ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΤΚΑΡΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ξεγελάστηκες ψυχή μου… όπως ο ταχυδρόμος,
που αφήνει σε λάθος γραμματοκιβώτιο ένα φάκελο.
Στερήθηκες ψυχή μου… όπως η θάλασσα,
που κανείς δεν τη ρώτησε αν θα ‘θελε να πετάξει στον ουρανό.
Πληγώθηκες ψυχή μου… όπως το μικρό παιδί,
που για πρώτη φορά βλέπει ματωμένο το γόνατό του.
Χαρίστηκες ψυχή μου… σε αισχροκερδείς τοκογλύφους,
κι όμως, δεν μπόρεσαν να σε κλέψουν από μένα!
Στέλλα Πετκάρη

Ξέρεις τι είναι το παράπονο φίλε μου;
Εκείνο … το ολοστρόγγυλο δάκρυ,
που δεν επιτρέπει η ψυχή, ν’ ανέβει στα μάτια…
για να μην εκθέσει την αξιοπρέπεια σου!
Στέλλα Πετκάρη

Σε κάθε προσκέφαλο που γέρνεις... η ανάσα μου.
Σε κάθε ώρα, σε κάθε τόπο… δίπλα σου,
λιμοκτονώντας στο σύνορο της ζωής σου.

Πώς να παραμερίσω… πως να σ’ εγκαταλείψω!
Παραχωρώντας με μια θέση,
στον ουρανό της καρδιάς σου... ρίζωσα.

Δε ζω φανερά… ζω σαν παράδοξη τιμωρία!
Σαν ένα σφάλμα… που θα συνεχίσει να υπάρχει,
μέχρι να σαρώσει την πραγματικότητα!
Στέλλα Πετκάρη
(Θεσσαλονίκη 16/2/2018)

Τι ωραία τύπισσα που είναι η ψυχή!
Εκεί που τρεμοσβήνει σ΄ ένα βάλτο απόγνωσης,
δίνει μια… και ξαναβγάζει τσάρκα τη ζωή σου!

Στέλλα Πετκάρη

Για να σταθείς...
στο "ύψος των περιστάσεων",
πρέπει να έχει μπόι… η ψυχή
κι ανάστημα... η συνείδηση.

Στέλλα Πετκάρη