Δημήτριος Γερανιώτης -Κοπέλα σε Αγρό, 1905 |
Ήταν θυμάμαι Άνοιξη,όταν
σε πρωτοείδα.Το λυγερό σου το
κορμί,θαύμαζα που περνούσες
απάνω στο μικρό και γραφικό
πλακόστρωτο δρομάκι. Και
λες πως έσμιξε ο ουρανός στη
γη,έτσι που έμοιαζες Θεά μέσ'
στην μάτια μου,σ ακολουθούσα
στα κρυφά.Δεν χόρταινα την
ομορφιά που άγγιζε,το κάθε μου
το ένστικτο,λες κι ο αγέρας ένιωθε
κι'αυτός μαζί με μένα την χάρη
σου,και ξεγνοιασιά.Γύρισες και με
κοίταξες. Κάλιο να άνοιγε η γης
στο βλέμμα σου εκείνο.Κι εγώ,με
του μυαλού την αίσθηση,πως
άγγιζα το σύμπαν,μια στον αγέρα
μίλαγα,και μια στον εαυτό μου.
2 Φλεβάρη 2018
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΟΙΛΗΣ
μεγαλη τιμή για μένα αυτή η ανάρτηση...σας ευχαριστώ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή