημερομηνία του εγκλήματος να δίνεται η 12η Φεβρουαρίου του 1922. Έτσι, παραμένουν δεκατέσσερα χρόνια της ζωής του για τα οποία δεν υπάρχουν καταγραμμένες αναφορές, εκτός από το γεγονός ότι ο Ντουάρτε επέστρεψε στη φυλακή κάποια στιγμή στο διάστημα μεταξύ 1922 και 1936, προφανώς για την πράξη της μητροκτονίας.
{ .....}
Ο Καμίλο Χοσέ Θέλα, έγραψε την ‘οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε’ κατά τη διάρκεια των χρόνων της πείνας που ακολούθησε τον εμφύλιο πόλεμο του 1936-39, έχοντας εκτεθεί σε πλούσια ποικιλία λογοτεχνικών επιρροών πριν από τον καταστροφικό πόλεμο. Αρκετά χαρακτηριστικά που απαντούν στο μικρό μυθιστόρημα, αποκαλύπτουν πολύπλευρα στοιχεία ρεαλισμού και νατουραλισμού, με συνεχείς πειραματισμούς και σαφείς εξπρεσιονιστικές και σουρεαλιστικές συνδέσεις.
Το μυθιστόρημα ανοίγει με έναν ‘αντιγραφέα’ που περιγράφει μια επιστολή από έναν καταδικασμένο δολοφόνο, τον Πασκουάλ Ντουάρτε στον Χοακίν Μπαρέρα Λόπεθ, δικηγόρο και φίλο του τελευταίου θύματος του Ντουάρτε, δον Χεσούς Γκονζάλεθ ντε λα Ρίβα. Η επιστολή συνοδεύεται από ένα χειρόγραφο, γραμμένο από τον Πασκουάλ Ντουάρτε, το 1937, λίγο πριν από την εκτέλεσή του, περιγράφοντας τη ζωή του στη δεκαετία του 1920 και του 1930, τη βίαιη παιδική του ηλικία, το θάνατο του πατέρα του από τη λύσσα, την αδελφή του, Ροζάριο, η οποία εργάστηκε σε οίκους ανοχής, και ένα καθυστερημένο ετεροθαλή αδελφό του, το Μάριο ο οποίος πέθανε από αμέλεια. Ο Ντουάρτε παντρεύεται μια κοπέλα του χωριού, τη Λόλα, αλλά η σχέση τους δεν θα επιβιώσει μετά από την αποβολή του πρώτου τους παιδιού και το θάνατο ενός δεύτερου.
Η εχθρότητα της μητέρας του και της Λόλα, είναι η αιτία να φύγει με πρόθεση να ταξιδέψει στην Αμερική, αλλά βρίσκοντας το ταξίδι πολύ ακριβό, θα επιστρέψει για να βρει τη Λόλα έγκυο από κάποιο χωριανό, τον Ελ Εστιράο, τον οποίο και σκοτώνει. Η Λόλα πεθαίνει επίσης, και όταν ο Ντουάρτε απελευθερώνεται από τη φυλακή χρόνια αργότερα, έρχεται στο σπίτι για να διαπιστώσει ότι η Ροζάριο έχει επιστρέψει στο πορνείο και ότι βρίσκεται μαζί με κάποιον άλλο. Ο Ντουάρτε γεμίζει με μίσος για τη μητέρα του και τη δολοφονεί. Η αφήγηση τελειώνει εδώ, και ο αντιγραφέας καταγράφει την αποτυχία του να βρει οποιοδήποτε άλλο χειρόγραφο που θα μπορούσε να ολοκληρώσει την ιστορία, ενώ την ίδια στιγμή δέχεται αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με την εκτέλεση του Ντουάρτε για τη δολοφονία του δον Χεσούς Γκονζάλεθ ντε λα Ρίβα.
Το μυθιστόρημα αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο, όπως ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα άλλο μυθιστόρημα, και μπορεί να χαρακτηριστεί ως αφήγηση τρίτου βαθμού που βρίσκεται ενσωματωμένη πρώτον στη διαθήκη του δικηγόρου, Χοακίν Μπαρέρα Λόπεθ και δευτερευόντως στην αφήγηση του ‘αντιγραφέα’ ή έστω εκείνου που βρήκε το χειρόγραφο. Η ιστορία τελειώνει μετά την εκτέλεσή του, με αυτόπτες μάρτυρες έναν ιερέα των φυλακών και έναν άντρα της Πολιτοφυλακής. Η αφήγηση του Ντουάρτε, που γράφτηκε ως μια αναδρομή στο παρελθόν, είναι απίθανο να αντιπροσωπεύει τις απόψεις του συγγραφέα Θέλα, και άρα ο τελευταίος πρέπει να θεωρηθεί ως ‘αναξιόπιστος’ αφηγητής. Το άθλιο φόντο του Ντουάρτε που μαστίζεται κυριολεκτικά από τη βία, δεν έχει τίποτα κοινό με την ανατροφή του Θέλα στη Γαλικία. Η απαισιοδοξία του μυθιστορήματος μπορεί να σχετίζεται με εκείνη του Θέλα αυτά τα χρόνια, τα οποία περιέγραψε αργότερα ως τα πικρότερα της ζωής του, ‘los más amargos de mi vida’. Ο λεπτομερής ρεαλισμός του μυθιστορήματος του Καμίλο Χοσέ Θέλα, ‘Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε’ γεγονός που επιβεβαιώνεται από τη διακόσμηση της κουζίνας του Ντουάρτε, είναι μέρος μιας μακράς παράδοσης της ισπανικής λογοτεχνίας......
Διαβάστε περισσότερα εδώ :http://fractalart.gr/
Πυξάρι
[...] Το πυξάρι βγάζει κάτι άνθη μικρά και πρασινωπά, το ξύλο του έχει χρώμα κίτρινο λεμονί, είναι σκληρό και λουστράρεται με φινέτσα, τα βιολιά από πυξάρι ηχούν καλύτερα απ’ όλα τ' άλλα, είναι μια απόλαυση να τ' ακούς κι ακόμα κι άγριοι γλάροι σωπαίνουν μαγεμένοι για να απολαύσουν τον ήχο τους [...]
Αμαρτωλοί, λυκάνθρωποι, αλιείς σαρδελών και φαλαινοθήρες, παπάδες, μάγισσες, κωφάλαλοι, αυτόχειρες, μοιρολογίστρες, θεραπεύτριες, μοιχοί, σειρήνες, παρθενομάρτυρες αποτελούν το μωσαϊκό της κοινωνίας στην Ακτή του Θανάτου. Το βίο και την πολιτεία τους συνοδεύουν ναυάγια, αγνοούμενοι και πνιγμένοι, η καταστροφική δύναμη της θάλασσας. Αυτό που επιζητούν είναι μια ζωή διαφορετική, μια ζωή μακριά από τη θάλασσα, μια ζωή σε ένα σπίτι φανταστικό, σ’ ένα σπίτι από πυξάρι.
Ένα αριστουργηματικό βιβλίο, η κορύφωση της λυρικής πεζογραφίας του νομπελίστα συγγραφέα, ποτισμένο στη λαγνεία, το χιούμορ και τον έρωτα.
Ανοιξιάτικοι έρωτες και άλλα διηγήματα
Με τον τίτλο "Ανοιξιάτικοι έρωτες και άλλα διηγήματα", ο Καμίλο Χοσέ Θέλα μας προσφέρει την πιο πρωτότυπη, γοητευτική και λαμπερή συλλογή διηγημάτων του καιρού μας.
Αυτές οι επινοήσεις του, τα ευρήματά του, οι αλληγορίες του, οι συμβολισμοί του, οι παραβολές του είναι σελίδες αμίμητες του κορυφαίου συγγραφέα.
Με το ολότελα προσωπικό στιλ του μας προσφέρει ένα πρωτότυπο όραμα όπου το χρώμα των περιγραφών του, η αδρή απεικόνιση των ηρώων του και η όλη γοητευτική σύλληψη του έργου θα οδηγήσουν τον αναγνώστη σε μονοπάτια και δρόμους ολότελα καινούργιους.
Όταν κάποιοι πρόλογοι, μικρές αφιερώσεις, η σύγχυση και η εξαπάτηση σηματοδοτούν τα καθημερινά διηγήματα στους ‘Ανοιξιάτικους Έρωτες’ του Καμίλο Χοσέ Θέλα
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //
Οι μικρές ιστορίες του Θέλα, στους ‘Ανοιξιάτικους Έρωτες’ κυρίως, είναι αρκετά και σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένες με το ιδίωμα της καθομιλουμένης γλώσσας των επαρχιών και η διάλεκτος αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση πλήρως και ακριβώς μεταφράσιμη, και γι’ αυτό πολλοί κριτικοί διατείνονται πως η πεζογραφία του συγγραφέα πρέπει να εκτιμηθεί μάλλον στο πρωτότυπο. Ο τίτλος ‘Ανοιξιάτικοι έρωτες’ (Nuevo retablo de Don Cristobita), είναι μια σειρά μικρών ιστοριών του Θέλα, μια πρωτότυπη, ελκυστική και λαμπρή σειρά από ισπανικές ιστορίες, με την ζωτικότητα της πεζογραφίας να ξεχύνεται μέσα στο τοπίο και στους χαρακτήρες του. Ο Θέλα υφαίνει με την ομορφιά, την απλότητα και τη μαεστρία ενός καλού τεχνίτη σε εκείνα τα θέματα που απασχολούσαν την κοινωνία μέσα στην οποία ζούσε. Σε κάποιες περιπτώσεις αναδεικνύεται μικρή υποσημαινόμενη δόση σαρκασμού, ενώ αρκετά συχνά χρωματίζει τις συνηθισμένες ιστορίες του με εκείνη την ατμόσφαιρα της γοητείας που περιβάλλει τους παλιούς θρύλους της γενέθλιας γης του. Κάποιες φορές σκληρά, αλλά πάντα ποιητικά, με μία περίεργη δόση μελαγχολίας ανάμεσα σε εφευρέσεις, φαντασιώσεις και παραισθήσεις. Σε μερικές από αυτές της ιστορίες, ο Θέλα επαναφέρει ιστορικά στοιχεία που αφορούν σημαντικά γεγονότα της εποχής του, όπως τη μεγάλη γρίππη του 1918, ‘μια καταραμένη χρονιά για τόσες και τόσες οικογένειες’, όπως μας υπενθυμίζει. Τότε που ένας ιός μπορούσε να προκαλέσει περισσότερα θύματα από έναν πόλεμο. Η χρονιά εκείνη, που σηματοδοτούσε το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν παράλληλα η χρονική στιγμή κατά την οποία η ισπανική γρίπη απλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, από τα νησιά του Ειρηνικού μέχρι τα χωριά του Αρκτικού Κύκλου, με τον ιό να προσβάλλει το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού και να προκαλεί κάπου πενήντα εκατομμύρια θανάτους, το τριπλάσιο, δηλαδή, αυτών που προκάλεσε η πρώτη παγκόσμια στρατιωτική σύγκρουση. Κάποιες άλλες φορές, ωστόσο, η ειρωνεία, καταφανής ή υφέρπουσα, έρχεται αυτόματα στο προσκήνιο, όταν ‘Ο θείος μου Αβελάρδο είναι κοντούλης. Κοντούλης σαν τον Μεγάλο Ναπολέοντα – το λέει κι ο ίδιος – ή σαν τον Καντ, εκείνον το ζυθοποιό φιλόσοφο, ή σαν τον Κρόμβελ, εκείνον που κάποτε ‘άλλαζε’ τα φώτα στους Εγγλέζους…’.
Ο Θέλα είχε ομολογουμένως ένα αμίμητο τρόπο με τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε, ένα προσωπικό στυλ που είναι άμεσα αναγνωρίσιμο μετά από την ελάχιστη γνωριμία, χάρη σε μια προσωπική πρόζα, με στιγμές τρυφερότητας, λυρισμό και πάντα παρούσα την ειρωνεία, την ενσωμάτωση λαϊκών ρήσεων ή παροιμιών, ανακατεμένα όλα με τις απαραίτητες χυδαιότητες και αισχρολογίες.
Διαβάστε περισσότερα : http://fractalart.gr/
Η κυψέλη
"Η κυψέλη" είναι μια καταγραφή της καθημερινής ζωής στην Ισπανία τονισμένη με καυστική ειλικρίνεια, συναρπαστική πλοκή, σ' ένα ρυθμό βίαιο και ξέφρενο. Οι ήρωές του, κάθε καρυδιάς καρύδι, αγωνίζονται, ταλαιπωρούνται, πασκίζουν να βρουν μια θέση στον ήλιο, κι αν τα καταφέρουν, το τίμημα γι' αυτούς είναι πολλές φορές βαρύ.
Κι αν στον Θέλα βρίσκουμε το θρίαμβο του ρεαλισμού, πρόσωπα και φερσίματα και συνθήκες εντελώς πραγματικές του τόπου και του χώρου του, ωστόσο, βρίσκουμε και την υπέρβασή του -όντα πανανθρώπινα που υπακούουν στο μεγάλο ζωικό νόμο, που είναι ο ίδιος παντού και πάντα, στην Ανάγκη που επιβάλλεται σε όλα τα πλάσματα του κόσμου.
Το μυθιστόρημα "Η κυψέλη" είναι ένα βιβλίο τολμηρά εφευρετικό, εξωφρενικά αληθινό, πλημμυρισμένο με άπειρη συμπάθεια για τους αδύνατους κι απροστάτευτους -σ' ένα καλειδοσκόπιο για έναν κόσμο που χάθηκε αλλά που οι συνέπειές του ακόμα σκοτώνουν τη δημιουργικότητα και την ικανότητα του ανθρώπου για έκσταση.
Η ‘Μαδρίτη, η πόλη του ενός εκατομμυρίου πτωμάτων’ και η απεικόνισή της μέσα στην μετεμφυλιακή ‘Κυψέλη’ του Καμίλο Χοσέ Θέλα
Γράφει ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης
Το μυθιστόρημα τοποθετείται στη Μαδρίτη του 1943, μετά το τέλος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, και ασχολείται με τη φτώχεια και τη γενική δυστυχία που επικρατούσε διάχυτα στην Ισπανία εξετάζοντας ασυνήθιστα μεγάλο πλήθος ανθρώπινων χαρακτήρων και σε διάφορα επίπεδα καθημερινών δραστηριοτήτων. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι περιέχει πάνω από τριακόσιους χαρακτήρες και θεωρείται το σημαντικότερο μυθιστόρημα γραμμένο μετά τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία. Λόγω της αυστηρής λογοκρισίας που βρισκόταν σε ισχύ, ο Θέλα δεν ήταν σε θέση να δει το βιβλίο ετούτο, την ‘Κυψέλη’ (La colmena) δημοσιευμένο στην πατρίδα του την Ισπανία, και αντ’ αυτού αναγκάστηκε να το εκδώσει στο Μπουένος Άιρες.
Το βιβλίο αποτελείται από έξι κεφάλαια κι έναν επίλογο. Κάθε κεφάλαιο περιέχει μια σειρά σύντομων εδαφίων, μικρών κειμένων μιας ή δυο συνήθως σελίδων, που περιγράφουν μικρά επεισόδια και εστιάζονται σε ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα. Με αυτόν τον τρόπο μια σειρά ασήμαντων εκδηλώσεων και χαρακτήρων εργάζονται από κοινού για να σχηματίσουν και να οδηγήσουν σε ένα σημαντικό αποτέλεσμα και συμπέρασμα, κατά τον ίδιο τρόπο που μια κυψέλη μελισσών λειτουργεί μαζί για να επιτύχουν κάτι πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσαν να επιτύχουν σε μεμονωμένη βάση. Το βιβλίο αποτελείται από διακόσια δεκαπέντε τεμάχια που διαχωρίζονται από ένα κενό διάστημα, και ομαδοποιούνται σε επτά κεφάλαια διαφορετικής έκτασης. Τα γεγονότα της ‘Κυψέλης’ χρονικά λαμβάνουν χώρα μέσα σε μόνο τρεις ημέρες, τον Δεκέμβριο του 1943, ημερομηνία που συνάγεται από μια είδηση που διαβάζει ένας βιβλιοπώλης σε εφημερίδα της Μαδρίτης. Η ίδια εφημερίδα μας πληροφορεί ταυτόχρονα για την συνάντηση των ηγετών του κόσμου στην Τεχεράνη. Ωστόσο, επειδή δεν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία, ο χρόνος της ιστορίας προσφέρεται στον αναγνώστη με ένα μάλλον ασαφή τρόπο. Τοποθετείται, όπως εύκολα συνάγεται, στα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής Ισπανίας, αλλά στην πραγματικότητα θα μπορούσε να οριοθετηθεί οπουδήποτε μεταξύ 1941 και 1945. Η διάρκεια της ιστορίας είναι σύντομη, αφού όλα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των τριών ημερών. Τα πρώτα έξι κεφάλαια συμβαίνουν σε δύο ημέρες, ενώ το τελευταίο λαμβάνει χώρα τρεις ή τέσσερις ημέρες αργότερα. Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο, όμως, είναι η ‘χρονολογική διαταραχή’, καθώς τα γεγονότα δεν αναφέρονται με τον τρόπο που επισυμβαίνουν. Εάν επρόκειτο να διαβάσουμε το μυθιστόρημα με τον παραδοσιακό τρόπο, θα χρειαστεί να αλλάξουμε τη σειρά των κεφαλαίων με την ακόλουθη σειρά: I, II, IV, VI, III, V, και… τέλος το Τελευταίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου