ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ - Τρία Κείμενα για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου

πηγή φωτογραφίας 

i.Το αίσθημα της αγρύπνιας και της ελπίδας

O πόνος, ο φόβος και η αγωνία, κατακλύζουν τα παιδιά που κλαίνε, λυγάνε και σηκώνονται σφίγγοντας τα δόντια για να ξεκινήσουν την μάχη στην στιγμιαία εκείνη ευτυχία. Είναι όμως κάποιες στιγμές που το μυαλό τρομάζει, το σώμα παγώνει, η απειλή κοντοζυγώνει σ’ αυτόν τον συλλογικό θάνατο που πέφτει ραγδαία.

Νιώθοντας να ιδρώνουν και ταυτόχρονα να παγώνουν, τα βλέπουμε να παίζουν, να μιλάνε και να γελάνε, λέγοντας μας ότι τίποτα δεν τελείωσε ακόμη. Ότι η απειλή είναι εδώ και ότι όλα όσα ζούμε ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσουν ;

Τα παιδιά του πολιτισμού ξαναστέκονται στα πόδια τους και βρίσκουν το κουράγιο να αγωνίζονται και να νικούν. Το πεπρωμένο τους βαδίζει πολύ μακριά. Είναι τα παιδιά που δεν ηττώνται. Τα παιδιά που δεν κάμπτονται από τις δυσκολίες.

Κουβαλάνε ένα Σταυρό, για το μέγεθος και το βάρος του οποίου δεν ευθύνονται. Τον έχουν κατασκευάσει με ύφασμα, κλωστή και χάντρες, για να αποτυπώσουν τη θλίψη και τη νοσταλγία που κυριαρχεί στην καθημερινότητα τους. Τον φορτώνονται και προχωράνε τον Γολγοθά που θα ακολουθήσουν.

Εκείνα θα αναζητήσουν το νόημα της ζωής, δημιουργώντας κούκλες και σύμβολα της χαμένης τους αθωότητας με καρδιά κάτω από την πέτρα σ’ αυτόν τον παράλογο κόσμο. Εκείνα θα έχουν την επιλογή να μοιραστούν το βάρος του Σταυρού, μαζί με τους επιβάτες που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ αυτό το ταξίδι, σε τρικυμισμένες θάλασσες από ανικανοποίητες παιδικές επιθυμίες.

Χρήστος Αθανασίου

ii. Ήρεμες και λογικές συνήθειες

Για σταθείτε ! Κι εγώ εδώ είμαι ! Μπορώ να κινηθώ στηριζόμενος στο ένα πόδι μου, μπορώ να κάνω πηδήματα με ενωμένα τα δυο πόδια και φυσικά να πηδώ.

Πότε κινούμε προς τα εμπρός, πότε προς τα πίσω και άλλοτε περιστρέφομαι εκεί που βρίσκομαι, πριν κινηθώ προς τα εμπρός ή προς τα πίσω. Ακόμα κινούμαι μπρος - πίσω, στηριγμένος στα χέρια μου και στα γόνατά μου.

Για σταθείτε ! Κι εγώ εδώ είμαι ! Μ' αρέσει να παίζω με θόρυβο, να τρέχω και να κυνηγώ. Μ' αρέσει να γεμίζω και ν’ αδειάζω, να τοποθετώ και ν’ αφαιρώ, να διαχωρίζω και να συναρμολογώ, να γεύομαι, να αγγίζω και να διώχνω.

Μ’ αρέσουν λέξεις και πράγματα που είτε λέγονται, είτε γράφονται, είτε προφέρονται. Οι έννοιες του « εδώ » και « εκεί » του μακριά και του κοντά, της γωνίας, του μέσα και του έξω.

Προτιμώ τα παιχνίδια δράσεως, όπως το κτύπημα, το σπρώξιμο, το δάγκωμα και το τσάκωμα. Ακούω και βλέπω. Κοιτάζω ένα βλέμμα. Το βλέμμα που φωτίζει σαν άστρο τη μνήμη μου.

Για σταθείτε ! Κι εγώ εδώ είμαι ! Χρειάζεται ν’ αγγίξω τα αντικείμενα με τα χέρια μου, να τα αισθανθώ στη παλάμη μου, να ψάξω στην επιφάνειά τους, να βρω τις γωνίες που μπορεί να έχουν.

Κινώ τα χέρια μου για να σχηματίσω εντυπώσεις απ’ την αφή, ακριβώς όπως κινώ τα μάτια μου για να σχηματίσω οπτικές εντυπώσεις.

Ανοιγοκλείνω τα μάτια γρήγορα, τα χέρια μου να πιάνουν οποιοδήποτε αντικείμενο, τη γλώσσα μου να κινείται προς τα έξω και το στόμα μου ν' ανοίγει και να κλίνει.

Βγάζω απ’ το στόμα διάφορους ήχους. Κάνω φούσκες, βγάζω ένα γέλιο και μερικές φορές γελάω μεγαλόφωνα.

Για σταθείτε ! Κι εγώ εδώ είμαι ! Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι. Αρχίζω να γίνομαι περισσότερο εκδηλωτικός. Μόλις δω ένα πρόσωπο χαμογελώ. Μ' αρέσει να ζω το παρόν, ν' αναπολώ το παρελθόν και να ονειρεύομαι το μέλλον.

Μ' αρέσει

να συλλογιέμαι

να ελπίζω

να ζω

να ζω την αγάπη μου χωρίς λύπες

χωρίς δυσκολίες

χωρίς πόνους

χωρίς έννοιες

Η απάντηση ούτε ήταν ούτε είναι εύκολη. Πολλά ειπώθηκαν. Πολλές έννοιες προωθήθηκαν. Η ικανοποιητική όμως, απάντηση δεν ξέρω αν θα δοθεί.

Xρήστος Αθανασίου

πηγή φωτογραφίας 

iii. Παιδί - αίνιγμα

Όταν το παιδί με οδηγό τη φωτιά της αστραπής και αμάξι του ένα σύννεφο παίρνει ένα γαλάζιο πανί και το κουνάει τότε λέει αυτή είναι η θάλασσα.

Όταν το παιδί παίρνει μια μολυβένια κιμωλία και ζωγραφίζει ένα τετράγωνο, τότε μπαίνει μέσα και λέει μπήκα στο σπίτι μου.

Όταν το παιδί πετάει ψηλά ένα μπαλόνι φουσκωτό μες στη χαρά του και κυνηγά ένα φωτεινό αστέρι για να μπει στην καρδιά του, τότε κάνει με τα όνειρα και τις επιθυμίες του σπίτι τον ουρανό.

Όταν το παιδί σκαρφαλώνει στον κορμό για να κάνει κούνια στα κλαδιά, τότε βγάζει απ' τα χέρια του φτερά για να πετάξει και να φύγει μακριά στην ανθισμένη αμυγδαλιά.

Όταν το παιδί κρατάει πολύχρωμες κορδέλες, χορεύει γύρω από έναν υψηλό ιστό και πλέκει το πολύχρωμο γαϊτανάκι των σκιών, τότε γίνεται άνεμος για τον χαρταετό στην υπέροχη πανδαισία χάρτινων πουλιών.

Όταν το παιδί περπατάει μόνο του σε μια ερημική παραλία ή όταν βαδίζει κάτω από τους στεναγμούς των άστρων σε μια ξάστερη χειμωνιάτικη νύχτα ή όταν ξαπλώνει δίπλα στο τζάκι μ’ ένα καλό βιβλίο τσέπης, τότε κλώθει ομιχλώδεις μύθους και φόβους στους νανουρισμένους του ανέμους.

Όταν το παιδί ζωντανεύει κινούμενες μαριονέτες με την χρυσαφένια μεταμφίεση του, τότε ξυπνάει το δάσος των παραμυθιών, για να φτιάξει σε μια περιουσία από όνειρα όλους τους δρόμους του σήμερα και τους δρόμους του αύριο.

Χρήστος Αθανασίου