ΠΕΠΗ ΔΟΥΡΕΚΑ " Ο Άρης στο πλοίο "

Τι βαραίνει την ψυχή ξαφνικά; Τι την σπρώχνει ν΄αφουγκράζεται σε στάση αναμονής; Να παγώνει η ματιά, να ερεθίζεται το οπτικό νεύρο; Να αναδύει ο εγκέφαλος εικόνες σαν έμπνευση σκηνοθέτη σουρεαλιστικών πλάνων; Κι όλες να στοχεύουν στις πιο ευαίσθητες πτυχές αυτού του αορίστως ονοματισμένου ανέκαθεν στοιχείου με τη λέξη" ψυχή".

Εξαρτάται ...η απάντηση. Αμφίσημη, ασαφής, μπαμπέσικη, όπως όλες οι φιλοσοφικού ή ψυχαναλυτικού τύπου ερωτοαποκρίσεις. Μεροληπτεί η ματιά, επιλέγει η λογική, χορεύουν οι συνειρμοί. Το βαθύ σκοτεινό σπήλαιο αναστατώνεται, ξεκολλούν σταλακτίτες, ξεριζώνονται σταλαγμίτες, τρυπούν αλύπητα το σκληρό πέτρωμα. Ρωγμές μικρές, μεγάλες χαράσσονται. Το φως εισβάλλει ανελέητο και ποθητό.

Εξαρτάται ...η απάντηση. Εξαρτάται τι λογής είναι το υπόστρωμα. Τι έχει καταγράψει στα σπλάχνα του. Εν προκειμένω, περίεργη κινητικότητα παρατηρείται εκεί κάτω. Εργάτες ανασκαφείς απελευθερώνουν τα ευρήματα . Η βαρύτητα αποδυναμώνεται μπροστά στη διεκδίκηση του φωτός. Ιδεογράμματα ακατάληπτα συνωστίζονται και πιέζονται προς τα πάνω. Ποθούν να ξεχυθούν στα ποτάμια του εγκεφάλου , να γίνουν σκέψη κι έκφραση, να θρονιαστούν στο βλέμμα που καθρεφτίζει τ΄ανείπωτα και τα ειπωμένα.

Ένα ασυνήθιστο τατουάζ φταίει για τη φλυαρία που προηγήθηκε. Εντοπίστηκε σ΄ένα περιβάλλον τελείως ασύμβατο της απεικόνισης που ήταν χαραγμένη στο ευαίσθητο εσωτερικό μέρος του πήχεως. Ένα πλοίο που αναχωρεί από στιγμή σε στιγμή, εκδρομείς του Ιουλίου, ταξιδιωτικοί σάκοι...η πρώτη διαφυγή από ένα χειμώνα σώματος και ψυχής.

Και ξαφνικά βαραίνει η ψυχή. Αναγνωρίζει το πρόσωπο που βελονιά- βελονιά εισχώρησε στο δέρμα. Σελίδες βιβλίων ίπτανται παντού σαν θραύσματα πυρομαχικών μετά την ανατίναξη. Μαυρόασπρες φωτογραφίες εμφανίζονται και διώχνουν με θράσος την πολύχρωμη ελαφρότητα της περίστασης. Γενειοφόροι αντάρτες, φυσεκλίκια σταυρωτά, στητοί καβαλλάρηδες τρέχουν με συν-αναβάτη την Ιστορία. 'Ανθρωποι σεμνοί με το χώμα της γης στα νύχια και στα κύτταρα στέκουν σαν χορός τραγωδίας πριν την κάθαρση.

Ο Άρης καλπάζει ....Ο Άρης στην πλατεία....Ο Άρης μιλά στον λαό... Ο Άρης νικά τον φόβο...Ο Άρης ακέφαλος καβαλάρης σε καμμένη γη....Ο Άρης τραγούδι...

Το πλοίο αναχωρεί με τους πολύχρωμους επιβάτες του και τον Άρη τατουάζ στο δέρμα, στη μνήμη, στο βαθύ σπήλαιο που ταξιδεύει μαζί μας προς την ανάλαφρη ιουλιανή διαφυγή της αυταπάτης μας.

Πέπη Δουρέκα