Σαν άνεμος αμόλυντος,
σα χάδι φτερωμένο
διψούσαμε ακόμα
για μάτια και μαλλιά
Δε γύρισες στην πόρτα μας
και μένω να προσμένω
της πορφυρής σου θύμισης
ακούω τη λαλιά.
Στη πλώρη αποκοιμήθηκα
που είχαμε ακουμπήσει
βροχής σταγόνες όνειρα
στο ξέφραγο αμπέλι
Η όψη σου τη σκέψη μου
μόνη θα την αφήσει
τη θάλασσα που μου’φερες
την πλημμυρίζω μέλι.
Ήταν χαρά ατιμώρητη
ήταν βολβός στο χώμα
ήταν παιδιά που έπαιζαν
με φίλημα στο στόμα
Ήταν πουλιά που γύριζαν
στα πεύκα της αυλής μας
ήταν γαλάζια θάλασσα
στο κέντρο της ψυχής μας.
Κυλάει στο στόμα το γλυκό
κρασί της ύπαρξης σου
κυλάει στο σώμα η μουσική
της πρώτης επαφής σου
Πετάει ψηλά και χάνεται
ψιθύρισα ένα στίχο
σα μίλησαν τα χέρια μας
εκεί κοντά στον τοίχο.
Τα μυστικά που είπαμε
στο πάθος μας δοσμένοι
σε ξαστεριές απάνεμες
αφήνω ν’ακουστούνε
μήπως στο κήπο του Θεού
σα προσευχές σταθούνε,
να ξαναδώ στα μάτια σου,
όλη την οικουμένη...
Κωνσταντίνος
Ποιητική Συλλογή
ΔΙΟΡΑΣΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου