ΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ - ΓΙΩΤΑΚΟΥ " Απόψε δεν θέλω να γράψω! "

Απόψε δεν θέλω να γράψω για τη δυστυχία που δέρνει τον κόσμο. Δεν θέλω να γράψω για το σβησμένο χαμόγελο της μάνας, μπροστά στην ανέχεια και τις πολλαπλές δυσκολίες που στέκονται αλύπητα στο πλάι της και τη χτυπούν, σαν με μαστίγιο....

Απόψε δεν θέλω να γράψω για τις χιλιάδες των παιδιών που αφήνουν πίσω τους πατέρα και μάνα και αδερφές για να ξενιτευτούν σε μια άλλη χώρα, άξενη και παγωμένη, ζητώντας να βρουν μια εργασία, όποια κι αν είναι ,αρκεί το μεροκάματο να βγαίνει. Απόψε δεν θέλω να γράψω για τα παιδιά αυτά που δεν ξέρω, αν έχουν τόπο για να κοιμηθούν ή φαί για να φάνε. 

Όχι για τα παιδιά αυτά η καρδιά μου δεν αντέχει να γράψει. 

Θα κλάψω όμως με παράπονο πικρό και θα τα βάλω με όλους αυτούς που στην κατάντια αυτή μας σύρανε. Με όλους όμως, γιατί όλοι έβαλαν το χέρι τους για να στηθεί η δική μας τραγωδία.

Τι έγινε; Γιατί την κατηφόρα αυτή πήραμε; Ποιος έτσι άτεγκτα και αλύπητα μας έσυρε στην καταφρόνια, στην πίκρα, στη φτώχεια και στη φρίκη; 

Απόψε δεν θέλω να γράψω για τη σκληρή λέξη του πλειστηριασμού για κάποια μικροδάνεια, που άνθρωποι φτωχοί τα πήραν, όταν κάποιες άλλες καλύτερες συνθήκες επικρατούσαν. Αλήθεια οι μεγαλοκαρχαρίες που δανείστηκαν(και αυτό εις βάρος μας) ογκώδη ποσά για πισίνες και γήπεδα του γκολφ και του τένις, (λέω εγώ τώρα, απλά λέω εγώ τώρα ,) θα μπουν και αυτών σε πλειστηριασμό, όσα με χρήματα δικά μας έφτιαξαν;

Απόψε θέλω να πω πολλά, όμως θα στιγματίσω πολλούς και για πολλά και έτσι σταματώ!

Όμως απόψε δεν θέλω να χαρώ, να τραγουδήσω, να γελάσω με το πλατύ, παλιό και λαχταριστό γέλιο του κάποτε!

Πόσος καιρός αλήθεια πέρασε από τότε που γέλασα με την καρδιά μου;

Απόψε θέλω να γράψω για τους κοιμισμένους στους δρόμους, 

τους νηστικούς, τους ρακένδυτους, τους γέρους τους ανήμπορους,

τις γριούλες με τα ζαρωμένα μάτια, για τα μικρά παιδιά με το απλωμένο, για λίγα χρήματα, χέρι.

Απόψε θέλω να γράψω πως χάθηκε για πάντα και από όλους μας σχεδόν η αγάπη, θέλω να γράψω και να επικρίνω τους έχοντες και κατέχοντες, τους δυνατούς και ισχυρούς πολιτικά και οικονομικά, τους έχοντες πλούτη που τα σκορπίζουν αναιδώς και για την καλοπέραση τους. 

Γι' αυτούς θέλω να γράψω με λόγια καυστικά, μήπως και η ψυχή των κάποτε ξυπνήσει και δουν το τι συμβαίνει γύρω τους.

Γι' αυτούς θέλω να γράψω!

Ίσως και αισθανθούν το μέγεθος της αδιαφορίας τους για τον κόσμο που οικτρά δεινοπαθεί...και ίσως κάτι καλό για όλους να σκεφτούν.

Απόψε θέλω να γράψω για τους ασυνείδητους, τους αναίσχυντους σε όποια τάξη και αν ανήκουν, σε όποιο κόμμα. 

Απόψε θέλω μόνο γι' αυτούς να γράψω!

Θα με ακούσουν όμως;

Θα ξεκλειδώσουν άραγε την καλά κλειδωμένη τους καρδιά ή θα καγχάσουν με τις σκέψεις μου;

Δική τους υπόθεση, δικό τους και το βάρος της αμαρτίας!