Lighthouse Possiblity by Quint Buchholz
Φάρος ο [fáros] : 1. εγκατάσταση ισχυρού φωτιστικού σώματος πάνω σε βάση ή σε πύργο, τοποθετημένη σε επικίνδυνα σημεία για τον προσανατολισμό των πλοίων αλλά και των αεροπλάνων: Οι φάροι είναι τοποθετημένοι συνήθως σε ακτές, σε ακρωτήρια ή σε νησίδες. || Ο ~ της Aλεξάνδρειας είναι ένα από τα επτά θαύματα.
2. (μτφ.) για πρόσωπο, ιδέα ή γεγονός που, εξαιτίας της σπουδαιότητας και της ακτινοβολίας του, αποτελεί πηγή και αντικείμενο θαυμασμού, κέντρο για δράση ή και σημείο προσανατολισμού της: Οι Tρεις Iεράρχες, οι φάροι αυτοί του χριστιανισμού. (λόγ. έκφρ.) ~ τηλαυγής, επιτατικά, για να τονίσουμε τη σπουδαιότητα, την ακτινοβολία ενός προσώπου κτλ.
[λόγ.: 1: ελνστ. φάρος, αρχ. Φάρος (νησί στο λιμάνι της Aλεξάνδρειας, όπου χτίστηκε ο φάρος)· 2: σημδ. γαλλ. phare (στη νέα σημ.) < ελνστ. φάρος]
View of Vesuvius from the Harbour of Naples, 1791 by Pierre Joseph Petit
Όμηρος - Ιλιάδα
Η πρώτη αναφορά στους φάρους, τους ακίνητους συντρόφους και παρατηρητές θαλασσοπόρων και ταξιδιωτών, απαντάται ήδη από τον Όμηρο, που στην Ιλιάδα γράφει:
ως δ’ ότ’ αν ποντοίο ναύτοισι φανείη
καιομένου πυρός τόδε καίεται
υψόθ’ ορέφσιν»
Edward Hopper - Lighthouse Sunny Day
II
Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλαΜάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινέςΚύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη
Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα
Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησεςΌπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματαΤους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζονταΤις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μουΤις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει
Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.( Από Πέντε μικρά θέματα )
Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησεςΌπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματαΤους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζονταΤις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μουΤις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει
Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.( Από Πέντε μικρά θέματα )
 |
| Charles Wysocki - Dreamers
Φωτεινή Αγγουριδάκη - Κουφογάζου - Φάρος
Ψυχή μου ελεύθερη, μα πολιορκημένη
ποιητική, που μέσ'στου Μάη τους κοσμοκαιρούς απέθαντη περιπολείς, σαν τις ακταιωρούς στη δίνη των ανέμων, εκεί, δεδικασμένη ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Θάλασσα π'αντρειώνεται, πνίγεται από σκέψεις εντός χτυπιέται το σκαρί, θανάσιμα, φορές ρέποντας στην καταστροφή, απ' τις περιφορές αθώρητος ο φάρος, τη μνήμη σου να θρέψεις ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Σαν ουτοπία φάνταζε, η χώρα, που κανείς τα στάχυα της δε θέρισε, όταν καρποφορούσε ίσκιος κρυφός, σταλιά σταλιά, σε άντρου νηνεμιά γεννήθηκες και βύζαξες, μέσα της να δονείς όλα εκείνα, πού'μαθες, όταν σε γαλουχούσε αντάξια... πώς να σταθείς; ψυχή σ'απανεμιά...(;)  Lighthouse Painting by Carmen Aurariu Ιωάννα Αθανασιάδου -Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ
Τρεμουλιάζει η φωνή στ’ ανοιχτά τ’ ουρανού,
τ’ άλογα καλπάζουν στους ωκεανούς
το δάκρυ τους λευκό μαργαριτάρι.
Φοβερή βρυχάται η θύελλα,
τα παραθύρια σκοτεινά.
Οι ψαράδες κωπηλατούν στα μονοπάτια του πεπρωμένου τους
δίχτυα πολλά κι αόρατα ρίχνει στο δρόμο τους
η ανομολόγητη πλάνη ενός μακρινού προορισμού.
Ποιος όρισε τις διαδρομές;
Ποια ανεξήγητα μυστικά τούς ψιθυρίζουν;
Και οι δύτες ν’ αναζητούν τ’ ολόγιομο φεγγάρι που ναυάγησε
και η αναπνοή του ορίζοντα θολή.
Ο πόνος υγρό δειλινό,
τα παραμύθια δακρυσμένα απέναντι απ’ την αλήθεια.
Οι πόθοι αναρριχώνται στις φλέβες,
τα μυστικά δείχνουν τα μαχαίρια που τα λάβωσαν.
Η κερκόπορτα θρηνεί στ’ αξημέρωτα βράδια,
νεκρός ο Εφιάλτης
και η θλίψη αλυχτάει έξω απ’ τα κάστρα.
Τα γηρασμένα φρούρια παρέδοσαν τα κλειδιά τους,
η πύλη της απέραντης λεωφόρου έρημη.
Ένα πυροβολισμός ακούστηκε
κι φύλακας της μνήμης έπεσε ξέπνοος.
Αλαφιασμένα τρέχουν τ’ άλογα στα μαρμαρωμένα αλώνια,
μάτωσε ο ήλιος απ’ το ξίφος του ορίζοντα.
Οι ουρανοί ακινητούν σαν να περιμένουν τ’ αναπότρεπτα,
οι αργυραμοιβοί μετρούν τα γρόσια της προδοσίας.
Περίμενε πολύ καιρό ο Ιούδας για να γεννηθεί στις επάλξεις της άνοιξης,
φόρεσε λευκά ρούχα την ώρα που πουλούσε την ψυχή του.
Κι ο σταυρός ολοκάθαρος στο μέτωπο του ορίζοντα
και τα αργύρια τριάντα που σταύρωσαν τον Ιησού.
Τα παλικάρια χορεύουν τον χορό τον τελευταίο
το βλέμμα τους γράφει με ματωμένα γράμματα αρχαίες προφητείες.
Η αρχή και το τέλος βαδίζουν αντάμα στο μετερίζι της αθανασίας
και η σιωπή της θυσίας ανεξίτηλη.
Τα δάκρυα των μικρών χελιδονιών αδύναμα,
πώς να ξαναρχίσει το τραγούδι του καιρού;
Στα στήθη του τελευταίου φαροφύλακα κόκκινα τριαντάφυλλα,
ελεύθερες πια οι θύελλες σπάζουν στα βράχια.
Κωνσταντίνος Παρθένης - Το λιμάνι της Καλαμάτας
|
Αρσινόη Βήτα - Οι φάροι στο ταξίδι της ζωής μου
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν μαϊστράλι στην ψυχή, που αναζητούν με μιαν απέραντη υπομονή το καλό σε κάθε τι.Που δεν έχουν ανάγκη να τους πει κανείς τι να κάνουν γιατί η συνείδησή τους έχει πάντα μιαν ολοκάθαρη φωνή. Την αφουγκράζονται χωρίς να την αποκοιμίζουν.Ξέρουν τι να πράξουν ανά πάσα στιγμή και το πράττουν.Δεν προσπαθούν να ξεφύγουν, να γλιτώσουν από τις συνέπειες των πράξεών τους,των επιλογών τους.Αναμετριούνται με την ευθύνη και την αναλαμβάνουν ακέραια. Δεν κρύβονται πίσω από σαθρές δικαιολογίες για να καλύψουν τις πιθανές αποτυχίες τους και κυρίως δεν δείχνουν με το δάχτυλο τους άλλους σαν αίτιους των αποτυχιών τους.Παραδέχονται τα λάθη τους κι αν πέφτουν εφτά φορές έχουν το κουράγιο και σηκώνονται οχτώ. Είναι αυστηροί κριτές του εαυτού τους μα βλέπουν με κατανόηση τα σφάλματα των γύρω τους .Επειδή γνωρίζουν τον κόπο που απαιτείται για τη συνεχή βελτίωσή τους, επειδή γνωρίζουν τις φορές που βούτηξαν στην ατέλεια της ανθρώπινης πεπερασμένης φύσης τους.
Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που δε σκοντάφτουν στο σκοτάδι των άλλων μα διατηρούν άσβεστο το φως του σεβασμού για τους ίδιους και τους συνανθρώπους τους.
M' αρέσουν οι άνθρωποι που γνωρίζουν την έννοια της απόστασης, ποτέ πολύ κοντά, ποτέ δεν είναι πολύ μακριά, αλλά είναι έτοιμοι να είναι εκεί σε δύσκολους καιρούς.Δεν πιέζουν ποτέ τους άλλους να κάνουν χώρο γι αυτούς γιατί γνωρίζουν την αξία τους και είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι εκείνοι που πραγματικά τους εκτιμούν θα τους δώσουν χώρο στη ζωή τους. Στοχεύουν στο κοινό συλλογικό καλό κι όχι μόνον στο καλό του εαυτού τους.Αναζητούν την αιτία των παρεξηγήσεων κοιτάζοντας πρόσωπο με πρόσωπο τον άλλο, συμμετέχοντας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο εκφράζοντας με τόλμη την όποια αντίθεσή τους.Mε ειλικρίνεια.Είναι πιστοί στις αξίες τους, πεισματάρηδες.
Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν τη σημασία της εσωτερικής χαράς.Βρίσκουν τη γαλήνη κι ακολουθούν με τη ματιά την ομορφιά του πρωινού, τη μαγεία του δειλινού, την απεραντοσύνη της θάλασσας,την ποίηση. Δημιουργούν δεν καταστρέφουν.Λειτουργούν σαν ένα μέρος του όλου, σαν ένα απειροελάχιστο κομμάτι του σύμπαντος ,τόσο αναγκαίο στη σημαντικότητά του.
Χαμογελούν,πιστεύουν βαθιά, ονειρεύονται, ζουν ευγνωμονώντας.
Αυτοί είναι φίλοι μου! Ξεχωριστοί.Με βοηθούν να δω αυτό που πραγματικά είμαι. Να επιστρέφω στον εαυτό μου με αγάπη. Βρίσκουν την ομορφιά μέσα μου , αγγίζουν απαλά την ψυχή μου.Είναι ξεχωριστοί μα εκείνοι δεν το ξέρουν, εγώ το ξέρω. Κρατούν στα χέρια την καρδιά μου που χωρίς ενδοιασμούς απόθεσα. Δεν είναι πολλοί.Πάντα ήταν λίγοι.Μα είναι οι φάροι στο ταξίδι της ζωής μου. Σηματοδοτούν, φωτίζουν, νοηματοδοτούν την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης στον κόσμο αυτό.
A.Manin. Tracker
Ν. Βρεττάκος - Ο φάρος με τα πέντε φώτα
Μελετώ να σε φέρω ως την άκρη της γης.
Ως τον κόκκινο βράχο που πέφτει στην άβυσσο.
Εκεί πέρα θα στήσω ένα φάρο: το χέρι σου.
Να φωτάει περιστρέφοντας τη νύχτα τα πέντε
πράσινα φώτα του, ενώ, στην απέναντι
όχθη ακριβώς – στη ζώνη του σύμπαντος
Howard Behrens art
Νίκος Εγγονόπουλος - Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν. Ι
Αλβανοί χορεύοντες σκέπτονται να στρέψουν προς νέες διευθύνσεις τις ενέργειές τους, εις τρόπον ώστε τα παιδιά να μην καταλάβουν τίποτες από τις πικρίες και τας απογοητεύσεις της ζωής. Να μην καταλάβουν τίποτες πριν από τον καιρό τους. Πάντως οι σκέψεις αυτών των Αλβανών δεν περνούν πέρα από τους σκαρμούς των παραθύρων. Κι' αυτό διότι Ιταλός τις, ακούων εις το όνομα Γουλιέλμος Τσίτζης, και επαγγελλόμενος τον επιδιορθωτήν πνευστών οργάνων, προσπαθεί να εξαπατήση τους μελλονύμφους, εφαρμόζων σε παλαιού συστήματος ραπτομηχανήν Σίγγερ τέσσερα χουνιά, εκ των οποίων τα δύο γυάλινα και τ’ άλλα δύο καμωμένα από ένα οποιονδήποτε μέταλλο. Να μην ταραχθή κανείς: η εικών αύτη είναι η μόνη που εβοήθησε τον αποθανόντα αόμματο φαροφύλακα να ανακαλύψη το μυστικόν του φρέατος.
Από τη συλλογή Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν (1938)
The Lighthouse Keeper by Deborah Macy
Νάνσυ Δανέλη - Δίχως λιμάνι.
Κι αν φέγγουν τ΄ άστρα χρυσά στο σκοτάδι
στο θόλο τ΄ ουρανού πικρό μου βράδυ
η νύχτα αυτή απόψε με παγώνει
τυλίγει γύρω μου μαύρο σεντόνι.
Σαν δέντρο στέκομαι φθινοπωρινό
στα μάτια μου φυλλοροούν δάκρυα
που φεύγουμε ταξίδι αλαργινό
με δίχως φάρο στης ψυχής την άκρια.
Ταξίδι μες την ομίχλη του φευγιού
δίχως νόστο για τους δρόμους τ΄ ουρανού
καράβια πως τσακίζονται στα βράχια
δίχως φάρο στης ψυχής την άκρια.
Μάτια βρεμένα στον καημό ξενιτεμού
αυτιά κλεισμένα στο άκουσμα πουλιού
δίχως λιμάνι ταξίδι του φευγιού
παίρνει η ψυχή μας το δρόμο του χαμού.
Evening At Cape Hatteras Painting by Jeff PittmanΜικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Πού θά 'θελα νά σέ υἱοθετήσω
Νά σέ στείλω σχολεῖο στήν Ἰωνία
Νά μάθεις μανταρίνι καί ἄψινθο
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Στό πυργάκι τοῦ φάρου τό καταμεσήμερο
Νά γυρίσεις τόν ἥλιο καί ν' ἀκούσεις
Πῶς ἡ μοίρα ξεγίνεται καί πῶς
Ἀπό λόφο σέ λόφο συνεννοοῦνται
Ἀκόμα οἱ μακρινοί μας συγγενεῖς
Πού κρατοῦν τόν ἀέρα σάν ἀγάλματα
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Μέ τόν ἄσπρο γιακά καί τήν κορδέλα
Νά μπεῖς ἀπ' τό παράθυρο στή Σμύρνη
Νά μοῦ ἀντιγράψεις τίς ἀντιφεγγιές στήν ὀροφή
Ἀπό τά Κυριελέησον καί τά Δόξα Σοι
Καί μέ λίγο Βοριά λίγο Λεβάντε
Κύμα το κύμα νά γυρίσεις πίσω
Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Γιά νά σέ κοιμηθῶ παράνομα
Καί νά βρίσκω βαθιά στήν ἀγκαλιά σου
Κομμάτια πέτρες τά λόγια τῶν Θεῶν
Κομμάτια πέτρες τ' ἀποσπάσματα τοῦ Ἡράκλειτου.
Paul Brent art
Ο. Ελύτης - Οι κλεψύδρες του αγνώστου
Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία
Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζουνται με τις κραυγές των φάρων
Φεύγουνε για να παν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα
Ποια θάλασσα
Να ’ναι αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα ξαναμασάει τα λόγια της
Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν, και ξαναχτυπούν στον άνεμο για να ’ναι οι γλάροι
Δίπλα τους, στο πλευρό τους, ποιες να είν’ αυτές
Ποιος κόπος ήμερος, ποια σπασμένη ενότητα, ποιος θρήνος
Ω χαρά τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες!
Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία
Οι άνθρωποι μοιάζουν, παρομοιάζουνται με τις κραυγές των φάρων
Φεύγουνε για να παν αλλού και βγαίνουνε στη θάλασσα
Ποια θάλασσα
Να ’ναι αυτή που δε θυμάται τις λευκές στιγμές της μα ξαναμασάει τα λόγια της
Λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν, και ξαναχτυπούν στον άνεμο για να ’ναι οι γλάροι
Δίπλα τους, στο πλευρό τους, ποιες να είν’ αυτές
Ποιος κόπος ήμερος, ποια σπασμένη ενότητα, ποιος θρήνος
Ω χαρά τραυματισμένη, μιας στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες!
( Απόσπασμα )
Φάρος Αλεξανδρούπολης - Φωτογραφία Ζωή Δούνα
Ανδρέας Εμπειρίκος - Η στιλβηδών
Η φωτεινή θρυαλλίς έγινε φάρος
Τα κρύσταλλά του μας μιλούν
Κάποτε μοιάζουμε με τις αχτίδες του
Κάποτε μοιάζουμε με την μακρινή φωνή του
Στεκόμαστε ορθοί μεσ' στις αναλαμπές του
Το σώμα του μας κυβερνά
Το φως του μας δυναμώνει
Η καρδιά μας πάλλεται μαζί του
Οι λογισμοί που αντιπαρέρχονται είναι καράβια
Και η θάλασσα είναι στα πόδια μας
Κανείς από μας δεν στέκει ποτέ στα βήματά του
Καθένας πορεύεται και απομακρύνεται
προς τα κρησφύγετα της οπτασίας του
Η γη που τα σκεπάζει είναι στα σπλάχνα μας
Οι πόθοι μας συναγελάζονται
Τα μαλλιά τους αναμιγνύονται
Τα στόματά τους φιλιούνται
Τα χέρια τους μας σφίγγουν
Και η σφιγξ μάς συνθλίβει επί του στήθους της
Στην στίλβουσα σιωπή του φάρου.
Η φωτεινή θρυαλλίς έγινε φάρος
Τα κρύσταλλά του μας μιλούν
Κάποτε μοιάζουμε με τις αχτίδες του
Κάποτε μοιάζουμε με την μακρινή φωνή του
Στεκόμαστε ορθοί μεσ' στις αναλαμπές του
Το σώμα του μας κυβερνά
Το φως του μας δυναμώνει
Η καρδιά μας πάλλεται μαζί του
Οι λογισμοί που αντιπαρέρχονται είναι καράβια
Και η θάλασσα είναι στα πόδια μας
Κανείς από μας δεν στέκει ποτέ στα βήματά του
Καθένας πορεύεται και απομακρύνεται
προς τα κρησφύγετα της οπτασίας του
Η γη που τα σκεπάζει είναι στα σπλάχνα μας
Οι πόθοι μας συναγελάζονται
Τα μαλλιά τους αναμιγνύονται
Τα στόματά τους φιλιούνται
Τα χέρια τους μας σφίγγουν
Και η σφιγξ μάς συνθλίβει επί του στήθους της
Στην στίλβουσα σιωπή του φάρου.
Zhigalin-Vishnyakov. Reflections of Dusk
Εμμανουήλ Kαίσαρ - Νυχτερινή Φαντασίωση
Νύχθ' υπό λυγαίαν
ΑΠΟΛΛ. ΡΟΔ.
Ω! νάτο πάλι αυτό το ισχνό, φασματικό καράβι!
Βουβό, όπως πάντα, στα νεκρά νερά κυλάει απόψε,
ίσκιος θολός που εγέννησε μια νύχτα εβένινη, όταν
πίσσα και θειάφι η Τρικυμία μέσα στα χάη ξερνούσε.
Πέρα απ' τα βάθη ερεβικών ξεκίνησε οριζόντων.
Στην πρύμη του, όπου ορθώνεται, όρνεο πανάρχαιο,
ο Χάρος,
μια μαύρη κι ανεμόδαρτη παντιέρα είναι στημένη
από τα νέφη της Νοτιάς τα θυελλικά υφασμένη.
Οι φύλακες, που εξόριστοι σ' έρημους φάρους ζούνε,
βουβοί το βλέπουν, μες στο δέος των παγωμένων πόλων,
να πλέει, τεράστιο φάντασμα, ενώ ένα φως γαλάζιο
πένθιμα αυγάζει ως σπαραγμένη ελπίδα στον ιστό του.
Το άρμενο αυτό δε λίκνισαν του αρχιπελάγους οι αύρες
κι ούτε οι φαιδροί των αλμπατρός κρωγμοί σ' αυτό
εμηνύσαν
πως κάτω απ' τα σαπφείρινα των παραλλήλων τόξα,
καθώς αργά πέφτει η ζεστή, βαλσαμική αμφιλύκη,
σα μια γυναίκα ερωτική δίνεται αβρά το κύμα
μες στην αγκάλη ειρηνικών κι ευωδιασμένων κόλπων:
πάνω από θάλασσες στυγνές τα μαύρα ιστία του ορθρίζαν,
καθώς πικρές κι ανήμερες μελλοθανάτων σκέψεις.
Μες στους ατμούς της γαλανής κι απατηλής ομίχλης
οι πόλοι αλλάζαν κι έπαιρναν μια νέα τεράτινη όψη:
εκεί ήλιοι ωχροί, στις παναρχαίες τροχιές τους παγωμένοι,
λάμπαν στους άδειους ουρανούς σαν κρύα, φασμάτινα
άνθη.
Είδε νησιά μυστηριακά από σκοτεινό βασάλτη
κάτω απ' την πύρινη βροχή να θάβονται ηφαιστείων,
και μ' ένα βούισμα, σα ν' αχούν σήμαντρα υπόγεια πλήθος,
στ' άναστρα βάθη να κυλούν των ωκεανείων αβύσσων!
Στο πέρασμά του εκήδευε τους αυλωδούς ανέμους:
Αν κάτι εστέναζε πικρά στις αχερούσιες νύχτες,
δεν ήταν ο άνεμος: οι ωχρές ψυχές των ναυαγών του
στην πένθιμη άρπα ολόλυζαν των σκοτεινών ιστών του.
Το άρμενο αυτό δεν άραξε σε ειρηνικό λιμάνι
(η Ειρήνη απάνω του έφευγε σαν τρομαγμένη αλκυόνα!)
Προαιώνιο φάσμα αλητικό, οιωνός στυγνών θανάτων,
αδιάφορο είδε να γερνούν ήλιοι, ουρανοί και πόντοι.
Και πλέει, και πλέει αυτό το ισχνό κι εφιαλτικό καράβι.
Μόνοι του σύντροφοι, ουραγοί πιστοί των ταξιδιών του,
κάτι πουλιά φασματικά το ακολουθάνε πάντα–
μια συνοδεία από φέρετρα μετέωρα δίχως στάση!
Νύχθ' υπό λυγαίαν
ΑΠΟΛΛ. ΡΟΔ.
Ω! νάτο πάλι αυτό το ισχνό, φασματικό καράβι!
Βουβό, όπως πάντα, στα νεκρά νερά κυλάει απόψε,
ίσκιος θολός που εγέννησε μια νύχτα εβένινη, όταν
πίσσα και θειάφι η Τρικυμία μέσα στα χάη ξερνούσε.
Πέρα απ' τα βάθη ερεβικών ξεκίνησε οριζόντων.
Στην πρύμη του, όπου ορθώνεται, όρνεο πανάρχαιο,
ο Χάρος,
μια μαύρη κι ανεμόδαρτη παντιέρα είναι στημένη
από τα νέφη της Νοτιάς τα θυελλικά υφασμένη.
Οι φύλακες, που εξόριστοι σ' έρημους φάρους ζούνε,
βουβοί το βλέπουν, μες στο δέος των παγωμένων πόλων,
να πλέει, τεράστιο φάντασμα, ενώ ένα φως γαλάζιο
πένθιμα αυγάζει ως σπαραγμένη ελπίδα στον ιστό του.
Το άρμενο αυτό δε λίκνισαν του αρχιπελάγους οι αύρες
κι ούτε οι φαιδροί των αλμπατρός κρωγμοί σ' αυτό
εμηνύσαν
πως κάτω απ' τα σαπφείρινα των παραλλήλων τόξα,
καθώς αργά πέφτει η ζεστή, βαλσαμική αμφιλύκη,
σα μια γυναίκα ερωτική δίνεται αβρά το κύμα
μες στην αγκάλη ειρηνικών κι ευωδιασμένων κόλπων:
πάνω από θάλασσες στυγνές τα μαύρα ιστία του ορθρίζαν,
καθώς πικρές κι ανήμερες μελλοθανάτων σκέψεις.
Μες στους ατμούς της γαλανής κι απατηλής ομίχλης
οι πόλοι αλλάζαν κι έπαιρναν μια νέα τεράτινη όψη:
εκεί ήλιοι ωχροί, στις παναρχαίες τροχιές τους παγωμένοι,
λάμπαν στους άδειους ουρανούς σαν κρύα, φασμάτινα
άνθη.
Είδε νησιά μυστηριακά από σκοτεινό βασάλτη
κάτω απ' την πύρινη βροχή να θάβονται ηφαιστείων,
και μ' ένα βούισμα, σα ν' αχούν σήμαντρα υπόγεια πλήθος,
στ' άναστρα βάθη να κυλούν των ωκεανείων αβύσσων!
Στο πέρασμά του εκήδευε τους αυλωδούς ανέμους:
Αν κάτι εστέναζε πικρά στις αχερούσιες νύχτες,
δεν ήταν ο άνεμος: οι ωχρές ψυχές των ναυαγών του
στην πένθιμη άρπα ολόλυζαν των σκοτεινών ιστών του.
Το άρμενο αυτό δεν άραξε σε ειρηνικό λιμάνι
(η Ειρήνη απάνω του έφευγε σαν τρομαγμένη αλκυόνα!)
Προαιώνιο φάσμα αλητικό, οιωνός στυγνών θανάτων,
αδιάφορο είδε να γερνούν ήλιοι, ουρανοί και πόντοι.
Και πλέει, και πλέει αυτό το ισχνό κι εφιαλτικό καράβι.
Μόνοι του σύντροφοι, ουραγοί πιστοί των ταξιδιών του,
κάτι πουλιά φασματικά το ακολουθάνε πάντα–
μια συνοδεία από φέρετρα μετέωρα δίχως στάση!
The Lighthouse Keeper by Richard T Pranke
«Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει...»
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
................................................
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
-- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
( Απόσπασμα )
Abandoned Lighthouse - Paintings by John Lautermilch
Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.
Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα
Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "
Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει.
Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει.
Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει.
Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη
κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
Charles Wysocki Lighthouse Keepers Daughter
Νίκος Καββαδίας - Black and White
Στον Μ. Καραγάτση
Του Άλμπορ το φανάρι πότε θα φανεί;
Οι μαθήτριες σχολάσανε του ωδείου.
Φωτεινές ρεκλάμες της οδού Σταδίου.
Γέφυρα βρεγμένη σκοτεινή.
Μάτι ταραγμένο μάταια σε κρατώ
στον καιρόν απάνω του Σιρόκου.
Δούλευε το φτυάρι, μαύρε του Μαρόκου
που μασάς βοτάνια γιὰ τον πυρετό.
Φεμινά!... Χορός των κεφαλών.
Κ᾿ οι Ναγκο χορεύουν στην Ασία.
Σε πειράζει -μου ῾πες- η υγρασία
κ᾿ η παλιά σου αρρώστια της Τουλών.
Τζίντζερ, που κοιτάς με το γυαλί,
τὸ φανάρι του Ἄλμπορ δεν εφάνη.
Βλέπω στο Λονδίνο εγώ τη Fanny
στο κρεβάτι σου άλλον να φιλεί.
Κρέας αλατισμένο του κουτιού.
Μύωπα καπετάνιο μου και γέρο,
ένα μαγικό σκονάκι ξέρω
τέλειο για την κόρη του ματιού.
Άναψε στη γέφυρα το φως
Μέσα μου μιλεί ένας παπαγάλος
γέρος στραβομύτης και μεγάλος
μα γιομάτος πείρα και σοφός.
Μέσα μου βαθιές αναπνοές.
Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες.
Όλες τις ρουκέτες τώρα κάφ᾿ τες
και Marconi στείλε το S.O.S.
Lighthouse Keeper by Anne Marie Brown
Νίκος Καββαδίας
....Άλλοτε απ’ τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.
•
Σ’ ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια,
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή
....Άλλοτε απ’ τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.
•
Σ’ ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια,
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή
❃❃❃❃
...Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τα’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε...
❃❃❃❃
Ὁλονυχτιές τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις ἀναλαμπές.
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes.
Artist Dmitry Lenkov
Φώτης Κόντογλου
Κατάδικους κι ερημίτες της θάλασσας αποκαλεί τους φαροφύλακες ο Φώτης Κόντογλου
Μα αν φυλάγει ο κακότυχος απάνω σε καμμιά ξέρα, κλεισμένος μέσα σε κείνον τον μουχλιασμένον πύργο, που είναι όλα σκουριασμένα και μαδημένα από την άρμη, μέσα σε έναν τάφο πιο φρικτόν από τον τάφο, που δε βαστά μηδέ αγριάγκαθο μέσα στη γλάστρα, αυτός ο άνθρωπος, πού να πάγει να περπατήξει; Δος του λοιπόν πήγαινε κ’ έλα μέσα στη στενή φυλακή του, σουλάτσο ακατάπαυστο, ανέβασμα από το κάτω πάτωμα, και κατέβασμα από τ’ απάνω, κομπολόγι και τσιγάρα ένα κοφίνι κάθε μερόνυχτο. Καλά κ’ έχει τον νου του να ανάβει τη λουσέρνα κάθε βράδυ, κυττάζοντας χίλιες φορές το ρωλόγι, μήπως κάνει λάθος. Κι αρχίζει να γυρίζει κείνη η λάμπα, και να ρίχνει το φως της πέρα μακρυά, μέσα στο μαύρο χάος. Το φως τον ζαλίζει, μα ξαγρυπνά μην τύχει και πάθει τίποτα η μηχανή και σβήσει το φως που δείχνει τον δρόμο στα καράβια.
Η ψυχή του γίνεται με τον καιρό σαν πέτρα, σαν τον βράχο που σηκώνει τον φάρο. Στο τέλος γίνεται αδιάφορος για όλα. Δεν λογαριάζει μήτε αρρώστια, μήτε θάνατο…. (σημ.. 2).
Φώτης Κόντογλου, Θάλασσες, καΐκια και καραβοκύρηδες, επιμ. Ι.Μ. Χατζηφώτη, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 1990, σ. 67.
Randy Van Beek - Admiralty Lighthouse
Εμμανουήλ Λυκούδης
Ο Εμμανουήλ Λυκούδης θεωρεί ευδαιμονία για τον απόμαχο ναυτικό τη θέση του φαροφύλακα .
Ο Εμμανουήλ Λυκούδης θεωρεί ευδαιμονία για τον απόμαχο ναυτικό τη θέση του φαροφύλακα .
…επί ερήμου, κυματοπλήκτου νησίδος, διέρχεται την ημέραν όλην προσβλέπων το πέλαγος, συντρόφους της μονώσεως αυτού έχων τους περιιπταμένους λάρους και την χρυσόπτερον αλκυόνα […].
Εκεί ο ναύτης ανακεφαλαιοί τον τρικυμιώδη βίον του, ου αι γλυκύπικροι αναμνήσεις εν ατελευτήτω γραμμή παρελαύνουσι προ της μνήμης του. Όταν δε πυρίνη, αλαμπής η ηλιακή σφαίρα καταδύεται ήρεμα, όταν εν μεταιχμίω του φωτός και του σκότους ιοβαφής σινδόνη, προάγγελος της νυκτός, απλούται επί των εσχατιών του ορίζοντος, ο δε έσπερος ρίπτει εν τω φωτεινώ έτι στερεώματι τας πρώτας του δειλού αυτού φωτός μαρμαρυγάς, ανέρχεται επί του πύργου του φάρου και φρουρεί το σωστικόν αυτού φως, οδηγόν και παραμυθίαν των ναυτιλλομένων (σημ. 3).
Εμμανουήλ Λυκούδης, «Αναμνήσεις από της θαλάσσης», Διηγήματα, Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1990
Pablo Neruda - Σκυφτός το δειλινό
Sergey Cherkasov. Vladivostok
✦✦✦✦
Γιώργος Μανέτας - Σάντα Μαρία
Στο μακρύ ταξίδι των βροχών
τις Αντίλας πέρασαν οι γλάροι.
Απ' το Πάλος σώπασαν οι φάροι
μήνες τώρα· πέρα των ακτών
να μας σέρνει πρύμα ο καιρός
δυτικά με απόκλιση δυο κάρτες.
Παλλινώριο πήραμε τους χάρτες
και ξοπίσω ανάμνηση ο αφρός.
Ο Μουσώνας μόνος αρμοστής
μάρτυρας το κύμα να οδηγάει.
Αληγείς ανέμους να σκορπάει,
τους βυθούς να παίζει ο αλχημιστής.
©Γιώργος Ν. Μανέτας
Άνδρος - Φωτογραφία Νέλλα Θεοτοκάτου
Γιώργος Μανέτας -Θυμάμαι
Όπου κι αν βρίσκομαι, όπου και να 'μαι,
θέλω ταξίδια και καράβια, να θυμάμαι.
Θέλω του φάρου, τ ' άγιο φως που περιστρέφει,
να μου φωτίζει κάθε σκέψη, που επιστρέφει.
Οσμίζομαι τη θάλασσα, όπως ήταν πρώτα,
και πάλι, σκέφτομαι, του καραβιού τη ρότα.
Καθώς, στη σκέψη βρίσκομαι κοντά του,
νιώθω πρωτόπειρο πουλί, στο πέταγμά του.
Βλέπω, στο σχήμα των συννέφων, κάστρα!
Με φως κατάλαμπρο, τη σελήνη και τ' άστρα.
Καθώς, πολλές οι στιγμές πανωθέ μου,
τα ξέφρενα λόγια θυμάμαι, τ' ανέμου.
Εικόνες άπειρες, που μου θυμίζουν
παλιές φωτογραφίες μου, που κιτρινίζουν.
Που χρόνια τώρα, κρέμονται στον τοίχο,
και φέρουν στοχασμό, σ' ενθύμιο στίχο.
Χανιά - Φωτογραφία Ζωή Δούνα
Γιώργος Μανέτας - Αποσπάσματα
Στην γοερή σού ορκίζομαι κείνη κραυγή του φάρου
και στου βυθού που ξάπλωσες την άμμο τη νωπή,
θύρα να βρω στα βάθη της ν’ ανταμωθώ του Χάρου
τ’ ανήλια εκείνα δώματα που κατοικεί η σιωπή.
Στον άταφο ναύτη
✦✦✦✦
Άσπρα μαντήλια στο γιαλό που τελικά είναι γλάροι.
Στο κιάλι όσο πλησιάζουνε, μακραίνει κι ο γιαλός.
Που καρτερείς το ανέφικτο, παρηγοριά είν’ οι φάροι.
Παρηγοριά είν’ το σύντριμμα, που ψάχνει ο ναυαγός.
Χαράματα - Απόσπασμα
✦✦✦✦
✦✦✦✦
Κάτασπροι δίπλα σου οι γλάροι
τα πρωινά να τραγουδούν,
και τα μεσάνυχτα οι φάροι
με αναλαμπές να σε οδηγούν.
Απόπλους - Απόσπασμα
Απόπλους - Απόσπασμα
✦✦✦✦
Κι αν κοιμηθεί, δώσε χαρά στο γέροντα το ναύτη,
- γαληνεμένη του η ψυχή σε καθαρά νερά,
μα να 'ναι γύρω φωτεινά σαν φως φάρου που αναύτη,
να ξαποστάσει το κορμί εκεί που αστροβολά.
Tο καράβι ΙΙ - Απόσπασμα
Λουτρά Αιδηψού - Φωτογραφία Ζωή Δούνα
«Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.
Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιό ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.
Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.
Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.
Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ’ αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.
Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ’ αγαπώ.
Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς.
(Από τη συλλογή «20 Poemas de amor y una cancion deseperada»
σε μετάφραση Τάκη Βαρβιτσιώτη στο «Πάμπλο Νερούδα – Ποιήματα»)
James J. McKeever - Lighthouse
Και να, που μ’ έφερε η εσχάτη απελπισία!
Τα σαλεμένα φρένα, μου είπαν να σε πάρω
-πάντα της πράξης προηγείται η φαντασία-
Μαζί μου απόψε -ερημιά, νύχτα- στο φάρο.
Σε βλέπω μπρος μου, μες το μαύρο φορεμά σου
ψυχρή σαν μέταλλο, αγέρωχη κι απλώνω
γυμνό τον πόθο να ντυθεί τ’ αγκάλιασμά σου
λες κι έχω απλώσει τα δυο χέρια μου για φόνο!
Σ’ αγίζω…τρέμεις….τρέμω…τρέμουμε απ’ τον πόθο
δειλά, όπως γέρνουν τα καλάμια όταν φυσάει
πάνω απ’ τη λίμνη∙ τα ματόκλαδά σου νιώθω
στο πρόσωπό μου, σαν μετάξι που μεθάει.
Σκίζω τα χείλη σου…η γλώσσα μου άγριο χέλι
μες απ’ τα δόντια σου, ρουφάει την ψυχή σου
-πάνω απ’ το κάστρο το φεγγάρι ανατέλλει-
σκάβω τα σπλάχνα σου και λες: “είμαι δική σου…
Κράτα με…σφίξε με…' βογκάς κι εγώ σπαράζω
πονάς…συστρέφεσαι…τα νύχια σου στην πλάτη
μου μπήγεις -ξέσπασε ο αφρός- αίματα στάζω…
Σπέρμα φωτιά, που καίει τα φύκια, σπάει τ’ αλάτι!
Γέρνεις στο στήθος μου μετά λαχανιασμένη
κλαις τρυφερά και ψιθυρίζεις τ΄όνομά μου
σαν μια θηλιά απ’ το λαιμό μου κρεμασμένη
το στόμα ανοίγεις για να πιεις το φίλημά μου.
Και πίνεις…πίνεις τα φιλιά…τα δάκρυα πίνεις
“κράτα με…σφίξε με…' μου λες ξανά. Αχ, μίλα…
Μέσα σου μπαίνω…κι όλη νύχτα ανάβεις…σβήνεις
γιομάτη γλύκα…φως….σκοτάδι…ανατριχίλα!
Κι εκεί, στην τέλεια ηδονή, στον οργασμό σου
“πεθαίνω…χάνομαι…' μου λες “κι εσύ μαζί μου…'
Μαζί σου, αγάπη μου…(Βυθίζω στο λαιμό σου
μια το μαχαίρι κι άλλη μια μες το κορμί μου!)
Τ’ άλλο πρωί, κάτι ψαράδες θα μας βρούνε
αγκαλιασμένους, να φιλιόμαστε στο στόμα…
“Είναι νεκροί εδώ και ώρα…' έτσι θα πούνε
αντί να πουν πως…αγαπιόμαστε ακόμα!
