μου είχες πει να μην κάνω φτερά
στα χέρια των ανέμων,
ω αγρύπνια,
πρέπει να φύγω να πάω
σε βύθη αετίσια, αθώρητα,
δεν περισσεύει άλλη πατρίδα εδωδά
γιατί την αυγή περνά η ελπίδα
περνά και δεν μου λέει αν
οι άγγελοι την ώρα που πέφτει η νύχτα
αν κάποιος χτυπήσει την πόρτα
το βαθύ σκοτάδι θα έχω αγκαλιά.
Τίποτα τυχαίο δεν είναι
στο χάραμα όταν ακούς το λάλημα
πουλιού,
να έχεις στο νου σου πως κάθε φορά
θα είναι μιας προδοσίας προάγγελος,
εσύ δεν είχες καμία αδυναμία,
εγώ είχα μία.
Αγαπούσα τα ολόφωτα
την ιστορία,
τη μόνη αστροφεγγιά
τα ποιήματα,
τα χρυσαφένια φτερουγίσματα
ω ναι, τ΄άστρα τ΄ομολογώ
το φλεγόμενο πνεύμα.
Γρηγορία Πελεκούδα
Συγχαρητήρια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή