Photography by Jason M. Peterson
Κινούνται ανάμεσα μας,
δίχως λαλιά, δίχως παλμό,
μια μάζα από συνειρμούς,
θολούς κι ολοδικούς τους.
Με μόνο σχήμα ανθρώπινο,
γλιστρούν μέσα στο πλήθος,
μ΄αδιάβαστη τη σκέψη τους,
κι άγνωρη την ψυχή τους.
Δεν απορρίπτουν, δεν τιμούν
ψίθυρος, η φωνή τους,
κι ούτε την θέση τους δηλούν,
σ΄ότι ποθεί η στιγμή τους.
Κινούνται πάντα σαν σκιές,
κρύβονται κι αλητεύουν,
όπως τα χέλια ξεγλιστρούν
και μόνο αυτοί γνωρίζουνε,
τι ψάχνουν και γυρεύουν.
Φίλους δεν έχουν μητ΄εχθρούς
κι αν έχουν δεν το ξέρεις,
έχουν τους "κύκλους" τους κλειστούς,
κι αν που και που σε προσκαλούν,
κι ο Σατανάς να είν΄εκεί,
εσύ δεν θα τον βλέπεις .
Είναι οι άνθρωποι σκιές
και ζουν κοντά σ΄ανθρώπους,
μ΄ανοίγουν πάντα απόσταση,
με όλους τους τους τρόπους.
Ψεγάδι νάν΄ανθρωπινό,
ποτέ δεν μολογούνε,
μόνο κοιτούν από μακριά,
μετρούν των άλλων τα δεινά,
σιωπούν και προχωρούνε.
Μήτε ένα πάθος, μια φωτιά !
Το φως δεν το κατέχουν !
Κι αν δεις στα μάτια τους παιδιά,
κι ακούσεις γέλια παιδικά,
σίγουρα λάθεψες οικτρά,
πολύ απ΄τον ήλιο απέχουν.
Κείνο που σκέφτομαι συχνά,
πως δεν τους μάθανε σωστά,
να δίνουν και να παίρνουν.
Δεν αγαπήθηκαν βαθιά,
κι ούτ΄εμπιστεύτηκαν ξανά,
αυτούς που τους πιστεύουν...
ή
Κρύβουνε μέσα στη σκιά,
της φύσης τους τα σκοτεινά,
τα λάθη και τα πάθη.
Γιατί γνωρίζουνε καλά,
πως είναι όλα τους φτηνά
και τους πονάει τ΄αγκάθι.
βίκυ τσιμπιρλή 15/2/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου