Και ξαφνικά οι ευκάλυπτοι σαλεύουν μες τη νύχτα
την απειρία του ματιού που διαστέλλεται
απ’ τη πιο κρυφή αρτηρία.
ανοίγονται διάπλατα οι πύλες
και τα σπήλαια πλημμύρισαν ρόδινο φως.
Ανθόσπαρτες αψίδες γέμισαν συγκατάβαση
της νεανικής ώρας παρανάλωμα.
το φως τραγουδάει τα βήματα μου.
Τι θε να ζητήσω;
Οι ήρεμοι γρύλοι ζεσταίνουν το απαλό αεράκι
αθόρυβες θρησκείες περιδιαβαίνουν στα στήθη
με σπονδές θριάμβων χρήσιμης σποράς.
Ενώ οι κούφιες ώρες φλυαρούν
ο φεγγίτης του ουρανού χαμηλώνει
και γιομίζει φως το περιβόλι της ζωής!
Ώσπου μια αστραπή φωτίζει ολόγυρα
το θολό ορίζοντα του σκοτεινού Νου
άθελα μας μες το τίποτα της σκέψης
προσδοκώντας το αιώνιο και απροσδόκητο
καθώς η ερώτηση ξεπροβάλει επίμονα:
Υπάρχει ζητούμενα;
Κι ο νους αμήχανα παρακολουθεί
όλα τα τεκταινόμενα!
«Ευδαίμων Συριανός»
Ζαράνης Παναγιώτης
Συγχαρητήρια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή