Σε μια άγονη χώρα
όπου τα πάντα πληθαίνουν
σ΄έχω δει ωχρορόδινη ελπίδα μου
στα κρυφά σαν τρελή να χορεύεις,
όμως, μη σε δουν με βροχή στα μάτια,
με μελάνια στο χαρτί, σε υδάτινη φυλακή,
και το δάκρυ σου ζωγραφίσουν!
Στις μεταμεσονύκτιες ώρες απλώσου,
μα φυλάξου από έναν ουρανό
άρχοντα, κι έναν Ιούλιο δικτάτορα,
όταν οι λέξεις θα ρέουν βροχή
με ταχύτητα,
μην πεις ότι στραβά κοιμήθηκα
στραβά ξύπνησα;
Γιατί όσες φορές έβαλα κάτω τον λογισμό
αριστερά, έξω έπεσα και τσακίστηκα.
Γρηγορία Πελεκούδα
Αγαπημένη μου Γεωργία Κοτσόβολου το λιγότερο που θα μπορούσα να πω, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα και στην υπέροχη σελίδα σου Homo Universalis για την φιλοξενία σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή