ΒΑΓΙΑ ΜΠΑΛΗ " ΚΛΕΙΝΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΗ ΖΩΗ "

Τόσα χρόνια έχω μάθει να κλείνω...
Να κλείνω τα μάτια, μη δω το κακό,
να κλείνω τα παντζούρια το βράδυ,
μη μπει της μέρας το φως και με ξυπνήσει«απότομα»
καθώς θα ανατέλλει ένας νέος ήλιος, δυνατός
και ρωμαλέος.
Να κλείνω το στόμα, να μη μένω άναυδη,
η έκπληξη είναι αδυναμία σε μία αδηφάγα ζωή,
να κλείνω τα χέρια να μην εκμεταλλευτούν
την αγκαλιά μου άνθρωποι αν-αίσθητοι,
υποκινητές του τυχοδιωκτισμού.
Να κλείνω τα δάχτυλα, να ναι έτοιμες οι γροθιές
να χτυπήσουν αλύπητα το ξένο και το άδικο,
να μάθω να επιβιώνω, βία πάνω στη βία...
Κι αν τύχει και δάκρυα τρέξουν από τα μάτια μου
να κλείνω γρήγορα το φως, μη δουν αυτόν τον εαυτό μου,
τον απροστάτευτο, τον ευαίσθητο.
Να κλίνω τα ρήματα από μικρή,
να μην κάνω λάθος τους χρόνους,
να ζω για την ορθογραφία και να διαβάζω
για τη δυστυχία.
Δεν μου είπαν ποτέ όμως πότε θα «ανοίξω»,
πότε θα βγάλω αυτά τα εισαγωγικά και θ ανθίσω...
Πότε θα ανοίξω τα χέρια και τα μάτια άφοβα,
θα πάρω ανάσα ελευθερίας και θα με ξυπνάει
τα πρωινά μου ένας ήλιος φίλος, θα αγγίζει το δέρμα μου,
χάδι ειλικρινές, καθάριο;
Βαρέθηκα να κλείνω την αγκαλιά μου,
βαρέθηκα να κλείνω απ’ έξω από την πόρτα μου
τη ζωή...

Βάγια Μπαλή 20/07/2017