……………………………………………………………
Πάντα της πράξης προηγείται η φαντασία!
Τα σαλεμένα φρένα, μου είπαν να σε πάρω
Μαζί μου απόψε -ερημιά, νύχτα- στο φάρο
Να, πού με έφερε η εσχάτη απελπισία!
από την εκτός εμπορίου συλλογή "Εγχειρίδιο για ερωτευμένους "
Leonid Afremov art
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΚΙΝΤΖΗ - Ο Φάρος
Ο Φάρος …
φωτεινή ρώγα ενός μαστού
που θέλει να θηλάσει τους ναυαγούς της απελπισίας
με το απατηλό νέκταρ της ελπίδας ή της αδιαφορίας …
Ο Φάρος
αγναντεύει τις γραμμές των οριζόντων …
αναγνωρίζει τις διαδρομές των επιζώντων …
Ο Φάρος
περιστρεφόμενος σαν σοφός σούφι
αγροικάει τις κατοικίες των κυμάτων
ρυθμίζει τα πετάγματα των επιστήθιων γλάρων …
Ο Φάρος
υψικάμινος ονείρων της αποτυχίας
στενή απελευθέρωση της μοναξιάς
εποπτεύει την απεραντοσύνη ,
του μικρού σάκου της καρδιάς …
Ο Φάρος
ναυάγια ψυχών
φωλιάζουν στους λαγόνες των λόφων του
πόθοι σωμάτων
αφρίζουν στους γκρεμούς
των αδυσώπητων παθών του …
φαλός ανυπέρβλητος
στις θαλασσοταραχές των χαμένων ηδονών …
Ο Φάρος
φωτίζει – λικνίζει … ιδέες – αγάπες
ενώνει – εξαϋλώνει … θάλασσα – γη – ουρανό
οδηγεί – αναδιπλώνει …
ριπές ανέμου…ψυχής…
ραγίσματα βράχων…πληγής…
ροές κυμάτων…επιστροφής…
Αχ! όνειρο εφηβικό ο Φάρος …
Αχ! ανέλπιδη ελπίδα ο Φάρος …
ΚατερίναΧΣκιντζή
Jean Guichard la jument lighthouse
epikouros sofista
λιγοστεύει το φως της ελπίδας
και τα όνειρα ακυβέρνητα απάγκιο πώς να βρουν
πώς να μπορέσει το αίσθημα με την ζωή να σμίξει
αφού η καρδιά του κόσμου αυτού
έπαψε να κτυπά σε εσπερινούς αγάπης
άγονοι γίναν οι καιροί στο δάκρυ
και αλίπαντη απόμεινε η χέρσα γη έρωτα να καρπίσει
γιαυτό και εγώ σπαράγματα νοσταλγικά κρατώ της μνήμης
και απ' το λησμονημένο παρελθόν
μυθολογώ το μέλλον
Mosaic ancient lighthouse of Alexandria in Olbia, Libya
Κώστας Ουράνης
Ο Κώστας Ουράνης «παραπλέοντας στην άγρια Μάνη», μιλάει για βράχους απότομους, ξεσχισμένους, που είχαν ένα τραγικό μεγαλείο και το χρώμα τους έμοιαζε με πηγμένο αίμα:
Ύστερα, ως τον Κάβο που λέγεται Κεφάλι της Καλαμάτας, κι όπου υψώνεται ένας ερημικός φάρος, τα παράλια παρουσιάζαν μιαν εικόνα γεμάτη καταθλιπτική ερήμωση κι όλα τα γκρίζα και χαμηλά βράχια του παραθαλάσσιου, καθώς είταν φαγωμένα και κατατρυπημένα απο τις τρυκυμίες αιώνων, έμοιαζαν με τεράστια παράδοξα σφουγγάρια (σημ. 1).
Κώστας Ουράνης, Ταξίδια: Ελλάδα, Εστία, Αθήνα 1986 (6η έκδ.), σ. 201.
Edward Hopper - The lighthouse at two lights 1927
Να μείνεις. Να μείνεις εδώ. Μια ησυχία, μια βαθιά ησυχία
σχεδόν μια ευτυχία, σαν νάληξε η μεταβλητότητα
ή σαν η θάλασσα νάχει αναλάβει και τη δική μας κίνηση
κ' εμείς, απ' το παράθυρο εδώ, μπορούμε να την παρακολουθούμε
ακίνδυνα, και κάπως μαγεμένοι μάλιστα
απ' όλα αυτά τα φευγαλέα υδάτινα σχήματα,
απ' αυτές τις ανώδυνες κραυγές, τους αναίτιους θορύβους,
τα ετοιμόρροπα χρώματα, τ' αντιφεγγίσματα, τις μεταπτώσεις,
αμέτοχοι, κολακευμένοι κιόλας απ' τη γνώση μας
για το αμετάβλητο του νερού κάτω απ' τις πολυθόρυβες,
τις απειλητικές χειρονομίες των ανέμων. Να μείνεις.
Σε λίγο θα διακρίνεις κάτω απ' το τεμάχιο των ήχων
την ταπεινόφρονη, αδιαίρετη σιωπή. Θα την διακρίνεις
σα μιαν ευγένεια προς τον ίδιο τον εαυτό σου. Ιδίως την ώρα που βραδιάζει
κ' η κάμαρα μυρίζει αρμύρα, κάπνα και πετρέλαιο -
(μια οξύτατη ευωδία από φύκια κι άνεμο και σπιτική ησυχία,
μαζί με τη ζεστή ανάσα τού καφέ και την απέραντη βραχνάδα τού ορίζοντα),
κείνη την ώρα σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια άνετη, στέρεη κοιλότητα
σκαμμένη σφαιρικά μέσα στο μάταιο θόρυβο,
και, πότε-πότε, απόναν κρότο πιο ισχυρό, μια εξαίσια ταλάντευση
σάμπως να σε σκουντάει στον ύπνο σου ένα χέρι αγαπημένο χωρίς να σε ξυπνήσει
δίνοντας σου ταυτόχρονα την αίσθηση της ηρεμίας τού ύπνου
και του χεριού τού αγαπημένου. Ναι, να μείνεις.
Εδώ είναι σα να βρίσκεσαι σε μια καινούργια κιβωτό όπου σύναξες
μνήμες και πράξεις και όνειρα, για να τα σώσεις
και να σωθείς κι εσύ μαζί τους, -δέντρα και φυτά κι αγαθά ζώα
και σπόρους λουλουδιών∙ μπορείς να φαντάζεσαι
την άνθηση τους σα μικρές εκρήξεις από χρώματα,
σα μικρά πολύτιμα ηφαίστεια- τα βλέπεις κιόλας να φωτίζουν με τα χρώματά τους
τα χέρια σου, τη σόμπα, τη ντουλάπα, το τραπέζι
και τα παπούτσια σου πάνω στη καρέκλα∙ κ' έτσι φωτισμένα
τ' άδεια σου χέρια, μοιάζουνε και πάλι σα γεμάτα.
Τότε το ξύλινο τραπέζι με το χοντρό στρατσόχαρτο
γίνεται ένα μεγάλο δάσος όπου τέσσερις νέοι ξυλοκόποι
κόβουν τα δέντρα για να φτιάξουν το τραπέζι∙ βλέπεις
κ' ένα μικρό επιπλοποιείο όπου τέσσερις νέοι ξυλουργοί
σκυμμένοι με πολλή φροντίδα φτιάχνουν το τραπέζι. Εδώ θα τρώμε. Κάποτε,
την ώρα που βραδιάζει, οι σκιές ανεβαίνουν με μικρές κυριαρχικές κινήσεις
σαν αχινιοί, εντελώς σαν αχινιοί, απ τα πόδια των επίπλων
ως τη ράχη της καρέκλας, ως επάνω σ αυτό το τραπέζι
ανάμεσα στα φλιτζανάκια, τα ποτήρια, το σταχτοδοχείο
κ' υποχρεώνεσαι να δεις και να σωπάσεις∙ μα η σιωπή σου
είναι κιόλας μια ομολογία πως είδες, μια μαρτυρία
πως κρατάς κάποιο μυστικό ή πως κάτι δεν ξέρεις,
μια κατανόηση ανεπάρκειας που πέφτει μ' έναν κούφιο θόρυβο
στο βασικό κενό σαν έναν αναμμένο αποτσίγαρο στη θάλασσα.
Κάποτε πάλι, τις νύχτες με φουρτούνα, τούτο το τραπέζι
καμπυλώνει τη ράχη του σαν ήμερος ελέφαντας
για να σε σεργιανίσει σ' ένα παραμύθι. Μη νομίσεις
πως πρόκειται για λησμονιά και αδράνεια. Υπάρχουν κ' εδώ πέρα
ένα σωρό δουλειές, καθήκοντα κ' ευθύνες, όπως λένε.
(απόσπασμα)
Paul Signac - Portrieux, Brittany, 1888
ΕΛΕΝΗ ΣΕΜΕΡΤΖΙ∆ΟΥ - ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΙΝΟΥ ΦΑΡΟΥ
Και ο φάρος, που στέκεται ολομόναχος σε μια απόμερη άκρη του πελάγους, μακριά από τα αδηφάγα, πονηρά, αδίστακτα βλέμματα των κατοίκων του νησιού, γίνεται το μυστικό καταφύγιο στο οποίο ζητώ απεγνωσμένα να κρύψω αυτό, που θέλω ωστόσο με τόσο πάθος να φανερώσω στον πρώτο τυχόντα με τον οποίο θα συναπαντηθώ στο δρόμο : την μοναξιά μου, την αβάσταχτη και ανελέητη μοναξιά μου
lighthouse by Georges Seurat
BIBΛΙΑ
BIBΛΙΑ
James P. D."Ο φάρος"
Στα ανοιχτά της Κορνουάλης βρίσκεται ένα μικρό ιδιωτικό νησί. Ένας μικρός στ' αλήθεια παράδεισος, αφού το ίδρυμα στο οποίο ανήκει το έχει μετατρέψει σε όαση γαλήνης και ασφάλειας για ανθρώπους με υψηλά καθήκοντα, πρωθυπουργούς, επιστήμονες, καλλιτέχνες, μεγαλοεπιχειρηματίες κλπ. Σ' αυτή όμως την όαση βρίσκεται νεκρός, απαγχονισμένος στο κιγκλίδωμα του παλιού φάρου, ο φημισμένος συγγραφέας Νέιθαν Όλιβερ. Έγκλημα ή αυτοκτονία; Η υπόθεση είναι δύσκολη. Απαιτεί άμεσους και λεπτούς χειρισμούς ώστε να επιλυθεί το γρηγορότερο δυνατόν, δεδομένου ότι το νησί έχει επιλεγεί από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας για να πραγματοποιηθεί εκεί μυστική Συνάντηση Κορυφής. Το δυσεπίλυτο μυστήριο έρχεται να γίνει ακόμα πιο σκοτεινό με ένα δεύτερο φόνο, μια επιδημική ασθένεια και τις απειλές κατά της ζωής του αστυνόμου Νταγκλίς. Η γνωστή ατμόσφαιρα της μεγάλης "μαιτρ" του αστυνομικού μυθιστορήματος, με τις υπέροχες περιγραφές των χώρων και το αριστοτεχνικό σμίλευμα των χαρακτήρων, κάνουν τον "Φάρο" ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μυθιστορήματα του είδους.
Bradshaw Gillian "Ο φάρος της Αλεξάνδρειας"
Έφεσος, 4ος αι. μ.Χ. Η νεαρή Χάρις, κόρη του ύπατου Θεοδώρου από την Έφεσο, εξαφανίζεται ένα μήνα πριν τον υποχρεωτικό γάμο της με ένα υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο. Αλεξάνδρεια, 4ος αι. μ.Χ. Ο νεαρός Χαρίτωνας έχει μόλις φτάσει στην πόλη για να μάθει την ιατρική τέχνη. Παρά το μυστήριο που καλύπτει το παρελθόν του, ο Χαρίτωνας θα γίνει ο προσωπικός γιατρός του Αρχιεπισκόπου Αθανασίου, αλλά θα εμπλακεί και στις πολιτικές μηχανορραφίες της Αλεξάνδρειας, εξαιτίας των οποίων θα φυλακιστεί, θα διωχτεί και θα αναγκαστεί να καταφύγει στη Θράκη για να ασκήσει την ιατρική τέχνη. Στη Θράκη όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάτι περισσότερο από τη σκληρότητα των στρατιωτικών νοσοκομείων: την αποκάλυψη της αληθινής του ταυτότητας και τις τραγικές συνέπειες για τη ζωή και την καριέρα του. Ο νεαρός Χαρίτωνας δεν είναι άλλος από τη Χάρις, κόρη του Θεόδωρου από την Έφεσο. Σε έναν αιώνα μισαλλοδοξίας και βίαιων πολέμων, η Χάρις κατάφερε να στηριχτεί σε κάτι περισσότερο από την εμφάνιση της: την ικανότητα και την τέχνη της ως γιατρός.
Virginia Woolf - Μέχρι το φάρο
Μια οικογένεια, μερικοί φίλοι, ένα παραθαλάσσιο σπίτι στις Εβρίδες και ένας φάρος συνθέτουν το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Γουλφ, "Μέχρι το φάρο". Ο κύριος και η κυρία Ράμσεϊ και τα οκτώ παιδιά τους είναι η οικογένεια της Γουλφ. Το σπίτι, που από τα παράθυρά του βλέπει κανείς το φάρο, είναι το εξοχικό σπίτι των παιδικών της χρόνων, μόνο που εκείνο βρισκόταν στην Κορνουάλη και όχι στη Σκωτία.
Απελευθερωμένη από την κλασική δομή του μυθιστορήματος, όπως ο Μαρσέλ Προυστ ή ο Τζέιμς Τζόις, η Γουλφ δεν δίνει βάρος στην πλοκή. Η ιστορία της εκδρομής στον φάρο είναι η αφορμή για να αναδυθούν σκέψεις, σχέσεις, κοσμοθεωρίες, συναισθήματα. Δύο μόνο ημέρες - με απόσταση μεταξύ τους μιας δεκαετίας, ενός παγκοσμίου πολέμου και τριών θανάτων - διαρκεί η εκπληκτική διείσδυση της συγγραφέως στους χαρακτήρες και στις συνειδήσεις των ηρώων της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκκολαπτόμενη ζωγράφος Λίλυ είναι η Βιρτζίνια. Η Λίλυ παρατηρεί την οικογένεια Ράμσεϊ από την απόσταση της φίλης, αν και τα στοργικά της αισθήματα προς την κυρία Ράμσεϊ την επηρεάζουν ψυχικά, τουλάχιστον ως λίγο πριν από το τέλος του βιβλίου. Η μαεστρία της Γουλφ επεκτείνεται στην αναβάθμιση άψυχων πραγμάτων, όπως το σπίτι και ο φάρος, σε σχεδόν αυτεξούσιες οντότητες. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει ο χρόνος και το πέρασμά του. Το παρόν γίνεται αμέσως παρελθόν, σκέφτεται η κυρία Ράμσεϊ. Το μέλλον αγχώνει τον κύριο Ράμσεϊ, όπως και τη Λίλυ, αλλά μόνο ως τη στιγμή της καλλιτεχνικής της ολοκλήρωσης. Ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.
(εφημερίδα "La Repubblica", Italia)
Alison Moore, Ο Φάρος
Σχεδόν μεσήλικας και εντελώς μόνος ο Φουθ ξεκινάει από την Αγγλία με προορισμό τη Γερμανία, τη γη των προγόνων του. Ο στόχος του ταξιδιού του είναι διπλός: μια εβδομαδιαία ανάπαυλα με πολλή πεζοπορία, καλό φαγητό και πολύ ύπνο, που θα του επιτρέψει να ξεφύγει για λίγο από τη μελαγχολία του πρόσφατου χωρισμού του από τη γυναίκα του. Αλλά και μια ευκαιρία να επαναλάβει την εκδρομή που είχε κάνει πριν από χρόνια με τον πατέρα του, τότε που τους εγκατέλειψε η μητέρα του.
Σχεδόν μεσήλικη και σχεδόν μόνη η Έστερ θα διασταυρωθεί με τον Φουθ όταν εκείνος θα καταλύσει την πρώτη και την τελευταία βραδιά του ταξιδιού του στο μικρό ξενοδοχείο, που διατηρεί με τον άντρα της.
Δυο άνθρωποι τελείως διαφορετικοί θα εμπλακούν σε μια σειρά συμπτώσεων που επίκεντρό της θα είναι ένα μπουκαλάκι άρωμα σε θήκη με σχήμα φάρου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Lighthouse Keepers Waltz by Paula Blasius McHugh
ΜΟΥΣΙΚΗ
Στίχοι : Κωστής Μαραβέγιας Μουσική : Κωστής Μαραβέγιας Θέλω την αγάπη σου για καύσιμο να δραπετεύω από τις άγουρες τις μέρες Θέλω την αγάπη σου ορόσημο να τη φοράω τις μουντές Δευτέρες Θέλω να με ρίχνεις μες στα κύματα όταν στεγνώνει η καρδιά μου από σκέψεις Θέλω να μου λες πάντα πως μ' αγαπάς και να μπορείς και να μ' αντέξεις Αγάπα με όσο μπορείς να παίρνω δύναμη να σ' αγαπώ κι εγώ να παίρνω θάρρος Κι όταν σαλπάρω στ' ανοιχτά όταν τα βράχια είναι κοντά Εσύ φως μου να 'σαι ο φάρος Θέλω την αγάπη σου σαν θάλασσα που αγκαλιάζει καλοτάξιδα καράβια Θέλω την αγάπη σου σαν άνεμο στου Αιγαίου τα φεγγάρια Θέλω την αγάπη σου για καύσιμο να εκτοξευτώ ψυχή μου ως το άπειρο Να σκίσω αιθέρες και στρατόσφαιρα να γίνω ήλιος, άστρο διάπυρο
The Harbour Entrance, Honfleur by Georges Seurat
Στίχοι και Μουσική: Ορφέας Περίδης,
Τον φίλο μου το φάρο, τον πιο παλιό
απ’ όλους μου τους φίλους τον πιο καλό
μες στο βαθύ σκοτάδι παρακαλώ,
φέξε τον νυχτωμένο μου μυαλό.
Φώτισε τ’ όνειρό μου να θυμηθώ
τη ρότα μου να πάρω, να ξαναβρώ
να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως
συ που `σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός.
Να λάμψει σαν αλήθεια, άνοιξε το φως
συ που `σαι τόσο μόνος κι είσαι σοφός.
Leonid Afremov
Ενα πανέμορφο κρητικό τραγούδι...ερμηνευμένο από το Βασίλη Σκουλά...!!! Μια μουσική δημιουργία του Γιώργου Κουμιώτη...!!! Πόσες φορές σε φίλησα ... εκεί που είναι ο φάρος... και μάρτυρας στους όρκους μας... ήτανε ένας γλάρος... Τώρα τα βράδια άπονη... σε συνοδεύει άλλος... Πήγα στο φάρο να σε βρω... και μου πενε ο γλάρος... εκείνη που ελάτρευες... την έχει πάρει άλλος... Και δεν ξανάρχεται εδώ... γιατί δεν έχει θάρρος... Πρόδωσε την αγάπη σου... κι απάτησε τον όρκο... κι εγώ που ήμουν μάρτυρας... παράπονο θα το χω... Κι ο φάρος δεν θα ανάψει μπλιο... σε σε τούτονε τον τόπο... Θα μείνει πάντα σκοτεινός... τση αγάπης μου ο φάρος... απ τον καημό του μακρυά... θα φύγει και ο γλάρος... Κι ο καημός τση μοναξιάς... είναι καημός μεγάλος...
Moran Edward - Fish Pond, Orient Bay, Long Island
"The Lighthouse's Tale"
I am a lighthouse, worn by the weather and the waves.
I keep my lamp lit, to warn the sailors on their way.
I'll tell a story, paint you a picture from my past.
I was so happy, but joy in this life seldom lasts.
I had a keeper, he helped me warn the ships at sea.
We had grown closer, 'till his joy meant everything to me.
And he was to marry, a girl who shone with beauty and light.
And they loved each other, and with me watched the sunsets into night.
[Chorus:]
And the waves crashing around me, the sand slips out to sea.
And the winds that blow remind me, of what has been, and what can never be.
She'd had to leave us, my keeper he prayed for a safe return.
But when the night came, the weather to a raging storm had turned.
He watched her ship fight, but in vain against the wild and terrible wave.
In me so helpless, as dashed against the rock she met her end.
[Chorus]
Then on the next day, my keeper found her washed up on the SHORE.
He kissed her cold face, that they'd be together soon he'd swore.
I saw him crying, watched as he buried her in the sand.
And then he climbed my tower, and off of the edge of me he ran.
[Chorus]
I am a lighthouse, worn by the weather and the waves.
And though I am empty, I still warn the sailors on their way.
Writer(s): Christopher Scott Thile, Adam Mckenzie
Jim Mitchell - Lighthouse
"My Lighthouse"
In my wrestling and in my doubts
In my failures You won't walk out
Your great love will lead me through
You are the peace in my troubled sea
You are the peace in my troubled sea
In the silence, You won't let go
In the questions, Your truth will hold
Your great love will lead me through
You are the peace in my troubled sea
You are the peace in my troubled sea
My lighthouse, my lighthouse
Shining in the darkness. I will follow You
My lighthouse, my lighthouse
I will trust the promise.
You will carry me safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore
I won't fear what tomorrow brings
With each morning I'll rise and sing
My God's love will lead me through
You are the peace in my troubled sea
You are the peace in my troubled sea
(You are my light)
My lighthouse, my lighthouse
Shining in the darkness. I will follow You
My lighthouse, my lighthouse
I will trust the promise.
You will carry me safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore
[4x]
Fire before us. You're the brightest
You will lead us through the storms
My lighthouse, my lighthouse
Shining in the darkness. I will follow You
My lighthouse, my lighthouse
I will trust the promise.
You will carry me safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore (oh-oh-oh-oh-oh)
Safe to shore
Thomas Kinkade - Clearing Storms
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Ντοκιμαντέρ «Οι Φάροι της Ελλάδος»
Paul Brent
ΤΑΙΝΙΕΣ
ΤΟ ΦΩΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ
Υπόθεση
Λίγα χρόνια μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τομ και η Ίζαμπελ ζουν ήσυχα σε ένα μικρό νησάκι κοντά σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Αυστραλίας, όπου ο Τομ είναι φαροφύλακας. Ενώ προσπαθούν να ξεπεράσουν το τραύμα της τρίτης κατά σειρά αποτυχημένης κύησης της Ίζαμπελ, βρίσκουν ένα φαινομενικά εγκαταλελειμμένο μωρό σε μια βάρκα που ξεβράζεται στο νησάκι. Μέσα στο πένθος τους, αποφασίζουν να το παρουσιάσουν σαν δικό τους μωρό και περνούν ευτυχισμένοι τα χρόνια που έρχονται. Όμως, η συντετριμμένη μητέρα του παιδιού μπαίνει ξαφνικά στη ζωή τους...
Σκηνοθεσία: Ντέρεκ Σιανφράνς
Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Φασμπέντερ, Αλίσια Βικάντερ, Ρέιτσελ Βάις
Γυρισμένο σε εντυπωσιακή τοποθεσία στη Νέα Ζηλανδία, με τα στοιχεία της φύσης να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ατμόσφαιρα της κινηματογραφικής μεταφοράς του πρόσφατου μυθιστορήματος του Αυστραλού M.L Steadman, το Φως ανάμεσα στους ωκεανούς πνίγεται σε μια θάλασσα από μελό περιττολογίες που υποτίθεται πως ενισχύουν την κοινή ζωή ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που ζει απομονωμένο και δοκιμάζεται μετά από μια (ατελείωτη) σειρά ατυχών περιστατικών. Υπαίτιος είναι αποκλειστικά ο Ντέρεκ Σιανφράνς που παραλαμβάνει μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν φαροφύλακα με βαρύ παρελθόν και μια όμορφη κοπέλα που τον παντρεύεται, γιατί τον ερωτεύεται και τον εμπιστεύεται, και μετατρέπει την τραγωδία (που σημαδεύεται από το ψέμα και την απώλεια) σε ένα παρατεταμένο τεστ συνείδησης, με άξονα την αντοχή του ζευγαριού, ανεξάρτητα από την τεκνοποίηση – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ, χωρίς να αποκαλύψω παραπάνω στοιχεία. Στις καλές του στιγμές, το φιλμ θυμίζει Τόμας Χάρντι, από τον οποίο ο Σιανφράνς κρατά τον ρομαντισμό και παραβλέπει τον ρεαλισμό, με σχόλια για την κοινωνία της εποχής (μια μετατόπιση του βικτωριανού πνεύματος down under) που δεν ιντριγκάρουν, όπως δεν απασχολεί ιδιαίτερα η παρουσία της Ρέιτσελ Βάις σε ρόλο-κλειδί στην πλοκή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Πηγή: www.lifo.gr
Cape Disappointment Lighthouse by Randy Van Beek
Θύελλα στο φάρο
Η Θύελλα στο φάρο είναι κινηματογραφική ταινία που γυρίστηκε στα 1950.
Ο φαροφύλακας καπετάν-Μπόχαλης, που η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει από χρόνια, ζει με την κόρη του, τη Χρύσα, σ’ έναν απόμακρο φάρο. Κάποιο πρωϊνό, η θάλασσα ξεβράζει στα βράχια του φάρου έναν άντρα, τον Ανδρέα Μαρέλη, που πήδησε στα νερά από ένα διερχόμενο πλοίο. Τον φιλοξενούν χωρίς να του κάνουν πολλές ερωτήσεις και η Χρύσα δεν αργεί να τον ερωτευτεί. Όμως, όταν του δείχνει μια φωτογραφία της μητέρας της, ο Ανδρέας αναγνωρίζει στο πρόσωπό της τη γυναίκα που άθελά του σκότωσε αντί του εραστή της, του Μεμά. Ο τελευταίος προηγουμένως είχε βιάσει και σκοτώσει την Όλγα, τη δεύτερη κόρη της νεκρής, αδελφή της Χρύσας και δική του αγαπημένη. Ο Ανδρέας παραδίδεται στην αστυνομία η οποία όμως άλλα φρονεί για το έγκλημα, το οποίο και καταλογίζει στον Μεμά. Ο Ανδρέας και η Χρύσα, λοιπόν, μπορούν να ζήσουν τον έρωτά τους.
Σκηνοθεσία Γρηγόρης Γρηγορίου
Παραγωγή Ανζερβός
ΕΚΟ Φιλμ
Σενάριο Γρηγόρης Γρηγορίου Ίντα Χριστινάκη
Πρωταγωνιστές
Ίντα Χριστινάκη
Λυκούργος Καλλέργης
Θεόδωρος Μορίδης
Μίμης Φωτόπουλος
Ρίκα Γαλάνη
Άννα Παϊτατζή
Ντίνος Δημόπουλος
Κώστας Μπάκας
Σίμος Τσαπνίδης
Μουσική Αργύρης Κουνάδης
Φωτογραφία Ιάσων Νόβακ
Μοντάζ Κώστας Δρίτσας
Σκηνογραφία Νίκος Νικολαΐδης
Πίνακας - Reint Withaar
Ο Φάρος: Μια ταινία μικρού μήκους αφιερωμένη στους γονείς
Οι γονείς θα είναι πάντα εκεί για τα παιδιά τους, όπως ακριβώς το φως του φάρου για τα καράβια… Ο κύκλος της ζωής μέσα από μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων. Η ιστορία αναφέρεται στους γονείς και στο πως στηρίζουν τα παιδιά τους ώστε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Δεν έχουν σημασία τόσο τα γεγονότα, γιατί οι γονείς θα είναι πάντα εκεί για τα παιδιά τους, όπως ακριβώς το φως του φάρου για τα καράβια. H ταινία, που ο ίδιος ο σκηνοθέτης αφιέρωσε στους γονείς του, έχει συμμετάσχει σε πάνω από 50 διεθνή φεστιβάλ κι έχει κερδίσει 27 διεθνή βραβεία.
Πηγή : www.superdad.gr /
The Pharos of Alexandria by Fischer von Erlach
Ο φάρος της Αλεξάνδρειας (Αίγυπτος)
Κατά τον τρίτο π.χ. αιώνα κατασκευάστηκε ένας φάρος προκείμενου να καθοδηγεί τα πλοία με ασφάλεια στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας αντανακλούσε τη λάμψη μιας μεγάλης φωτιάς ενώ την ημέρα ύψωνε στον ουρανό μια μεγάλη στήλη καπνού. Αυτός ήταν ο πρώτος φάρος στον κόσμο και παρέμεινε στη θέση του για 1500 χρόνια.
ΤΟ ΝΗΣΙ ΦΑΡΟΣ
Το οικοδόμημα χτίστηκε πάνω σ`ένα νησάκι που λεγόταν φάρος, εμπρός από τη Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Την περίφημη αυτή πόλη έχτισε ο Μέγας Αλέξανδρος, σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Δεινοκράτη, όταν κατέλαβε την Αίγυπτο. Το οικοδόμημα πήρε το όνομα του νησιού. Χρειάστηκαν μάλλον 20 χρόνια ώσπου να χτιστεί και ολοκληρώθηκε γύρω στο 280π.χ. επί βασιλείας του Πτολεμαίου του Β`. Το κτίριο του φάρου ήταν έργο του αρχιτέκτονα Σωκράτη.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΥΡΓΟΙ
Το φάρο τον αποτελούσαν τρεις μαρμάρινοι πύργοι, χτισμένοι επάνω σε ένα θεμέλιο από πέτρινους ογκολίθους. Ο πρώτος πύργος ήταν τετράπλευρος και περιείχε διαμερίσματα για τους εργάτες και τους στρατιώτες. Από επάνω υπήρχε ένας δεύτερος οκταγωνικός, με σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο που οδηγούσε στον τελευταίο πύργο.
ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΩΣ
Ο τελευταίος πύργος είχε σχήμα κυλίνδρου και στο εσωτερικό του έκαιγε η φωτιά που οδηγούσε τα πλοία με ασφάλεια στο λιμάνι. Από επάνω του υπήρχε το άγαλμα του Διός Σωτήρας. Το συνολικό ύψος του φάρου ήταν 117 μέτρα.
ΤΟ ΣΤΙΛΠΝΟ ΟΡΕΙΧΑΛΚΙΝΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ
Για τη συντήρηση της φωτιάς χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες καύσιμων. Την τροφοδοτούσαν με ξυλά, που τα μετέφεραν χάρη στο σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο άλογα και μουλάρια. Πίσω από τη φωτιά υπήρχαν φύλλα ορειχάλκου που αντανακλούσαν τη λάμψη προς τη θάλασσα. Τα πλοία μπορούσαν να τη διακρίνουν από 50 χιλιόμετρα μακριά. Κατά το δωδέκατο μ.Χ. αιώνα το λιμάνι της Αλεξάνδρειας γέμισε από λάσπη και τα πλοία έπαψαν να το χρησιμοποιούν. Ο φάρος έπεσε σε αχρηστία. Ενδεχομένως τα φύλλα του ορειχάλκου κάτοπτρου αποσπάστηκαν και έγιναν νομίσματα.
Κατά το δέκατο τέταρτο αιώνα ένας σεισμός κατέστρεψε το φάρο. Μερικά χρόνια αργότερα οι Μουσουλμάνοι χρησιμοποίησαν τα υλικά του δια την κατασκευή ενός οχυρού. Το οχυρό αυτό ανακατασκευάστηκε και παραμένει ακόμη στη θέση του πρώτου φάρου στον κόσμο.
Marina Marcolin art
Φάροι της Ελλάδας
Οι μοναχικές φιγούρες τους υψώνονται σε σημεία σημαντικά για τη ναυσιπλοϊα και συνήθως δυσπρόσιτα: σε απόκρημνα ακρωτήρια, στην είσοδο των λιμανιών, σε βραχονησίδες. Οι φάροι του αρχιπελάγους γοητεύουν τον ταξιδιώτη -σε κάποια νησιά, μάλιστα, που είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμοι από την ξηρά, πολλοί τους επισκέπτονται ακολουθώντας τα μονοπάτια στα οποία βάδιζαν άλλοτε οι φαροφύλακες... Τις νύχτες καθώς φωτίζουν τα αδιαπέραστα σκοτάδια, οι φάροι δίνουν ελπίδα και το αίσθημα της ασφάλειας σ’ εκείνους που περιπλέουν τα νησιά.
Το ελληνικό δίκτυο φάρων θεωρείται γενικώς από τα μεγαλύτερα, πυκνότερα και πιο οργανωμένα στον κόσμο, λόγω του πολλών νησιωτικών συμπλεγμάτων της χώρας μας. Οι φάροι στα περάσματα του Αιγαίου κτίστηκαν κυρίως από την Επανάσταση του 1821 μέχρι το 1935. Από το 1830 οι ελληνικοί φάροι, άρχισαν να λειτουργούν με πετρέλαιο, είχαν φαροφύλακα και η λάμψη τους κάλυπτε 15-25 ναυτικά μίλια. Στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο οι περισσότεροι φάροι του Αιγαίου καταστράφηκαν από τους Γερμανούς κι έτσι από τους 400 που υπήρχαν μόνο 28 λειτουργούσαν στο τέλος του 1944. Τα επόμενα χρόνια ξεκίνησε η προσπάθεια αποκατάστασής τους και ηλεκτροδοτήθηκαν. Σήμερα υπάγονται στην Υπηρεσία Φάρων του Πολεμικού Ναυτικού.
Οι φάροι των Δωδεκανήσων και του ανατολικού Αιγαίου έγιναν με πρωτοβουλία των Γάλλων (ενώ του Ιονίου έγιναν με πρωτοβουλία των Αγγλων). Το ύψος και το μέγεθος των χερσαίων και θαλάσσιων φάρων του Αιγαίου διαφοροποιούνται ανάλογα με τη θέση και το πόσο σημαντικό είναι το σημείο όπου βρίσκονται. Είναι όλοι κτίσματα στέρεα, φτιαγμένα από πέτρα, με εξαιρετικό σχεδιασμό και εργονομική αυτονομία. Είχαν χώρους για να μένουν οι φαροφύλακες και να αποθηκεύονται οι προμήθειες, τον πύργο και τον κλωβό με το φωτιστικό μηχάνημα στην κορυφή του πύργου. Στη δεκαετία του ’70 έγιναν οι πρώτες εφαρμογές ηλιακών συστημάτων ενέργειας στους φάρους, ενώ κάποιοι από αυτούς είχαν ήδη γίνει αυτόματοι και οι φαροφύλακες καταργήθηκαν.
Οι ωραιότεροι φάροι στο Αιγαίο
Μύκονος:
O φάρος Αρμενιστής είναι από τους λίγους οκτάγωνους στην Ελλάδα.
Σαντορίνη:
O φάρος στο Ακρωτήρι, θεωρείται ένας από τους ομορφότερους στις Κυκλάδες. Κατασκευάστηκε από τη Γαλλική εταιρεία Φάρων.
Ρόδος:
O φάρος στο Πρασονήσι, στη νότια άκρη του νησιού έχει λιτό κυκλικό πύργο.
Σύρος:
O φάρος του Γαϊδάρου στη νησίδα Διδύμη είναι ο ψηλότερος στην Ελλάδα.
Κέα:
Yπάρχουν δυο φάροι: στο ακρωτήριο Τάμελος, κτισμένος πάνω στα απόκρημνα βράχια μεταξύ Κέας και Κύθνου και στον Αγιο Νικόλαο, στο Βουρκάρι.
Ανδρος:
Aξίζει να δείτε τον φάρο της Γριάς (στο δρόμο προς την παραλία Αχλα), τον περίφημο Τουρλίτη, κτισμένο στην έξοδο του λιμανιού της Χώρας πάνω σε βράχο που είναι μέσα στο νερό, και της Φάσσας στα ΒΔ του νησιού.
Τήνος:
Kαι οι τρεις φάροι είναι υπέροχοι. Ο φάρος στο Δύσβατο (το νησάκι ανάμεσα στην Τήνο και την Ανδρο), ο φάρος της Λιβάδαςστον κάβο Παπάργυρα και στο λιμάνι του Πανόρμου, στο νησάκι Πλανήτης.
Σέριφος:
O φάρος βρίσκεται στο ακρωτήριο Σπαθί, στο νότιο τμήμα του νησιού.
Πάρος:
O φάρος Κόρακας, στην άκρη του ομώνυμου ακρωτηρίου, είναι κοντά στη Νάουσσα.
Πολύαιγος:
O φάρος του μικρού νησιού με τα εξωτικά τιρκουάζ νερά ανάμεσα στη Μήλο και στην Κίμωλο, άναψε το 1898.
Φολέγανδρος:
O φάρος της Ασπροπούντας βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού.
Ξεχωρίζουν επίσης:
O φάρος στα Ακράδια (Ακραδιές) απέναντι από τη Μήλο, κτισμένος σε σημαντικό για τους ναυτικούς σημείο καθώς στη θαλάσσια περιοχή υπάρχουν ισχυρά ρεύματα. Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1892.
O φάρος της Κανδελιούσσας (Κανδηλούσας) πάνω στην ομώνυμη νησίδα ΝΔ της Νισσύρου, με ύψος πύργου 10 μ. και πολύ δυνατό λευκό φως.
O φάρος στη νησίδα Στρογγύλη στο Καστελλόριζο, που κατασκευάστηκε το 1816-18 από τη Γαλλική Εταιρεία Οθωμανικών φάρων. Είναι ένας κυκλικός και σχετικά χαμηλός πύργος ύψους 9 μ.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.aegeanislands.gr/
Lighthouse Painting by Marilyn McNish
πηγές
http://www.archaiologia.gr/
http://docplayer.gr/
http://www.poiein.gr/
http://www.greek-language.gr/
http://www.babelmatrix.org/
http://www.snhell.gr/
http://hiphopspirit.blogspot.gr/
https://www.azlyrics.com/
http://www.tainiothiki.gr/
https://www.ebooks4greeks.gr/
https://fineartamerica.com/
http://www.public.gr/
https://www.politeianet.gr/
Έξοχο! "Η στίλβουσα σιωπή του φάρου' ως ανάπτυξη "στίλβοντος ποδηλάτου". / Εύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφή