ΑΝΝΑ ΝΤΑΛΗ " Ατιτλο "

Σώπαινε κι ονειρευόταν 
πότε-πότε μουρμούριζε 
μουσική τις έλεγε 
κάτι κραυγές 
άναρθρες 
άτονες
Ώρες περπατούσε
Δρόμοι άγνωστοι
Άδειοι
Κάπου είχε κρύψει
φιλιά
Κάπου ήταν σκεπασμένες νύχτες,
με ουρανό
Τις γύρευε
Ήταν που σώπαινε
Είχαν φοβηθεί εκείνες οι νύχτες
τις είχε ντύσει με σύννεφα
που όταν ανταμώθηκαν
ξύλινες λέξεις καρφώθηκαν
αστραπές άηχες
ματωμένες
σύρθηκαν πάνω τους
τότε ήταν που προσευχή, ικεσία
σ' ουρανού περβάζι άφησε
με χλωμάδα φεγγαριού να τις σκεπάσει
Μη ραγίσει η σιωπή
Μην φοβηθεί  τ'όνειρο
... a.n.