Πάρε τα κλειδιά μου είπες...
κοίταξα τους διαδρόμους
του μυαλού σου, όλες οι πόρτες
ερμητικά κλειστές.
Ένα ρολόι στο βάθος σταματημένο
πάνω από μια πόρτα απλή,
που κανένας δεν έδινε σημασία.
Μια πόρτα δίχως μάνταλο, δίχως σύρτη
δίχως κλειδαριά, μια πόρτα που κανένας
δεν έσπρωξε ποτέ.
Αυτή η πόρτα δεν οδηγούσε σε σένα...
Αλλά πέρα από εσένα, εκεί που τα πουλιά
κελαηδούν και τα όνειρα στριμώχνονται αγκαλιασμένα.
Εκεί είδα τα μάτια σου να ψάχνουν το τέλος.
Αχ! Κι ας ήξερα το τέλος μουρμούρισες.
Μη σε νοιάζει, θα στα διορθώσω τα λάθη,
σου ψιθύρισα με τα μάτια.
Αν ήξερα το τέλος θα είχα γλιτώσει την αρχή,
να όμως που έσπρωξες την πόρτα και μπήκες,
μου είπαν τα μάτια σου.
Μια πόρτα απλή δίχως μάνταλο και σύρτη,
με δίχως κλειδαριά, που πολλοί κοίταζαν
δίχως να δίνουν σημασία.
Υπάρχουν κάποια μάτια, που βλέπουν πίσω
από τις πόρτες τις κλειστές πράγματα μαγεμένα.
Μην ψάχνεις το κλειδί, κανείς δεν το έχει,
το μυστικό για να ανοίξει μια πόρτα κλειστή
είναι που πρέπει να την σπρώξεις.
Τώρα βλέπω τα μάτια σου, να με κοιτάζουν κατάματα,
τα νιώθω να φτερουγίζουν σαν πουλιά έτοιμα να πετάξουν.
Τα βλέπω δεν κάνω λάθος... Εδώ δεν είναι ορθογραφία
να με διορθώσεις....
George Mathioudakis 13.7.2017
Θέλω να ευχαριστήσω απο καρδιας την κυρία Γεωργία Κοτσόβολου για την τιμη που μου κάνει να με φιλοξενεί στην ιστοσελίδα της. Γιωργία μου την αγάπη μου απο καρδιάς σε ευχαριστώ καλό βραδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφή