Jean Baptiste Valadie art |
Ήσουνα σ ένα γύρισμα
της μοναξιάς
και θυμώσουν.
Το παλλόμενο τρέμισμα
ενός πυρετού
που σε έκαιγε
τα μακρόσυρτα καλοκαίρια,
το ανεξήγητο ύψος
που σκαρφάλωνε η ψυχή
από υπέρτατο ρίγος,
την έκσταση έβλεπες
και το τρίσβαθο ωραίο :
το ενιαίο τού απόλυτου
έρωτα.
Κι όταν είδες
τα μήκη
τα πλάτη
τα βάθη του,
έκλαψες
από άμετρη αγάπη
κι αγνάντευες
το λίκνο της μοναξιάς.
Κλονίστηκε η μέρα
κι η νύχτα αλυσόδενε
τις απουσίες,
ενώθηκε η άφιξη
με την αναχώρηση
και στο μονοπάτι
τής ύπαρξης
ξεπρόβαλε θύμηση
παντοτινή,
η μορφή σου,
κι όταν είδες
το πρόσκαιρο,
σου αποκαλύφτηκε
το θνητό σου σκοτάδι
και τότε βάδισες
στην άφθαρτη αγάπη
και αγκάλιασες
μια άτρωτη ένωση :
τη διττή σου καρδιά.
Εσένα κι εμένα,
δυο δίδυμα αστέρια
στο διάσελο
μιας απέραντης διαδρομής,
εμείς,
της τρυφεράδας
δυο αδιάψευστοι φάροι...........
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου