ΜΑΝΤΛΙΝ Α. " Ο Χορός των Αναμνήσεων.."

Μαντλιν - visual artist Christina Loukidi

Μακρινές ανταύγειες χρυσοκόκκινες,
αλλάζουν το χρώμα τ' ουρανού μου.
Σφυρίζουν οι αναμνήσεις..σαν  καίγονται στης λήθης την περιοχή. 

Καπνίζει η μνήμη απόψε..εύφλεκτες ύλες. 

τρίζει κι αυτή η άστεγη πόρτα..των περασμένων.. 

και τσουπ..ευκαιρία βρίσκει η φωτιά κι ορμά σα σίφουνας.. 

Ίσα που πρόκαμα να δω,την πατρίδα μου,τη παιδική μου γειτονιά! 

Να..να το πέτρινο σπιτάκι μου..κατάκοπο..κατηφορίζει το χωμάτινο 

μονοπάτι..φορτωμένο στη ράχη του..όνειρα μ' άρωμα 

μυρτιάς και λεβάντας,την κατακόκκινη μπουκαμβίλια μας.. 

αυτή πλάι στη βαριά ξύλινη πόρτα με το μεγάλο μάνταλο.. 

Το μυρωμένο μας αγιόκλημα,αυτό που γερνε τεμπέλικα στο φράχτη..για

 συντροφιά..Να σαν τώρα μας έκανε παρέα στα αινιγματικά μας παιχνίδια με 

τους φίλους που τώρα..δεν παίζονται πια.! 

Αχ,να και το μαρμάρινο τραπέζι,κάτω απ' τον ίσκιο της επιβλητικής 

κληματαριάς,που απολάμβανε τις κουβέντες μας, 

κάθε που μας φιλοξενούσε.... 

Τι βλέπω..?..Γύρω στις ψάθινες καρέκλες,καθήμενες σαν τώρα..η κυρα Λίτσα η Ανάμνηση,η κυρα Εύα το Χαμόγελο,ο κυρ Τάσος ο σοφός,η κυρα Βούλα ο 

Σεβασμός,κι ο κυρ Αντώνης το Συναίσθημα..όλη η παρέα.. 

Α, στάσου,στάσου..Να κι η κυρ Αγάπη..Ναι βέβαια,δεν έλειπε ποτέ.! Λαμποκοπά,αστράφτει... 

Το Φως της μ΄έμαθε..και τα σκοτάδια μου να τα φορώ μ αξιοπρέπεια..

Αυτή μ' έμαθε πως η Αγάπη είναι προσευχή κι όχι καθήκον...

Αχ τι μ έπιασε πάλι....πόσα δωμάτια έχει το θυμητικό μου ??? 

ΜΑΝΤΛΙΝ

Από την εκδήλωση :«Ποίηση στην εποχή της εκποίησης» στο Φεστιβάλ ASFA BBQ 2017 στο Θέατρο της Σχολής Καλών Τεχνών.