Τρεμουλιαστά έβγαινε η φωνή από τα χείλη,
ποιες λέξεις να διαλέξει κουράγιο να της δώσει.
Στα βουρκωμένα μάτια της νιώθει ναυαγός,
γεννήθηκα να σ'αγαπώ του ξέφυγε.
Με δόντια σφιγμένα και χείλη ραμμένα,
άφησαν τα μάτια να μιλήσουν.
Την κοίταξε με βλέμμα θριαμβευτικό,
είδε τη σκιά της λυγερή καμαρωτή
να φεύγει.
Δεν θέλω να σε αποχωριστώ ποτέ σαν να 'λεγε,
και ακολουθούσε τη σκιά όπου πήγαινε.
Έλαμψε το βλέμμα του μέσα στη νύχτα,
λες κι' όλα τ' αστέρια του ουρανού του φώτισαν τα μάτια.
Μια δρασκελιά η σκιά, την έφτασε κι' ένα φιλί της φύτεψε στα χείλη,
τα βουρκωμένα μάτια γελαστά του χάιδεψαν το πρόσωπο.
Το αντίο δεν ειπώθηκε ποτέ, το σ' αγαπώ τους έχει κατακτήσει.
George Mathioudakis 20.4.2016
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην εκλεκτή μας
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλη Γεωργία Κοτσόβολου και το blog της Homo Universalis για τη φιλοξενία! <3
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην εκλεκτή μας φίλη Γεωργία Κοτσόβολου.
ΑπάντησηΔιαγραφή