έναν ήλιο μόνο έχουμε,
κι αυτός είναι κόκκινος φωτιάς.
Κι όσοι τον αντίκρισαν για τελευταία φορά
σε παλιότερες αναρτήσεις
τώρα γαληνεύουν, στα ανομολόγητα
του νου.
Μια μνήμη ασημένια φεγγαριού
μας σέρνει στα παραγάδια της
στις νύχτες που έρπονται,
στο γέλιο που θρυμματιζόταν,
στα χέρια που χωρίζονταν.
Αν αγαπάς μείνε, μείνε στα σκοτάδια
κι αν έχεις συνείδηση πάρε το τρένο και φύγε
εγώ θα σε ακολουθώ με το ρυθμικό μου
αγκομαχητό στα ανώγια, στα κατώγια
έρμαιο στο μάταιο μιας επανάστασης.
Κι ας έρθουν καταιγίδες απ΄τα ξέφτια τ΄ουρανού
εμείς πριν μας σκορπίσουν οι ανεμοθύελλες
στη μοναξιά του χρόνου θα ζήσουμε
στην ηττημένη παρένθεση...
Κόκκινος θάνατος...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου