Ο Σπύρος Αυλωνίτης γεννήθηκε και σπούδασε στην Αθήνα. Ο πατέρας του Μηνάς καταγόταν από την Κρήνη Κερκύρας και η μητέρα του Αικατερίνη από το Μούδρο της Λήμνου, με ρίζες από το Καϊσερλί της Μ. Ασίας .
Από τα φοιτητικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον συνδικαλισμό αλλά και μετέπειτα με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων στη γειτονιά του, στους Αγίους Αναργύρους Αττικής.
Είναι Πολιτικός Μηχανικός και έχει δύο παιδιά. Την Ιωάννα πτυχιούχο της Παντείου και τον Μηνά πτυχιούχο Τ.Ε.Φ.Α. ( Γυμναστική Ακαδημία ).
Πολλά ποιήματά του έχουν βραβευτεί και έχει συμμετάσχει ως μέλος σε πολλές κριτικές επιτροπές σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ποίησης .Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση.
Εχει γράψει ποιήματα αλλά και μυθιστορήματα :
" Σκόρπια φύλλα " ( Ποιήματα )
"Του Ανέμου χάρισμα " ( Ποιήματα )
" Της γης στολίδι " ( Ποιήματα )
" Ακροκέραμο " ( Ποιήματα )
" Ενας Ελληνας " ( Μυθιστόρημα )
" Αν ξημερώσει " ( Μυθιστόρημα )
" Απανεμιά " ( Ποιήματα )
" Δίχως ουρανό "( Μυθιστόρημα )
" Αναμνήσεις από το μέλλον "( Μυθιστόρημα )
" Αντίθετα " ( Ποιήματα )
" Λίγο απ΄την αρχή " Μυθιστόρημα
" Ανάπλους " Ποιήματα
" Ο Φάρος " Μυθιστόρημα
" Αντιφεγγίσματα " ( Ποιήματα )
" Αγρυπνία " ( Ποιήματα )
Το μυθιστόρημά του Ενας Έλληνας έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά .
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών ( Ε.Ε.Λ.) στην οποία διετέλεσε και μέλος την Επιτροπής κρίσης νέων μελών και ταμίας του διοικητικού Συμβουλίου τους
ΒΙΒΛΙΑ
Σκόρπια φύλλα
Εκδόσεις - Έψιλον, 2009
Είδος - Ποίηση
Σελίδες - 110
ISBN 978-960-395-082-0
Ποίημα Συλλογής
Πες μου παιδί μου
[ Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου ]
Πες μου παιδί μου
Τι έφταιξε και δίπλα σου δεν βρέθηκα ποτέ ?
Τι σ΄έκανε και μου 'κρυβες τον ήλιο της ψυχής σου ?
Ποιό όνειρό σου όμορφο, σου στέρησα για πάντα ?
Πες μου παιδί μου
Τούτος ο κόσμος είναι πιο σάπιος απ' ό,τι φαίνεται?
Τούτη η φύση δεν τους αντέχει τους αγγέλους?
Τούτη η ζωή τελείωσε και 'γω δεν το 'χω καταλάβει?
Πες μου παιδί μου
Πόσες φορές σ΄απογοήτευσα χωρίς ένα γιατί ?
Πόσες φορές σου φάνηκα αλλιώτικος , μικρός ?
Πόσες φορές τ' αστέρι που έδειχνα θάμπωνε ολοένα ?
Πες μου παιδί μου
Την ώρα που έφευγες , μας είχες συγχωρέσει?
Την ώρα εκείνη δάκρυσες για αυτόν που σε σκοτώνει ?
Την ώρα εκείνη η μορφή του , μήπως ήταν η δικιά μου ?
Πες μου παιδί μου
Για μας που πίσω μείναμε ,υπάρχει σωτηρία ?
Για μας που αλλιώς αρχίσαμε και φτάσαμε ως εδώ.
Για μας που θέλαμε ν' αλλάξουμε τα πάντα.
Για μας που σου προσφέραμε τα πάντα χαλασμένα ....
Πες μου παιδί μου....
Απο την συλλογή [ Σκόρπια φύλλα ]
Σπύρος Αυλωνίτης - Τ' ανέμου χάρισμα
Εκδόσεις - Έψιλον, 2010
Είδος - Ποίηση
Σελίδες - 108
ISBN (978-960-395-082-0
Σελίδες - 108
ISBN (978-960-395-082-0
Ποίημα Συλλογής
Πόσο κοντά αισθάνομαι στην τελειότητα
όταν στου έρωτα τα μονοπάτια με οδηγεί
κύμα ατίθασο , πανώριο με συνεπαίρνει
στα απύθμενα νερά του πάθους σου .
Ψάχνω τη λέξη να βρω , αυτήν που πρέπει
να ιστορεί , να περιγράφει , να ζωγραφίζει
την ηδονή που βλέπω στα υγρά σου μάτια
το τρεμούλιασμα της φωνής στ' αυτιά μου
την ανατριχίλα του κορμιού στα χέρια μου.
Τούτη η στιγμή ζητώ να μην περάσει
όσο κι αν είναι γρήγορη σαν αστραπή
στα άδυτα του μυαλού μου να κρυφτεί
κι όταν θέλω να την ανασύρω
μόνο για να την συγκρίνω με ό,τι θα ζήσω....
Από την συλλογή [Τ' ανέμου χάρισμα]
Της γης στολίδι - 2010
Σπύρος Αυλωνίτης - Της γης το Στολίδι ( ποιήματα)
Εκδόσεις - Έψιλον 2010
Ποιήματα Συλλογής
Έρωτας
Σύρθηκε η γλώσσα απαλά
στων χειλιών το περίγραμμα
που στέγνωσε ο πόθος .
Αναρρίγησε η σάρκα ηδονικά
στο χάδι των δακτύλων
που πάνω σου ακούμπησαν .
Τρεμόπαιξαν τα μάτια νωχελικά
στο διάβα του χρόνου
που απότομα σταμάτησε .
Σκίρτησε η καρδιά αναίτια
στο κάλεσμα του κορμιού
που ανεξέλεκτα πάλλεται .
Θόλωσε η σκέψη αναπάντεχα
από του νου το γλυκό μεθύσι
που ελεύθερος αισθάνεται .
Άλλο μην αναρωτιέσαι,
ναι , αυτό είναι έρωτας.....
Από την συλλογή [Της γης στολίδι ]
✧ ✧ ✧ ✧
Το μεγαλείο του έρωτα
Ακροπατώντας στα όρια του χρόνου
θερμή συνάντησα την ανάσα σου
ανεξέλεγκτη ένιωσα τη σάρκα σου
στις παρυφές της υγρής ακρογιαλιάς.
Προσπαθώντας το όνειρο να συναντήσεις
σκόνταψες στην σμιλεμένη απ' το κύμα πέτρα
εκείνη που σαν προκέφαλο κράτησες
όταν βρέθηκες ανάστροφα σε ταξίδι
με πυξίδα το τρέμουλο του κορμιού σου
να σμίγει με τους χτύπους της καρδιάς.
Την λάμψη των άστρων θαυμάζεις
ανάταση της πληγωμένης ψυχής σου
μαζί με κάθε άναρθρο φθόγγο που βγαίνει.
Ό,τι ποθούσες μια ολόκληρη ζωή
απόψε γεύεσαι σε μια στιγμή .
Να μην σβήσουν τα χνάρια σου ζητάς
ανεξίτηλα να μείνουν στην άμμο πάντα
να θυμίζουν το μεγαλείο του έρωτά σου ...
Από την συλλογή [Της γης στολίδι ]
Ακροκέραμο - 2010
Σπύρος Αυλωνίτης - Ακροκέραμο (ποιήματα)
Εκδόσεις - Έψιλον 2010
Ποιήματα Συλλογής
Εκδόσεις - Έψιλον 2010
Ποιήματα Συλλογής
Δεν ήμουν εγώ
Καράβι στ' ανοιχτά βουλιάζει
δεν βρήκαν ούτε ναυαγό
θρήνος γύρω, η καρδιά σπαράζει
ευτυχώς, δεν ήμουν εγώ!
Φωτιά μεγάλη καίει τα δάση
μάταια ψάχνουν τον πυραγό
κανείς πια δεν θα τον αγκαλιάσει
ευτυχώς, δεν ήμουν εγώ!
Ατύχημα συμβαίνει στο καρνάγιο
έγινε έκρηξη στο φορτηγό
τάμα η μάνα έκανε στον Άγιο
ευτυχώς, δεν ήμουν εγώ!
