Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Μ. Κατεινά
με το φιλί του χρόνου στο πρόσωπο
να κουβεντιάζουμε ήσυχα και σιγανά
όσα έζησαν τα παιδικά μας μάτια
Πικρά που φτάσαμε ως εδώ
να στήνουμε με τη νοσταλγία
σπίτια που δεν υπάρχουν πια
ανθρώπους που χάθηκαν για πάντα
Γλυκά που φτάσαμε ως εδώ
να αναζητάμε στην άδεια καρέκλα
τη μάνα, που χάιδευε με λόγια
τη μάνα, που μιλούσε με σιωπή
Και τώρα που φτάσαμε ως εδώ
είμαστε οι λύπες και οι χαρές μας
είμαστε μητέρες και πατέρες
είμαστε παρόν και παρελθόν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου