ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ " Ατιτλο "

Μια ονειροπόλα ήμουν, μια περαστική
περιπλανώμενη στα σοκάκια της ζωής
τα παράθυρα στο διάβα μου κλειστά
ένοιωθα μάτια πίσω απ’ τις γρίλιες να με κοιτούν
με το βλέμμα να με τιμωρούν
που φεύγω και όλα τα αφήνω
ψίθυροι ξωπίσω να με κυνηγούν
κι ένα κατευόδιο πνιγμένο μες τη λύπη
Και τώρα, επιστρέφω σαν αέρας
απ’ το πουθενά, σάμπως να μην έφυγα ποτέ
στα ίδια σοκάκια τριγυρνώ
στέκομαι εμπρός απ’ τα παράθυρα
και λαχταρώ να μπω, να δω το μέσα τους
Όλα δείχνουν ερμητικά κλειστά
τα μάτια, τα στόματα, οι καρδιές...
Μα αγέρι είμαι, μια χαραμάδα μου αρκεί να εισχωρήσω
Για κοίτα που δεν αναγνωρίζω πια το σπίτι μου
ούτε το πρόσωπό μου
σαν το κοιτώ στον παλιό καθρέφτη
κι φωνή μου, χαμήλωσε κι αυτή
Όλα έχουν αλλάξει
Στέκομαι και κοιτώ
τούτο το σπίτι που τόσο οικείο μου φαντάζει
άνθρωποι που αγάπησα εδώ μέσα είχαν ζήσει
μα κανείς δεν είναι πια εδώ
κι εγώ, δεν ξέρω πού κατοικώ και πού υπάρχω
Στέκομαι και κοιτώ
πίσω απ’ τις γρίλιες, κοιτώ εκεί έξω
μια ονειροπόλα, μια περαστική
με εκείνο που ήμουν άλλοτε, πόσο πολύ μου μοιάζει
.
/>*/<