ΙΩΑΝΝΑ ΚΡΑΝΙΤΗ " Ένας Χειμώνας και μια Άνοιξη μαζί "

Γλυπτό: Auguste Rodin - La Cathédrale, 1908

Δεν ξέρω αν περπατώ εγώ ή κάποιος άλλος,
βαδίζω σφίγγοντας το παλιωμένο μου κασκόλ,
αναπνέοντας βαθιά πρότερες στιγμές,
γεμάτες από εσένα.
Το θρόισμα ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων,
καθησυχάζει τον σύντροφο φόβο μου:
δεν σε πήρε το όνειρο,
υπάρχουμε στ' αλήθεια.
Βαδίζω κρατώντας σφιχτά
τον εαυτό μου
στο θυμάρι και τη λεβάντα ανάμεσα,
στο δεντρολίβανο και τις ελιές,
στο ήσυχο πάρκο.
Σιωπηλοί συνοδοί μου, διακριτικοί,
σαν όλους τους μοναχικούς
στα συναπαντήματά τους.
Ένας καφές - ζεστός κάποτε - κρυώνει πλάι μου.
Από το αναπόφευκτο ή από συμπαράσταση.
Κι όμως, θα τον αγαπούσα τον φετινό χειμώνα,
αν δεν ντυνόταν την απουσία σου
θα τον αγαπούσα πολύ.
Μα πώς, καρδιά μου πολύβουη και παράφορη,
έναν Χειμώνα και μιαν Άνοιξη μαζί
πώς ν' αγαπάς...;
.................................
Ιωάννα Κρανίτη