Πρωινή ομίχλη
δρόμοι καλογυαλισμένα κάτοπτρα
πολλαπλών ερμηνειών
Πορεία στο συγκεχυμένο
Κανένα σχεδιάγραμμα
όλα χύμα
Μια σιγουριά
βεβαιότητα αξίας σταθερής
ο καυτός καφές
στην κούπα της γιαγιάς μου
Η ζωή μου απεδείχθη
αλεξήλιος σφόδρα
οι απορίες της ύπαρξης
σταθερά
φορτωμένες στο πορτ-μπαγκάζ
Μου αρέσουν οι πολυδαίδαλοι
αερόδιάδρομοι
ταχείας διαφυγής
Στο μέτωπό μου γράφει
μέτοικος
χωρίς αποσκευές
χωρίς απαιτήσεις
Πώς να ζωγραφίσω το ταξίδι
με κομμένα φτερά;
Παρόλα αυτά
απογειώνομαι
Στην υστερία των τύψεων
φέρνω στο νου
την απελπισία της Ανδρομάχης
στη θέα του Έκτορα
Τουλάχιστον εγώ
δεν έχω κανέναν έρωτα
να θρηνήσω
μέσα στα ανοχύρωτα κάστρα μου…
( Φ.Β. 18272 ''ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ'' 2018)
Αν ποίηση ήταν μόνον λέξεις, η Φ.Β θα ήταν ένα ακόμη παράδειγμα γλωσσοπλάστη που επιχειρεί να κρατηθεί από αυτές. Όμως, στην προσπάθειά της δεν στοιχίζει απλά λέξεις. Βγάζει βαθύ συναίσθημα από τον τρόπο που παρατηρεί το περιβάλλον γύρω της και του ανθρώπους, όταν δεν σκύβει βαθειά μέσα της αναζητώντας τον εαυτό της... Γι αυτό κι ειαι ποίηση αυτό που κάνει...
ΑπάντησηΔιαγραφή