ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ - ΑΠΟ ΈΡΩΤΑ

Πίνακας -  Jack Vettriano

Έχω μαζί σου ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα, με μπλε ξύλινα παραθυρόφυλλα, που όταν τα χτυπά ο αέρας κάνουν τρομακτικό θόρυβο και ξυπνούν όλα τα μουδιασμένα μέσα μου. Ο θόρυβος με ξυπνά και θυμάμαι ότι σε κουβαλώ στις φλέβες και στα κύτταρά μου και θα σε κουβαλώ ακόμη και όταν δε θα υπάρχω.

Στο μπαλκόνι πίνουμε παγωμένο καφέ και παίζω με τα παγάκια που λιώνουν στη γλώσσα μου και σε κοιτάζω πονηρά…πάντα πίστευα ότι τον έρωτα τον γεννάει η στιγμή! Τρώμε καρπούζι και γελάς που πέφτουν οι χυμοί του στον λαιμό μου σαν άτσαλο παιδί... Τάχα πειράζομαι και θυμώνω και σου ανακατεύω τα μαλλιά και με παίρνεις αγκαλιά και φιλιόμαστε σαν παιδιά στο πρώτο τους ραντεβού και τα κύματα μας χειροκροτούν και κάνουν υποκλίσεις στα πόδια μας.

Είναι μικρό το μπαλκόνι μας, μα έχουμε την καλύτερη θέα. Με βάζεις από τη μέσα πλευρά, να μη με χτυπάει ο αέρας και κρυώνω τα βράδια που κάθομαι ως το ξημέρωμα και γράφω. Με προσέχεις. Δε μου φτάνει. Σ’ αγαπώ εγωιστικά. Χτυπώ τα πλήκτρα δυνατά, να μου δίνεις σημασία. Χαμογελάς...Αχ, αυτό το χαμόγελό σου!

Μου αρέσει να κοιμάμαι με λίγα ρούχα, δε χωράνε πολλά ανάμεσα σε δυο σώματα ερωτευμένα, εξάλλου τα κορμιά πάντα έχουν τη δική τους γλώσσα. Μυρίζει γαρδένιες; Ευχαριστώ για το ρίγος!...

...Τις Κυριακές μαγειρεύω και σε ξεκουφαίνω με τα φάλτσα μου πάνω στις μουσικές του Μάνου και στη φωνή της Μελίνας...είμαστε μαζί και έχουμε όλο τον κόσμο. Ο κόσμος είναι μικρός και συ απέραντος και πολύτιμος...

Χτυπάει το τηλέφωνο...Πόση ώρα κοιμάμαι; Είσαι στη δουλειά, μιλάς βιαστικά: να πάω στο σούπερ μάρκετ, η λίστα είναι στο γραφείο… να βγάλω τα σκουπίδια... πήγες εσύ το αυτοκίνητό μου στο πλυντήριο... να μην ξεχάσω να αγοράσω γάλα για το παιδί… θα περάσει η Μαρία με τον Γιώργο το βράδυ...τηλεφώνησε η μητέρα μου και με έψαχνε...πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής μου για το σεμινάριο...μου στέλνεις φιλιά…Φιλιά μέσα από τα καλώδια και τα μηχανήματα…κάτι μου τρώει το μυαλό!

Κλείνω το τηλέφωνο και τα μάτια μου σφιχτά. Μαζεύομαι σε στάση εμβρυακή στο κρεβάτι... Επιμένω με πείσμα και λέω με παράπονο και σαν από ένστικτο επιβίωσης: «Το μπαλκόνι μας είναι μικρό, μα έχει την καλύτερη θέα!...»

Εδώ γύρω θα ζητιανεύω ένα σου βλέμμα, ένα σου μήνυμα...και τελικά τις ισορροπίες της ζωής μου! Αλλάζουν οι λέξεις μας, όχι και οι ματιές μας. Λέω ότι αντέχω χωρίς εσένα...έτσι μόνο για ξεκάρφωμα και για την αλητεία!