Κάτω από αστέρια που σβήνουν,
ρόδα εκατόφυλλα φιλούν τα χείλη
η ψυχή αφήνεται στη φαντασία
σχίζοντας τα όρια τα αμίλητα της σιωπής.
Το σμιλεμένο λευκό της
έχει την έκφραση που προδίδει
τα ενδότερα της τόλμης.
Η αγάπη ανθίζει εκεί που υπάρχει
ακόρεστη λαχτάρα ψιθυρίζει,
στις πέτρες που γονατίζουμε
όπου βλασταίνουν μικροί νάρκισσοι
όταν ξεχύνονται στα ξέφωτα
και σέρνουν στους ουράνιους θόλους
τους λυγμούς της νιότης τους,
πίνουν απ΄το ποτήρι του έρωτα
ήλιο, και δάκρυ από την ομορφιά
που καθρεφτίζεται στο χρόνο που ρέει
το εγώ της,
σκύβει το κάλλος να δει και δεν ατενίζεται,
τότε τυλίχτηκε με διαύγειες από κρύσταλλα,
τινάζοντας το βλέμμα στο αβυσσαλέο σύμπαν,
και δίνει τέλος στο αγκομαχητό
έμεινε ακίνητη σαν μάρμαρο…
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου