ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗΣ - ΑΧ ! ... ΖΩΗ

Ω ! που θέλησα ζωή να σε κερδίσω ,
χαρίζοντας σου γιασεμιά και μήλα της αγάπης ,
κι έναν Αύγουστο χρυσό , του κήπου μου ανθισμένο...

Και που δεν λησμόνησα ποτέ,
το ρούχο εκείνο να φορέσω ,
το θαλασσί , που σ΄ άρεσε σαν φόραγα παιδί ...
προσκύνημα στην χάρη σου , στο γέλιο το γλυκό σου ,
κρυφά σαν ανταμώναμε , στην άμμο του γιαλού ...

Αχ ! πως τώρα που μεγάλωσα ,
με ξέχασες μονάχο ,
στα καλντερίμια τα παλιά ,
που έξοδο δεν έχουν ;

πως μ΄ άφησες να καίγομαι ,
σαν το κερί που λιώνει ,
σε ΄ρημοκκλήσι ταπεινό ,
που δεν με στεφανώνει ;

Αχ ! και πάλι φέρε μου ζωή ,
το όνειρο εκείνο , που μ΄ άφηνες
στο στήθος μου , σαν φουσκοθαλασσιά ,
κι έριχνα το βαρκάκι μου ,
το άσπρο σαν το κρίνο ,
να με πηγαίνει μακριά , παίζοντας μαντολίνο !

Αχ ! φέρε μου το βρε ζωή ,
κι εγώ από κυπαρίσσι , δυο φυλαχτά σου πελεκώ ,
να σου κρατάνε ανοιχτή ,
κι Ανατολή και Δύση !...

Νίκος Δημογκότσης