ΣΟΦΙΑ ΠΟΤΑΡΗ - Του Μανιάτη

Απόκαμες κορώνα μου και κίνησες να φύγεις
κουράστηκ’ η ψυχούλα σου κι άλλο δε θες να μείνεις
και φεύγεις μέρα Κυριακή, μέρα ευλογημένη
πού ΄χει του ήλιου η φωτιά τη γη μας γλυκαμένη
πού πάεις άντρα μου καλέ, πού πάεις αετέ μου;
πώς θ’ απομείνω μοναχιά χωρίς εσέ καλέ μου;
κορώνα μου, πορφύρα μου, σγουρέ βασιλικέ μου
άστρο μου και φεγγάρι μου και γαλανέ ουρανέ μου
στον κάτω κόσμο που θα πας να μη με λησμονήσεις
ταίρι σου είμαι και θα ζω όσο εσύ μ΄ορίσεις
ήσουνα υπερήφανος, κι ο λόγος σου περνούσε
όλοι σε λογαριάζανε, το μπόι σου μετρούσε
πρώτος ερχόσουν στη βολή πρώτος και στο ζευγάρι
μα πάνω απ’ όλα δίκαιος και άξιο παλληκάρι
το σπίτι μας το τίμησες με της αντρειάς τη μπέσα
ήξερες σ’ όλα να σταθείς και σ΄όλα να ΄σαι μέσα
ώρα καλή σου άντρα μου, τον πύργο κατεβαίνεις
και τ΄άρματά σου τα χρυσά απάνω σου τα δένεις
λεβέντη μου περήφανε, λιοντάρι της γενιάς σου
σε χαιρετάν η μάνα σου και τα χρυσά παιδιά σου
κι εγώ το μαυροταίρι σου στη θέση σου θα μείνω
κι εσύ να είσαι ήσυχος κι υπόσχεση σου δίνω
πως όπως όλα τ’ άφηκες έτσι και θα απομένουν
κι εκειός που λόγο δεν κρατά τα χρόνια του να φτένουν
ώρα καλή σου άντρα μου κι αφέντη του σπιτιού μας
περήφανος κι εκεί που πας, καμάρι του σογιού μας

Σοφία Πόταρη
Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι
ποιήματα και θρήνοι
ΟΣΤΡΙΑ

Η φωτογραφία ανήκει στον Γιώργο Μανιατέα.