Σεισμός σ' άλλη πόλη θα γίνει
απ' το σπίτι έξω δεν θα βγω
τίποτε όρθιο ας μην μείνει
ευτυχώς, δεν ήμουν εγώ!
Στο τρίτο κάποιος έχει πεθάνει
ακούω κλάματα απ' το φωταγωγό
το παιδί του δεν ξέρει τι να κάνει
ευτυχώς, δεν ήμουν εγώ!
Ολοι μαζί στη γειτονιά γλεντάνε
έβγαλε ο Μάνος το γιό του ναυπηγό
αδελφωμένοι πίνουν και τα σπάνε
δυστυχώς, δεν ήμουν εγώ!
Απο την συλογή [Ακροκέραμο]
✧ ✧ ✧ ✧
ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
Ντροπαλά το φως κοντοστάθηκε
πριν το κορμί σου αγκαλιάσει
που για τη γύμνια του αδιαφορεί
ναρκωμένο απ' την ονείρωξη.
Κοντά στην αρχή του τέλους
του νου η αναλαμπή ξαφνιάζει
καθώς η μέρα είναι κοντά .
Προσπαθώντας να ξεχωρίσω
αν τ' όνειρο προσπέρασα
ό,τι έζησα ακόμη δεν πιστεύω
πως την συντροφιά σου αξιώθηκα
στην απόκρυφη τούτη κάμαρη.
Και κείνο το θείο πρόσωπο
σαν φεγγάρι ολόγιομο
με τα μάτια κλειστά κοιτά
την νιογένητη ανάμνηση
που ποτέ δεν θα ξεθωριάσει .
Ένα ανάλαφρο μειδίαμα
μαρτυρά τι αισθάνεσαι.
Την κάθε στιγμή γεύεσαι
της νύχτας που λιγοστεύει
πριν η αυγή τα πάντα σβήσει...
Απο την συλογή [Ακροκέραμο]
ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
Ντροπαλά το φως κοντοστάθηκε
πριν το κορμί σου αγκαλιάσει
που για τη γύμνια του αδιαφορεί
ναρκωμένο απ' την ονείρωξη.
Κοντά στην αρχή του τέλους
του νου η αναλαμπή ξαφνιάζει
καθώς η μέρα είναι κοντά .
Προσπαθώντας να ξεχωρίσω
αν τ' όνειρο προσπέρασα
ό,τι έζησα ακόμη δεν πιστεύω
πως την συντροφιά σου αξιώθηκα
στην απόκρυφη τούτη κάμαρη.
Και κείνο το θείο πρόσωπο
σαν φεγγάρι ολόγιομο
με τα μάτια κλειστά κοιτά
την νιογένητη ανάμνηση
που ποτέ δεν θα ξεθωριάσει .
Ένα ανάλαφρο μειδίαμα
μαρτυρά τι αισθάνεσαι.
Την κάθε στιγμή γεύεσαι
της νύχτας που λιγοστεύει
πριν η αυγή τα πάντα σβήσει...
Απο την συλογή [Ακροκέραμο]
Ένας Έλληνας - 2012
Σπύρος Αυλωνίτης - Ένας Έλληνας
Εκδόσεις - Ποιήματα των Φίλων, 2012
Είδος - Νεοελληνική πεζογραφία - Αφήγημα
Σελίδες - 115
ISBN 978-960-9733-05-2,
Περιγραφή
Πολλές φορές, η ζωή γράφει παράξενες και απρόβλεπτες ιστορίες, που αγγίζουν τα όρια του απίστευτου, του εξωπραγματικού. Κι όμως, είναι αληθινές κι ας φαίνονται σαν παραμύθι.
Ένας άνθρωπος, ένας Έλληνας που διέγραψε κι αυτός την πορεία του στο χρόνο κι έτσι έζησε ό,τι διαδραματίστηκε στην πατρίδα του, αλλά και στον κόσμο γενικά.
Γεγονότα, που έγιναν με κινηματογραφική ταχύτητα, μα άφησαν βαθειά τα σημάδια τους στοχρόνο.
Πρόσωπα που εμφανίστηκαν και με την παρουσία τους συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό στη διαμόρφωση της ιστορίας.
Αναμφισβήτητα μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις και γεγονότα, που κάθε μέρα ήταν και μια πρόκληση για να τη ζήσεις.
Απανεμιά - 2013
Σπύρος Αυλωνίτης - Απανεμιά
Εκδόσεις - Ποιήματα των Φίλων, 2013
Είδος - Ποίηση
Σελίδες - 109.
Επιμέλεια σειράς: Κώστας Ριτσώνης
ISBN 978-960-9733-07-6,
Η εικόνα εξωφύλλου είναι έργο σε σμάλτο του Κώστα Αντωνάκη
Ποιήματα Συλλογής
Απανεμιά
" Το ανέφικτο ακόμα κυνηγάς
όταν απρόσμενα υπάρχει
η απανεμιά μέσα σου "
✧ ✧ ✧ ✧
ΑΡΝΙΕΜΑΙΑρνιέμαι
Τον ερχομό της χειμωνιάς
στο ζεστό ακρογιάλι .
Το αδιέξοδο του νέου
στις συμπληγάδες του σήμερα .
Το θλιμμένο χαμόγελο
ζωγραφισμένο στο κάδρο .
Την απόγνωση του άνεργου
για το ακαθόριστο μέλλον .
Το νεκρό κοχύλι
να τρίβεται στα βότσαλα .
Τον βουβό αποχαιρετισμό
του μετανάστη
Τον καμένο κορμό
του γέρικου δέντρου .
Την τελευταία ανάσα
του πληγωμένου ναυτεργάτη .
Την ειρωνεία του χορτασμένου
στον πεινασμένο ταξιδιώτη .
Την αδυναμία της φωνής
να ξεσηκώσει τους σκλάβους .
Την παράδοση άνευ όρων
στην ανάλγητη εξουσία .
Την ανυπαρξία αντίδρασης
στους νέους κατακτητές .
Αρνιέμαι να ζω σκυφτός
αφού μπορώ να πετάξω .
Αρνιέμαι πως , φτερά δεν έχω.....
Από την συλλογή [Απανεμιά]
✧ ✧ ✧ ✧
'Ασε με !
[Σε μιά Κυρία ]
Χαμήλωσες απόψε τ' άστρα
δίπλα μου πριν γείρεις
ό,τι φαντάστηκες , τώρα
ποθείς να νιώσεις.
Χέρια ευλογημένα
τρέμοντας διαγράφουν
του κορμιού το περίγραμμα.
Φωτοβολούν τα μάτια
οδηγούν, άσβεστος φάρος
στης τέρψης τ' ακρογιάλι.
Διαχέουν οι αγέρηδες
τους ψίθυρους της ηδονής
στο φλύαρο κύμα
που καρτερικά περιμένει
για να τους ταξιδέψει
'οσο μακριά μπορεί
η θάλασσα να φτάσει ...
Να χαρείς , μην φέρεις το φως
μην μου αποκριθείς , όταν
την πόρτα που σου άνοιξα
πίσω σου θα κλείνεις.
Άσε με , ως την αυγή
να μ' ακουμπά τ' άρωμά σου
και ο τρελός να νομίζω
πως δίπλα μου κοιμάσαι...
Απο την συλλογή [Απανεμιά ]
Αν ξημερώσει... 2013
Σπύρος Αυλωνίτης - Αν ξημερώσει...
Είδος - Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα
Εκδόσεις - Ποιήματα των Φίλων, 2013
Σελίδες - 157
Επιμέλεια σειράς: Κώστας Ριτσώνης
ISBN 978-960-9733-21-2,
Περιγραφή
Για μερικούς ανθρώπους, η πορεία τους στη ζωή, είναι προδιαγεγραμμένη πριν ακόμη φτάσουν σ' αυτόν τον ανάλγητο κόσμο. Λες και έχουν ντυθεί κατάσαρκα τα λάθη, τις αμαρτίες, τα παραπτώματα κάποιων άλλων, ίσως των γονιών τους.
Κάποιοι παραδίδονται στη ροή του ποταμού, που τους οδηγεί στην ανυπαρξία του πελάγους. Άλλοι αγωνίζονται ν' αλλάξουν την πορεία του πλοίου που άθελά τους ταξιδεύουν μαζί του.
Πασχίζουν με κάθε τρόπο να κρατηθούν στην επιφάνεια έστω κι αν όλοι τους αγνοούν, τους λοιδορούν, τους θεωρούν «βαρίδια» της κοινωνίας.
Ψάχνουν μ' αγωνία τ' αστέρι που θα τους οδηγήσει κι ενώ γνωρίζουν ότι είναι σβηστό, εκείνοι προσπαθούν και ελπίζουν πως θα μεταβληθούν τα δεδομένα... Πως κάποτε θα κουραστεί η μοίρα να τους χτυπά και τότε θα ξημερώσει μια άλλη πιο φωτεινή, πιο όμορφη μέρα.
Αν ξημερώσει...
Δίχως ουρανό - 2014
Σπύρος Αυλωνίτης - Δίχως ουρανό
Είδος - Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα
Εκδόσεις - Ποιήματα των Φίλων, 2014
Σελίδες - 180
Επιμέλεια σειράς: Κώστας Ριτσώνης
ISBN 978-960-9733-26-7,
Η εικόνα του εξωφύλλου είναι έργο σε σμάλτο του Κώστα Αντωνάκη.
Η πατρίδα μας που τη δέρνει ο ήλιος, η θάλασσα και η διχόνοια , υπήρξε η κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού , φωτεινός φάρος για όλη την ανθρωπότητα.
Στην εποχή μας συνάντησε και πάλι τα "πέτρινα χρόνια" , γιατί την τύχη της , εμπιστεύτηκε σε λάθος χέρια, και δεν είναι η πρώτη φορά , μα δυστυχώς δε φαίνεται να είναι και η τελευταία.
Η εξιστόρηση της πορείας κάποιων ανθρώπων του μόχθου δια μέσου του χρόνου,αποκαλύπτει περίτρανα πώς οδηγηθήκαμε σ' αυτό το τέλμα της ανυπαρξίας , της εγκατάλειψης και της μιζέριας.
Μοναδική διέξοδός μας , ο επίμονος και διαρκής αγώνας , χωρίς διακρίσεις, δίχως φόβους. Άλλωστε τους μόνους που πρέπει να φοβούνται οι Έλληνες , είναι οι ίδιοι οι Έλληνες.
Σ' αυτή τη μάχη επιβίωσης , δεν υπάρχουν φραγμοί, δεν υπάρχουν όρια κι αν ο ουρανός αποτελεί ένα όριο, τότε ας μείνουμε δίχως ουρανό, να φτιάξουμε τον δικό μας , μπορούμε ....
Αγρυπνία - 2014
Εκδόσεις - Ποιήματα Φίλων 2014
ISBN 978- 960-9733-33-5
Ποιήματα Συλλογής
Τα παιδιά αναίτια πεθαίνουν
σαν κρινάκια στο βάζο
δίχως το γιατί να γνωρίζουν.
Τα κοχύλια άψυχα στην άμμο
μαρτυρούν ένα άδοξο τέλος
που το πέλαγος τους χάρισε.
Τα αστέρια νωχελικά φωτίζουν
τα νεκρά κορμιά των άστεγων
δίπλα σε κάδους απορριμματοφόρων.
και εγώ σε μια ιδιότυπη αγρυπνία
κοντά στο τζάκι καθισμένος
καρτερώ τους άλλους ν΄αντιδράσουν.
✧ ✧ ✧ ✧
ΣΥΝΕΧΙΣΕ....
[ Σε ένα φίλο ]
Ασύνταχτες στροβιλίζονται οι μνήμες
κίτρινα φύλλα στον άνεμο δοσμένα,
ακατάληπτες λέξεις φτάνουν στο στόμα
αδύναμες τον όλεθρο να περιγράψουν.
Νιώθεις, πονάς , βαριανασαίνεις τώρα,
δίχως τη δύναμη να' χεις να πεις κάτι.
Κρυφή σου θέληση να' ναι εφιάλτης
που θα σβήσει σαν η αυγή χαράξει.
Όμως, στο σήμερα ζεις κι ας μην πρέπει,
μ' ένα <γιατί> κρεμασμένο στα χείλη ,
μ' απόγνωση ματωμένα όνειρα βλέπεις .
Πάνω απ' το μισόγυμνο κορμί σου
αδύναμη η ψυχή σπαρταράει ,
σε θολά νερά άβαθης σκέψης,
απεγνωσμένα την επιφάνεια ψάχνει,
τον καθαρό αγέρα να γευτεί πάλι.
Μέχρι τ' αστέρια να λάμψουν πάνω...
Συνέχισε......
Από την συλλογή [ Αγρυπνία ]
Λίγο απ΄την αρχή - Μυθιστόρημα
Σπύρος Αυλωνίτης - Λίγο πριν την αρχή.
Εκδόσεις Αλφειός
ΙSBN 978-960-9733-07-6
Τότε μοιραία και αναπόφευκτα αναπολούμε όσα ζήσαμε. Σαν σε ταινία, περνούν από μπροστά μας , πρόσωπα γνωστά ή ξεχασμένα για να μας θυμίζουν αυτά που μέσα στη σκέψη μας τόσα χρόνια υπήρξαν " στιβαγμένα ".
Είναι όμορφο εκείνο το ταξίδι, γιατί στον καιρό που μεσολάβησε , επιλεκτικά ο νους έχει κρατήσει μόνο τις ευχάριστες αναμνήσεις να μας προσφέρει.Μίση, πάθη και κακίες , στέκουν στο πλάι σαν ξεθωριασμένες εικόνες, μόνο γιατί εμείς το θέλουμε, πριν σβήσουν τελείως από την μνήμη μας.
Κι όταν η μπόρα περάσει, ξαναζούμε τα ίδια λάθη, τις ίδιες χαρές και λύπες, λες και το σύμπαν κάνει κύκλο γύρω από εμάς, Ποτέ όμως δεν είμαστε σίγουροι, αν έπρεπε να επιστρέψουμε ή να διαβούμε στην αντίπερα όχθη , να γνωρίσουμε μια άλλη διάσταση ίσως, έτσι για να ανακαλύψουμε κάτι καινούργιο, έστω κι αν το τίμημα είναι τόσο μεγάλο....
Ανάπλους
Σπύρος Αυλωνίτης - Ανάπλους
Εκδόσεις Αλφειός
ISBN: 978- 960-9733-33-5
Εξώφυλλο : Ρωξάνη Σταμέλλου
Ποιήματα Συλλογής
Ανάπλους
Στην στάχτη των χαμένων ονείρων
η ψυχή σαν σπίθα σιγοκαίει.
Αφουγκράζεται του κόσμου τον σφιγμό.
Στα σύννεφα , η βροντή παραφυλάει
να φουσκώσει ή να σβήσει
όσα ο χρόνος διακριτικά αγνόησε.
Είναι νωρίς για πρωτοβρόχια
κι αργά γι' ανώφελη συγνώμη.
Πώς να ξαναγεννηθεί ο Φοίνικας
αν φωτιά δεν ανάβει.
Πορεύσου στο κατάρτι δεμένος
μ' ένα θάρρος κρυμμένο στην ψυχή
στη μόνη ανοιχτή ρότα,
ως την αιτία ν' ανταμώσεις.
Ανάπλους στη ροή των γεγονότων.
Στον εαυτό σου το χρωστάς.
✧ ✧ ✧ ✧
ΚΟΚΚΙΝΟ
[ Σε εσένα ]
Κόκκινο τριαντάφυλλο σε χέρια ιδρωμένα ,
σκαλωμένα στης αναμονής τα ακρόκλωνα .
Κόκκινο νησί, αιγιοπελαγίτικο δειλινό
κι ο ήλιος ξαναμμένος τη δροσιά ν' αναζητά .
Κόκκινο φόρεμα ντύνει το κορμί ,
χνάρια αφήνει σχίζοντας τον μαβή ουρανό.
Κόκκινο αίμα, φλογισμένο, πάλλεται
στις φθαρμένες της απόγνωσης φλέβες.
Δεν περπάτησες στ΄ακρογιάλι του έρωτα
κι ας σε πρόσμενα ,μάταια, αγκαλιά με το κύμα .
Κυλάει λαμπυρίζομτας ο ποταμός των άστρων
μα κανένα σ' εσένα δεν με οδηγεί .
Πνιγηρή σιωπή κραυγάζει ένα παράπονο.
Ποτέ δεν θ' ανταμώσω
το ΚΟΚΚΙΝΟ....
Απο την συλλογή [ Ανάπλους ]
Ο Φάρος - Μυθιστόρημα
Αυλωνίτης Σπύρος - Ο φάρος
Εκδόσεις - Δρόμων
Εκδόσεις - Δρόμων
Είδος - Μυθιστόρημα
Περιγραφή
Όταν όλα μοιάζουν χαμένα ή έτσι τουλάχιστον φαίνονται , ανάμεσα στο σκοτάδι της απόγνωσης και στα γκρίζα σοκάκια της θλίψης , αναπάντεχα σιγοφέγγει κάπου μακριά , ένας άσβεστος φάρος , για να θυμίζει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί ακριβώς, δεν έχει ακόμα αρχίσει...
Περιγραφή
Όταν όλα μοιάζουν χαμένα ή έτσι τουλάχιστον φαίνονται , ανάμεσα στο σκοτάδι της απόγνωσης και στα γκρίζα σοκάκια της θλίψης , αναπάντεχα σιγοφέγγει κάπου μακριά , ένας άσβεστος φάρος , για να θυμίζει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί ακριβώς, δεν έχει ακόμα αρχίσει...
Αντιφεγγίσματα Ποιήματα
Εκδόσεις - Δρόμων
Ποιήματα Συλλογής Αντιφεγγίσματα
Τα μάτια σου, αντιφεγγίσματα στο λυκόφως
του άναστρου ουρανού της ύπαρξής μου
ακαθόριστη πορεία πλεύσης χάραξαν
για το χαμένο δισκοπότηρο της ευτυχίας .
Αναπάντεχα το κύμα ξέθαψε τον έρωτα
και λαμπυρίζει σαν αστραφτερό πετράδι
κάτω απ' το φως ενός χλωμού φεγγαριού
που διαγράφει το περίγραμμα της μορφής .
Ποτάμι ορμητικό ο πόθος απέτρεψε
την ανάδειξη κάθε μύχιας σκέψης
απ΄τα βάθη της ερειπωμένης ψυχής
που επιζητούσε την ηδονή σαν εξαγνισμό .
Μάταια τα μαργαριταρένια δάκρυα
τη στάχτη προσπάθησαν να ξεπλύνουν
απ' το άνυδρο τοπίο της απόγνωσης.
Άμμος λευκή γλύστρησε αναίτια ο χρόνος
ανάμεσα στις προσμονής τις παλάμες
δίχως ποτέ πραγματικά να ανταμώσουμε..
✧ ✧ ✧ ✧
ΠΕΛΑΓΙΣΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ
[ Σ' εκείνη]
Μεσοπέλαγα αρμενίζω
τ' όνομά σου ψιθυρίζω
περπατάς πάνω στο κύμα
μ' αέρινο δροσάτο βήμα .
Όμορφο είναι το ταξίδι
μα η σκέψη σου βαρίδι
τη μορφή σου έχω εξάντα
θα πορευτώ μ'αυτή για πάντα.
Ο ερχομός σου μόνη ελπίδα
τα λόγια κόβουν σαν λεπίδα
το πούσι στο λαιμό θηλιά
ξεθώριασε πάλι η μιλιά .
Χρυσές αναλαμπές τα μάτια
μα μ' έκαναν χίλια κομμάτια
αντίδωρο πρόσφεραν της λύπης
όσο νυχτώνει, τόσο μου λείπεις.
Του έρωτα έχεις τα κλειδιά
βάρκα σε μπουρίνι η καρδιά
μ΄απόγνωση ψάχνω το φανάρι
λίγο πριν ο καιρός μπατάρει...
✧ ✧ ✧ ✧
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Ήλιε πρν βγεις άντεξε λίγο το σκοτάδι
γιατί ό,τι θα δεις φόβο γεννάει μόνο
γιά όσα χάθηκαν τούτο το βράδυ
η αφάνεια της λογικής έκανε φόνο.
Στη Μάνδρα σβήσαν άδοξα τα όνειρα
και τώρα ορφανή η σκιά τους μένει
να περιφέρεται θλιμένη στ' απόνερα
λυγμούς σπαρακτικούς να υφαίνει.
Είπαμε ίσως εκδικήθηκε η φύση
τις ευθύνες στο πουθενά πετάξαμε
όλοι το ξέρουμε, μα ποιός θα μιλήσει
στον κάλπικο ουρανό που φτιάξαμε.
Πώς των αναμνήσεών μας την οδύνη
δίχως αιδώ και τύψεις θα αντέξουμε?
Αν μέσα μας λίγη ανθρωπιά έχει μείνει
πάλι με την αλήθεια να μην παίξουμε.
Για κείνους που στη λάσπη χάθηκαν
πρέπει να φτιάξουμε μιά άλλη πατρίδα
όλα τα λουλούδια δεν μαράθηκαν
αγέννητη είναι ακόμη η ελπίδα . . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου