ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - 5 Ποιήματα από τη Συλλογή " ΕΡΕΙΠΙΑ "

i.TA  ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Αρχισε να φυλά τα πράγματα,
γέμισαν τα συρτάρια, 
γέμισαν τα έπιπλα,
βάρυνε η βιβλιοθήκη.
Τελειώνοντας κατάλαβε
πως κάποια πράγματα δεν χωρούσαν πουθενά.
Φαίνεται ήταν περιττά.
Τους έριξε ένα βλέμμα θλιβερό
κι είδε την ύπαρξή του σαν τα πράγματα:
Οσο κι αν τα  στριμώξεις δεν χωράνε.

✦   ✦   ✦   ✦

ii.ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Φαντάζεσαι την ειρήνη,
με φόρεμα ολόλευκο,
να σου χαμογελά,
με άσπρα περιστέρια συντροφιά της.
Σαν έρθει η ειρήνη να σε βρει
σαν χτυπήσει την πόρτα σου, 
θα φορά κόκκινο φόρεμα,
το σώμα της θα είναι γεμάτο πληγές,
θα κλαίει,
θα είναι μόνη καθώς
τα περιστέρια κατασπαράχτηκαν
απ' τα γεράκια του πολέμου.
Και τότε μ' έκπληξη θα δεις
πληγές που ο ίδιος άνοιξες
έστω κι αν κράτησες
τα χέρια σταυρωμένα.

✦   ✦   ✦   ✦

iii. ΦΩΤΑ

Γύρω μου φώτα,
φώτα μεγάλα,
λάμπουν εκτυφλωτικά,
μάταια προσπαθώντας
να φωτίσουν το διάβα μου .
Μα εγώ βαδίζω τρεκλίζοντας
σης μονιαξιάς μου τα σκοτάδια.

✦   ✦   ✦   ✦

iv. ΤΟΠΙΟ

Ερημος
κι ούτε ένας θάμνος
να κρύψει τη γύμνια σου,
ούτε μια πηγή 
να βρέξεις τα χείλη σου,
ούτε μια όαση
να ξεκουράσεις τη ματιά σου.
Μόνο άμμος και βράχια
τοπίο σκληρό.
Το κάθε βήμα σε πληγώνει με τον κρότο του.
Κι αν είδες όαση δροσιάς,
νερά τρεχούμενα,
δέντρα σκιερά, 
δεν ήταν παρά του νου παραστρατήματα.
Τι έρημο που βλέπεις το τοπίο.
Τι έρημη που νιώθεις την καρδιά σου!

✦   ✦   ✦   ✦

v. ΟΝΕΙΡΟ

Ανοίγεις τα παράθυρα του νου
να μπει αέρας καθαρός
να μπει το φως της μέρας.
Βγαίνεις στην αυλή.
Ο ήλιος σε φωτίζει λαμπερός.
Δεκάδες δέντρα απλώνονται στο βάθος,
μύρισε ο άνεμος πεύκο και θυμάρι.
Ξυπνάς και ο ουρανός θολός,
τσιμέντο γύρω σου και σκόνη.