Ιωάννα Καβαγιάδα - Το λευκό μας γέννησε
Eίδος - Ποιητική Συλλογή
Χρονολογία Εκδοσης - Ιανουάριος 2019
ISBN - 978-608-00-0852-4
" Το λευκό μας γέννησε " είναι ένα βιβλίο γεμάτο όμορφα συναισθήματα Πάθους,αγάπης,έρωτα,ελπίδας,πίστης, αναγέννησης,καθημερινά συναισθήματα της τριβής μας... τα οποία έχουν φιλτραριστεί μέσα από την δική μου ψυχή η οποία πάντα ψαχούλευε για ν΄ανιχνεύσει την θετική πλευρά όχι μόνο των πραγμάτων αλλά και του κόσμου...έτσι αυθόρμητα και αυτομάτως αυτή την φλόγα δίχως δεύτερη σκέψη άρχισα να την αποτυπώνω σε όμορφα ,ζωηρά ,δυναμικά,καθάρια ποιήματα τα οποία προσδίδουν στον αναγνώστη όλη την ένταση της δίψας για το όμορφο ,ενώ παράλληλα ταξιδεύει καταλήγοντας πάντα με θετικά ως επί το πλείστον μηνύματα ζωής....
Είναι ένα βιβλίο θαρρώ που σε συνεπαίρνει όμορφα,σε αγγίζει και κατανοητό.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Θέλει θάρρος η αυτογνωσία.
Θέλει αλήθειες η αγάπη.
Θέλει ελπίδα ο πόνος.
Θέλει ελευθερία το πνεύμα.
Θέλουν αισιοδοξία οι δυσκολίες της ζωής.
Θέλει ανωτερότητα η ψυχή .
Θέλει υποχωρήσεις η αδελφοσύνη.
Λιακάδα να έχει η καρδιά μας και
σε πληγές ν΄αναλαμβάνουμε την ευθύνη
της ανάρρωσης ...
Πόσο λυτρωτική είναι η ένωση μας,η ομόνοια
ανάμεσα μας,η καθαρότητα της επικοινωνίας
μας...πόση καλοσύνη ,ζεστασιά και ανωτερότητα
έχει ένα μόνιμα ανοιχτό αγάπης χέρι έτοιμο
να κρατήσει ένα άλλο ...
με πόση ελαφρότητα μπορεί να πετάξει
ένας άνθρωπος ψηλά απαγκιστρωμένος
από φθόνο,μίσος,κακία,πληγές έχοντας
μια πανοραμική εικόνα της ζωής του,
συνεχίζοντας τον δρόμο του,γεμάτος όνειρα και
ανθρωπιά ...να φτάσει στον προορισμό του.
Δεν εμμένουμε στ΄ άσχημα...προχωράμε,
μια φωτεινή έξοδο ψάχνουμε όλοι
στις στεναχώριες μας και στα προβλήματα μας...
αν έχεις μόνιμα κάτω το κεφάλι ...
αν είσαι μόνιμα κακόκεφος...
και κλαις για όσα σε πλήγωσαν ,για όσα σε
γονάτισαν ,για όσα σε ταλαιπωρούν....
ποτέ δεν θ΄απολαύσεις τις όμορφες
διαδρομές της ζωής, θα σε προσπερνούν...
θα σε προσπερνούν ακόμα και οι ευκαιρίες
ν αλλάξεις το τοπίο...είναι εγωιστικό να
μαραζώνεις κάθε τόσο σε μια ευλογημένη
ζωή που σου χαρίστηκε και να
μην παλέψεις γι αυτήν ......να την αφήσεις
στο σκοτάδι.
❀ ❀ ❀ ❀
Το Λευκό μας γέννησε
Σε περίμενα....
Σε περίμενα....
Λίγο πριν τη νηνεμία της φύσης...
χρύσιζες στα φυλλοβόλα δένδρα τα φύλλα,
να διαβεί ανυπόμονα
το λευκό απάνθισμα των χρόνων μου που καλωσόριζε
η γη τους φλύαρους χειμώνες .
Κι ενώ μας γέννησε η λευκότητα των κρίνων,
με όση αθωότητα διακρίνεται σ' ένα λευκό που έχει
λεκιάσει η καρδιά με αίμα...
κάθε Άνοιξη κόκκινα πέταλα μαδούσες
μπροστά στη θωριά της ψυχής μου ,
να χάνει το φυλλομέτρημα του έρωτα η καρδιά
σε όσα οι ουρανοί ποιούν την ανάσα .
Καθώς οι χρόνοι μου έσβηναν κεριά μοναξιάς...
Κρυφά ....εύκαρπο χώμα υπήρξες της αλμύρας μου...
και από άμισχα στάχυα ύφαινες μέσα μου
το καλοκαίρι...
Ριγμένο βότσαλο σε ήρεμη θάλασσα
η ύπαρξη σου στο αντάμωμα....
άπλωσες τα χέρια με τόσους
κόπους χρόνων και....
αμέσως σε αναγνώρισε η αφή της ψυχή μου...
Σε περίμενα....
κι ας μη γνώριζα ποτέ τη μορφή σου...
που είχε ήδη ζήσει μέσα μου.
❀ ❀ ❀ ❀
Επαναπροσδιορισμός
Της ζωής τα σπλάχνα με δύναμη ψυχής τραντάζω....
να πέσουν από την αγκαλιά της γερασμένα όνειρα,
να γίνουν δρόμοι οι γκρεμοί,
ξέγνοιαστοι κάμποι να γίνουν της πίκρας οι θάλασσες
και η μοναξιά να σπάσει σε χίλια τραγούδια...
Να διαβεί ο Ήλιος στα μάτια σου.
Να θεριέψουν οι μενεξέδες στη ψυχή σου.
Να γλιστρήσει ο πόθος μου για εσένα
σαν θεραπείας βότανο στα έγκατα
των πληγών της καρδιάς σου.
Κατακλυσμός τρυφερότητας
να γίνουν τα δικά μου δάχτυλα ,
πάνω στο δικό σου σώμα,
να μην μένει με το κέρασμα του εγώ
αδίψαστη η αγάπη.
Δεν αλλάζουν
αυτά που αστραπιαία
μ΄έναν ανεξήγητο τρόπο μας κατέκτησαν ...
Κι αν κρατώντας σταυρό γειωθεί επί της γης ο έρωτας,
άσπρες αγγέλων φτερούγες βγάζει
και αποδημεί για τον
παράδεισο...
αφήνοντας πίσω τα
πιο ευφάνταστα ,
απρόσμενα χρώματα της ψυχής μας ....
Εύκαρπη μάνα γη για εσένα έγινα...
με οδύνες ανθρωπιάς γέννησα
την ευτυχέστερη εικόνα σου ...
χωρίς ποτέ να την αντικρίσω.
Γιατί εγώ πάντοτε ζούσα ρακένδυτα,
να θρέφομαι νοερά μέσα στη λιτότητα
από το δικό σου χαμόγελο....
χτίζοντας εκεί ταπεινά ,
με τα επιδέξια της αγάπης τα δάχτυλα,
της ύπαρξης μας τις φωλιές...
να στραγγίξει το πέταγμα μας στη ζωή
όλο το φως της γνώσης που υπάρχει
στ΄ ανείπωτα της αναπνοή μας.
❀ ❀ ❀ ❀
Με την απογοήτευση, φλέρταρα.
Ήπια υψώνοντας ποτήρι πρόποσης στον θάνατο,
χτίζοντας όλες τις πόρτες εξόδου
με το χώμα μου.
Κάθισα πάνω στα κρυστάλλινα
θραύσματα της ψυχής μου ,
γελώντας με την αθωότητα των παραπόνων μου...
κι ενώ μπάλωνα την ξεσκισμένη μου καρδιά....
σαρκάζοντας τη δοτικότητα μου,
μέσα στο ανθογυάλι της πραγματικότητας
μοσχοβολούσαν προκλητικά φρεσκοκομμένα
ζωηρά όνειρα.
Αρχέγονα μαθήματα ζωής στο πιο
καθαρό δώμα του νου μου υπάρχουν,
σαν ένα αξιοπρεπές μουσείο γνώσης.
Κι ενώ αληθινά ορφανεύει η καρδιά
από αγάπη και παγώνει το αίμα....
με τ΄ ακροδάχτυλα της θέλησης ,
μέσα σε τέσσερις τοίχους
ψυχρός εκτελεστής του πόνου γίνομαι.
Μα πώς πάλι με γεννά
έτσι η μάνα σκέψη....;
"Κάθε ένας θάνατος είναι
και μια αληθινή προσωπική Ανάσταση
εκτίμησης"
Τρίζουν οι τάφοι των "χαμένων”!
❀ ❀ ❀ ❀
Έλα με του ήλιου το πιο παγερό χαμόγελο .
Πατώντας τα πεσμένα χρώματα της γης,
με τον αέρα του φτερουγίσματος των αποδημητικών
πουλιών και όλη τη φλυαρία της φύσης.
Έλα...
Πάντα υπάρχει μια πληγωμένη Άνοιξη
στο κατώφλι ενός χειμώνα να κοιμάται.
Με δροσερές σκέψεις από άδειες φωλιές,
στης νηνεμίας τον δικό της καιρό να πετά
τα όνειρα με φτερά από χελιδόνια.
Έλα...
Μην φοβάσαι να βραχείς....
Το νερό μελωδικά και βαρύτονα
αληθεύει την μελαγχολία της απουσίας σου,
με την ευωδιά της γνέφει το παράπονο.
Έλα....
Να χαιδέψεις μ΄ένα φιλί από κοντά.
Έργο τέχνης το ψηφιδωτό μιας κοιμωμένης εποχής
απ΄το αλάτι της ψυχής μου.
❀ ❀ ❀ ❀
Όταν κάποιοι ασπάζονται τέλματα.....
Εγώ αφουγκράζομαι το ριφιφί από το φως
του Ήλιου στους τοίχους μου,
για να φυγαδεύσω την ψυχή μου.
Όταν κάποιοι νιώθουν δέος
στο χείλος του γκρεμού,
εγώ μεθάω τον ίλιγγο και τολμώ ένα
πέταγμα στον αέρα ...
λίγο πριν τα χωμάτινα φτερά μου
ξαποστάσουν αλώβητα στο χώμα.
Όταν κάποιοι θρηνούν απώλειες...
Η δική μου ψυχή ανασταίνει στόματα,
λόγια και μορφές, ξεχαρβαλώνοντας
θαρραλέα από σπασμούς τη καρδιά μου.
Όταν κάποιοι κοιμούνται.
Εγώ ξαγρυπνώ...ξαγρυπνώ,
μακιγιάροντας λόγια που ηχούν
στις βιβλιοθήκες του πόνου μου
και τα πουδράρω αθωώνοντας
τα στη γαλήνη της ψυχής μου.
Όταν κάποιοι απλώς διαλαλούν πώς
ξέρουν ν΄αγαπούν....
Εγώ συγκρατώ με δυσκολία το
άτι που καβαλώ γιατί σαν καλπάσει,
σείεται η γη από σπαρτά ψυχής,
πάθους και λατρείας.
Έτσι ήμουν....
Έτσι είμαι...
Έτσι θα ΄μαι...
Άγρυπνος φρουρός της φαντασίας,
των ονείρων και του πάθους μου!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Γεννήθηκα 06/07/1979 στην Αθήνα
και έζησα στο Αιγάλεω. Σπούδασα
στα Τ.Ε.Ι Πειραιά Λογιστική και δούλεψα
σκληρά και ακατάπαυστα
από φοιτήτρια την επαγγελματική
μου αυτή δεξιότητα. Από μικρή ηλικία
είχα μια άσβεστη αγάπη για τους ανθρώπους ,
μια μεγάλη αγάπη για όλα τα παιδιά του κόσμου,
έναν ιδιαίτερο σεβασμό στη τρίτη ηλικία ,
μια αγάπη για κάθε μορφή ζωής και
ακλόνητη πίστη στον Θεό.
Περιστασιακά εκδήλωσα και άλλες πολλές
δεξιότητες καλλιτεχνικές της διακόσμησης,
του χορού,της μαγειρικής,της ζωγραφικής
τις οποίες ανέπτυξα στον ελεύθερο χρόνο
μου γιατί πάντα είχα ένα βαρύ πρόγραμμα.
Πάντα μα πάντα ξεχείλιζε η καρδιά μου
από έρωτα και αγάπη ,πιστεύοντας
πώς όλοι κατά κάποιο τρόπο στο λευκό
γεννηθήκαμε θεράπευα μέσα μου κάθε πληγή
από άλλους ,όσους έχασαν τον δρόμο τους
και βρέθηκαν στα λεγόμενα σκοτάδια. Η πληγή
που μου προκάλεσαν αρκετοί άνθρωποι
στην δική μου ψυχή και καρδιά πάντα μετατρέπονταν
σε δημιουργική αγάπη και συμπόνοια .
Όλη αυτή η γαλήνη και η ομορφιά που πηγάζει μέσα μου πάντα ξεχείλιζε και η γραφή εν μέρει ήταν ένας τρόπος εκτόνωσης της αγάπης που νιώθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου