Μες την αυλή του μικρού αυτού σπιτιού… ποια αυλή λέμε; Ήταν στα αλήθεια ολάκερος κήπος, γιομάτος με θεόρατα δέντρα, που έκρυβαν τον ουρανό και σαν θωρούσες ψηλά από την πόρτα του σπιτιού, μόνο τον χειμώνα ξεμύταγε το γαλάζιο του χρώμα κι’ αυτό γιομάτο σύγνεφα μα… και ήλιο, πολύ λαμπρό ήλιο! Βλέπεις οι φυλλωσιές των δέντρων έκαναν παχιά και όμορφη σκιά… ίδιο ταβάνι στην αυλή! Ήλιος που έφερνε το φως, σαν τον έβλεπες μες την παγερή μέρα του χειμώνα να φέρνει ζεστασιά σε φυτά, δέντρα και οικόσιτα που κατοικούσαν στην αυλή φιλοξενούμενα από μια αγαθή ψυχή! Κι’ ο αγέρας παγωμένος… μα καθαρός σαν κρυστάλλινη διάφανη θήκη… να χαίρεσαι σαν θωρείς την διαφάνεια του… καθώς τον χειμώνα λυσσομανά προσπαθώντας… να διαγουμίσει δέντρα και φυτά, φτάνοντας ως τα κόκκαλα των κατοικίδιων της αυλής, που ψάχνουν για παραγώνι λημέρι να κουρνιάσουν!
Κι’ η κυρά Καλή, Δήμητρα είναι το όνομα της….. είναι ένας άνθρωπος με γνώσεις και μόρφωση αντάμα με καλλιτεχνικές της ευαισθησίες, που προτιμά τη φύση και την απλωσιά για ανάπαυση σώματος και ψυχής, από ένα στενό κελί διαμερίσματος μες την πόλη, γιομάτο καυσαέριο! Είναι κι’ ο μοναδικός άνθρωπος που φροντίζει καθημερνά όλα αυτά τα οικόσιτα, με στοργή σαν να ‘ναι πραγματικά παιδιά της, μιλώντας τους με τα μικρά τους ονόματα και δείχνοντας τους αγάπη, μεγάλη… αγάπη, ενώ τα διατηρεί μες τη φύση και όχι σε καναπέδες και στρώματα! Μα… σχεδόν ολημερίς κατεβαίνει στην πόλη και διδάσκει μαθήματα, ενώ διδάσκεται από την συμπεριφορά των άλλων! Ένας απόλυτος συνδυασμός πολιτισμού και διαμονής στη φύση, με όλα τα ευεργετικά του αποτελέσματα στην υγεία και τη δυναμικότητα της! Της αρκούν δύο μικρά δωματιάκια και ο καθαρός αγέρας της εξοχής! Άλλωστε δεν κάνει δεξιώσεις και τραπεζώματα για να χρειάζεται άπλα μα… είτε βρίσκεται στη πόλη, είτε στο κοντινό χωριό, ανταμώνει πάντοτε γνωστούς και ανθρώπους, που τους ξέρει καλά και ζει σε ένα περιβάλλον σωστών ανθρώπινων σχέσεων και καθαρού αγέρα! Είναι απόλυτα κοινωνική και ειλικρινής! Μιλά και ξέρει σε ποιον μιλά, καθώς και τι πρέπει να του πει! Ξέρει με ποιους έχει να κάνει! Έτσι αποφεύγει το άγχος και ζει ανέμελα στο δικό της περιβάλλον! Έχει δημιουργήσει ένα ιδανικό περιβάλλον διαβίωσης!
Συνδυάζει ηρεμία φύσης για ξεκούραση και εντατική εργασία μες την πόλη και εκεί έχει τόσες δραστηριότητες… όσες ό νους σου δε βάζει… μα και κάθε τόσο φτιάχνει και άλλες για να βοηθήσει τους συνανθρώπους της… τις πιότερες φορές δίχως αμοιβή!
Όπως κάθε μέρα η κυρά Καλή…. έτσι κι’ αυτό το απόγιομα βγήκε να δει πως είναι τα «παιδιά της» και αν χρειάζεται η επέμβαση της για να διορθώσει κάτι! ! Ξάφνου καθώς διάβαινε κάπως απόμακρα… θωρεί μπρος τα πόδια της ένα γεράκι… ένα υπέροχο πτηνό… που κείτονταν στο χώμα ασάλευτο στα ριζά ενός πανύψηλου δέντρου του κήπου της! Καθώς έπεφτε το σούρουπο και μούχρωνε η μέρα Σφίχτηκε με μιας η καρδιά της! Κοιτά και δεν πιστεύει! Ξάφνιασμα κι’ απορία τα πρώτα ερεθίσματα της ψυχής της, γιατί τούτο που συνέβη στην αυλή της, μπρος στα μάτια της ήταν κάτι το απρόσμενο! Συνταραχτικό για το ήσυχο νοικοκυρεμένο σπιτικό της!
- Βρε… βρε … βρε, πως γένηκε να βρίσκεται τούτο κατάχαμα ξάπλα εδώ;
Λες κάποιος ασυνείδητος κυνηγός να τουφέκισε αυτό το αγέρωχα περήφανο πλάσμα; Αναρωτήθηκε! Με μιας σιμώνει και το θωρεί! Ψάχνει να βρει τα ίχνη της δολοφονίας! Μα.. του κάκου! Δεν έχει πάνω του, μήτε ένα σκάγι! Στέκεται και σκέφτεται καθώς συλλογιέται:
- Τούτη την ώρα έπρεπε να κουρνιάζει στη φωλιά του!
Στοχάστηκε απορημένη:
- Τι να ‘τανε άραγε; Φόλα ή κάτι άλλο να το φαρμάκωσε; Μπορεί και να αρρώστησε! Δε βαριέσαι αιτία και θάνατος! Δεν το βρήκε ο χάρος στο φτερό… μα σαν κάτι να του σακάτεψε τα σωθικά! Τόσο υπέροχο πλάσμα να κείτεται στο χώμα ασάλευτο; Κρίμα κι’ άδικο μα… τον Θεό! Μα πότε γίνεται το σωστό σε τούτη εδώ την πλάση να γενεί και τώρα;
Σφίχτηκε η καρδιά της και για λίγο ακόμη στάθηκε να το θωρεί!
- Όλα έχουν ένα τέλος και φαίνεται το δικό του… ήταν να ‘ρθει στην αυλή της… να ξεψυχήσει!.... μουρμούρισε!- Να το θάψω για να μη βρομίσει μονολογεί!
Και μια και δυο αρπάζει κασμά και φτυάρι και ανοίγει λάκκο μικρό για το δόλιο το ζωντανό… το περήφανο αυτό γεράκι! Παραχώνει το άψυχο αυτό κορμί και το σκεπάζει κάνοντας μια δεύτερη σκέψη για δαύτο!
- Πριν λίγη ώρα πέταγε αγέρωχα στα ουράνια! Ίσως τα παιδιά του τα «γερακόπουλα», να το προσμένουν ακόμα κάπου… μα του κάκου προσμένουν… δεν είναι γραφτό να το ‘βρουν ποτέ τους πια!
Έμελε να αφήσει τα κόκκαλα του στη δική της αυλή! Έτσι φαίνεται ήτανε στο ριζικό του γραμμένο! Μια ζωή φτερουγίσματα και αγέρωχα σπαθίσματα του αγέρα… μα τελικά προσγειώθηκε… σε τούτο δω το λάκκο της κυρά Καλής! Αυτά έχει η ζωή! Κανείς δε γροικά από πριν πιο θα ‘ναι το τέλος! Πάντα τους πιότερους προσμένει το αναπάντεχο φευγιό από τούτη τη ζήση!! Ποιος να το ‘λεγε; Είτε αητός, είτε γεράκι, είτε μυρμήγκι είσαι… κάποτε θα να φύγεις, δίχως να ξέρεις το πότε και το πώς!! Όλα είναι μέσα στη ζωή και το τέλος και η αρχή!
«Ευδαίμων Συριανός» 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου