ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΤΟΥΣΗ " Ατιτλο "

Σ' ένα ματωμένο πλανήτη,
που ακόμα αναζητά η ζωή
το νόημά της, περπατά τη νύχτα
απαρηγόρητη η καρδιά.
Σκοτάδι...
Το φεγγάρι δε ρίχνει πια
μαγικές σκιές στους δρόμους της γης.
Χλώμιασε το ασήμι του...
Γέμισε ενοχές το λυπημένο του πρόσωπο.
Κρύφτηκε πίσω από τη βροχή,
που δέρνει ανελέητα τη γη...
Τι να φωτίσει; Ποιον και με ποιο
όνειρο να ταξιδέψει;
Κανείς δεν το πιστεύει πια...
Κι η αθωότητα θρηνεί για την πληγή της
σε τόπους μοναχικούς...
Τι πρώτα να ξεπλύνει το δάκρυ της;...
Και πώς να φτάσει ο ήχος του λυγμού της
σε ώτα μη ακουόντων...και ο πόνος της σε καρδιές από σκληρό βράχο κι αρμύρα;
Πορεύεται μόνη της στα σκοτάδια
με την ελπίδα να συναντήσει τον ... άνθρωπο
στους παγωμένους και έρημους δρόμους της γης, τους γεμάτους με τις πεθαμένες φωνές των παιδιών του, των παιδιών της...

Μ.Κ.
26/02/2018